SEVGİLİ GÜNLÜK...BUGÜN GÜNLERDEN GALATA...

Ne güzel bir gündü bugün...Tam Bahar Havası. İnsanın içini ısıtan...Eh böyle bir gün evde oturarak geçirilmez. Önce Kadıköy İskeleden kitap ekleri veren gazeteler alınır sonra vapura binilir ve Karaköy'e geçilir. Oradan da doğru Galata...Biz geç bile kalmışız. Her yer cıvıl cıvıl. Turistler çoktan uyanmış, şehir turlarına Galata Kulesinde kuyruğa girerek başlamışlar bile.

Bizim tercihimiz önce güzel bir kahvaltı. Peşinden günün olmazsa olmazı mis gibi Türk Kahvesi. Telvelerde  Galata'nın Arnavut kaldırımlı sokakları çıkmış...Yolcu yolunda gerek diye çıkıyoruz dışarı. Defalarca gitmemize rağmen gözlerimiz binalarda...En ufacık ayrıntıyı kaçırmamaya çalışıyoruz. Bir yandan da elde telefon fotoğraf çekme derdindeyiz. Mağazalara göz atmadan olmaz. Birbirinden farklı tasarımlar, otantik ürünler, giysiler, takılar, mumlar, çantalar...Her yer çıngıl çıngıl...Burası öyle telefonla fotoğraflanacak yer değil ama bugünlük idare ediyoruz. Gelecek sefere fotoğraf makinelerini alırız diyerek etrafa bakmaktan takıla düşe ilerliyoruz.

Galata'ya gidilince Doğan Apartmanı es geçilmez. Eskiden kapısından rahatlıkla girip bahçesi gezilebilen bölgenin en eski apartmanın bugün kapısında güvenlik duruyor. Girip gezmeyi teklif etmiyoruz ama fotoğrafını çekmeden geçmiyoruz kapısından.

Gez gez bitmez buralar, her defasında ayrı bir şey keşfediliyor. Geçmiş detaylarda gizli burada. Kimi bir kapının ardında, kimi bir sokağın ucunda...Bulup çıkartmak bize kalmış. Hepsi bir günde olmaz zaten Galata buna izin vermez. Biraz da gelecek sefere bırakmak gerek, ondan sonraya da...Şimdilik bu kadar diyerek iniyoruz Kamondo merdivenlerinin basamaklarından son bir kez selfie çekerek :)

Bir sonraki durağımız Çukurcuma...

23 NİSAN'DA İÇİNİZDEKİ ÇOCUĞA ELMA ŞEKERİ ALIN...

23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı yaklaşıyor. Bu günün ve dünkü çocukların bayramı...Hepimiz heyecanla beklerdik 23 Nisan'ı. Okullarda hummalı bir çalışma...Herkes evinden bir şeyler getirirdi. Kağıt fenerler, bayraklar, renk renk krapon kağıdından süsler. Şiirler ezberlenir, folklör çalışmaları hızlanırdı. 23 Nisan'da görevli olmak, sahneye çıkıp şiir okumak bir ayrıcalıktı. 

23 Nisan günü heyecan dorukta giderdik okula...Şiirler okunur,şarkılar söylenir, oyunlar oynanırdı. 

"23 Nisan Neşe Doluyor İnsan" der evlere dağılırdık.

Çoğumuz için çok uzakta kaldı o günler. Özlemle anıyoruz. Şimdi çocuklarımız sayesinde kutluyoruz 23 Nisan'ı. Coşma sırası onlarda artık .Ya bizler ? İçimizdeki çocuk hala oralarda bir yerlerde,  kalbimizin bir köşesinde dışarı çıkmayı bekliyor. Neden olmasın ? Belki bu 23 Nisan'da bir elma şekeri hediye edersiniz ona...Eski günlerdeki gibi...

23 NİSAN ULUSAL EGEMENLİK VE ÇOCUK BAYRAMIMIZ KUTLU OLSUN... 

derken içindeki çocuğu asla öldürmeyen dünün çocuklarının da "23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramını" sosyal medyada çok beğenerek okuduğum bir yazıyla şimdiden kutluyorum. 

Sevgiyle, mutlulukla kalın...

"Herkesin çocukluğuna dair özel bir sözcüğü vardır,kimisi kırmızı bayramlık pabuçlarıyla anımsar hayatın o en katıksız dönemini,kimisi komşunun bahçesinden çalınan meyveye diyet olarak ödediği dayakla

Ama çocukluğun ortak bir yansıması varsa alfabede eğer o da; “özlem”dir…

Hayatın diğer dönemlerinde de çocuk masumluğunu muhafaza edebildiğini kim iddia edebilir? Hatalar o dönemde daha kolay affedilir Dokunulmazdır çocukken ağlamak O dönemdeki gözyaşları başka hiçbir zaman olmayacak kadar gerçektir Sınırsız özgürlükler dönemidir çocukluk Küçük sevinçlerin tadına en fazla varılan dönemidir hayatın Küçük bir elma şekeri, doğum günü pastasındaki mumlar, lunapark, sonsuzluktaki uçurtmalar, gündelik yaşamın arasına sıkışmış tüm sevinçli telaşların farkına vardığımız süreçtir Bu süreçteki en baskın duygu “koşulsuz sevgi”dir Karşılık beklemeden ve ince hesaplardan sıyrılmış olarak sunulur sevgi…

Yıllar geçer, çocukluk fotoğraf albümündeki gülümseyen yüzdür artık Hayatın karmaşası,acımasızlığı ve sabırsızlığını görmüş geçirmiş yüz, karşılaşır fotoğraftaki çocukla Ona anlatmak istediği ne çok şey vardır oysa O her şeyden habersiz masum çocuğun elinden tutup koşmak ister sokaklarda Yine beş taş oynamak yine her yerine bulaştıra bulaştıra elmalı şekerini yemek,yine “Çocuktur yapar”sözünün tanıdığı sonsuz rahat ve özgürlüğe sığınmak…

“Kan ter içinde uykularından uyanıyorsan eğer her sabah,

Yalnızlık sevgili gibi boylu boyunca uzanıyorsa koynuna,

Olur olmaz yere ıslanıyorsa kirpiklerin artık her şeye,

Anneni daha sık anımsıyorsan hatta anlıyorsan,

Kalbini bir mektup gibi buruşturup fırlatılmış

Kendini kimsesiz ve erken unutulmuş hissediyorsan,

“İÇİNDEKİ ÇOCUĞA SARIL”

Sana insanı anlatır”…diyen şarkıya sığınır bu defa yürek

Sorunların arasına sıkışıp kaldığınızda sarılabileceğiniz bir çocuk yanınız kalsın sizin de O gün o çocukla gezin sokakları,fark etmediğiniz ayrıntılar çarpacak gözünüze, gökyüzünde ne kadar çok yıldız varmış diyeceksiniz Hatta bir de elma şekeri alın o da sizin içinizdeki çocuğa hediyeniz olsun"

- Alıntı- 

PERA MEZARLIKLARI

Beyoğlu'nda Garibaldi binasının restorasyonu sırasında 8 adet mezar bulundu haberi tüm gazetelerde ve TV lerde yer aldı. Bu durum sadece Garibaldi binasında değil Beyoğlu'nun bir çok yapısında karşılaşılabilecek bir durum.

Kitaplar, Galata ve Pera Bölgesinde Küçük Mezarlık ve Büyük Mezarlık adı altında iki mezarlık bulunduğunu yazıyor. Küçük Mezarlık'ın Tepebaşı-Şişhane-Kuledibi'ni kapsayan alanda Büyük Mezarlık'ın ise bir yandan bugünkü Gezi'nin olduğu yerden Ayaspaşa-Gümüşsuyu'dan Fındıklı'ya kadar uzanan yerde diğer taraftan da Pangaltı yönüne uzanan alanda bulunduğu belirtilmektedir. Yapılan araştırmalar 18-19 yy da bu bölgenin mezarlık alanı olduğunu ortaya çıkartmıştır.

Yani bugün İstanbul'un eğlence ve alışveriş merkezi olan Beyoğlu'nun büyük bir bölümü bir zamanlar mezarlıkmış. Büyük mezarlığın bulunduğu bölge Edmond De Amicis'nin "İstanbul (1874)" kitabında ifade ettiği gibi Museviler hariç her dinden insanın mezarlarının bulunduğu selvi, akasya ve akçaağaç ormanı gibiymiş. İki mezarlığın da ortadan kalkması 1930'lu yıllara kadar uzanmış. Düşününce insan ürperiyor değil mi? Binaların altı, metro...Yok ben düşünmeyim en iyisi...

Bu arada İstanbul'un ve Galata-Pera'nın geçmişini merak edenlere çok güzel iki kitap önerebilirim.

Bunlardan ilki Prof.Dr. Nur Akın'ın 19.yy İkinci Yarısında Galata ve Pera kitabı. Galata ve Pera'nın  19yy ikinci yarından 20yy başına dek olan kültürel, sosyal yapısını anlatıyor.

İkincisi ise  Edmond De Amicis'in İstanbul (1874) kitabı. Amicis İstanbul'da kaldığı dönemdeki gözlemlerini anlatmış.

Galata ve Pera'yı zaman zaman okurum ve her defasında da yanlış zamanda dünyaya geldiğimi düşünürüm. İstanbul'un İstanbul olduğu zamanlarda yaşamak varmış ruhunun yok edildiği şimdide değil.

İYİMSERLİĞİN SIVI HALİ...

Bahar geldi artık...Her ne kadar kışı sevsem de sabahları ılık güneşli bir havaya uyanmak güzel oluyor...Özlemişim.

Dışarıda mis gibi bahar havası hüküm sürerken ben aralık ayının soğuk bir gününde Barcelona'nın sokaklarını arşınlıyorum. Derken Sempre & Oğullarının vitrinine bakmak için bir an duraklıyorum. Hani şu insanların yaşamları boyunca kendilerini bekleyen kayıp  kitabı sormak için içeri girdikleri kitabevinin önünde. İçeri giriyorum.

Birden birilerinin mırıldandığını duyuyorum "İşte o gün bugündür. Bugün şansımız dönecek." diyor iyimserliğin sıvı hali olan ilk kahvesini içerken...

Bu kitap, içindeki kitapçı dükkanı ve günün ilk kahvesi...Daniel, Martin, Fermin, Bea, Isabella... Bunların hepsi aynı çetenin üyesi...Çete başları da Carlos Ruiz Zafon...Beni baştan çıkartmak için kafa kafaya vermişler...Güzel çevirisi ise kitabı ruhundan hiçbir şey kaybettirmeden dilimize çeviren Füsun Doruker ise onlarla işbirliği halinde...

Rüzgarın Gölgesi, Meleğin Oyunu şimdi de Cennet Mahkumu...Araya bir de gençlik kitabını sıkıştırmıştım Sisler Prensi...

Carlos Ruiz Zafon, okumaktan her zaman zevk aldığım bir yazar...İyimserliğin sıvı hali eşliğinde...

Güzel bir kitap okumak isteyenlere tavsiye ederim...Cennet Mahkumu...

Kitaplar eşliğinde mutlu, güneşli günler diliyorum...

Kalın sağlıcakla,,,

SEVGİLİ GÜNLÜK...O NE SOĞUKTU ÖYLE...

O ne soğuktu öyle... Nisan deyince aklıma ılık hava, bahar yağmurları, tomurcuklanan ağaçlar ha bir de bitmez tükenmez polen alerjim gelir. Dün bütün gün dışarıda işim vardı. Önce Taksim Beyoğlu sonra Kadıköy. Öğlen gibi İstiklal Caddesinde idim. Yağmurun altında yürümeyi çok sevdiğim için Taksim'deki işim bitince Tünel'e doğru yürümeye başladım. Üstümde incecik kaban. Gerçi sevemem öyle lahana gibi kat kat giyinmeyi ama bu sefer gerçekten hava şartları göz önüne alındığında  abartmışım durumu. Neyse her zaman uğradığım kitapçılara gire çıka Tünel'e kadar yürüdüm. Arada ufak bir kahve molasını da ihmal etmedim doğrusu. Kabanımın kapşonuna güvenen ben şemsiye de almamıştım elime ama İstanbul'da artık en kolay bulunan ve iskeletleri boydan boya İstiklal Caddesini kaplayan 5tl,- şeffaf şemsiyelerden bir tane alıp devam ettim yoluma. Hava muhalefeti nedeniyle olsa gerek çok fazla kalabalık yoktu. Her zamanki gibi bolca Arap turist kaplamıştı ortalığı. Çöl sıcağından sonra ilaç gibi gelmiştir bu hava onlara desem de hepsi hastadır şimdi. Bünye alışkın değil ne de olsa.

Neyse Tünel'den Karaköy yoluyla Kadıköy'e vardım ama ne varıştı o öyle. Motordan çıkanlar daha doğrusu çıkmaya çalışanlar rüzgarın etkisiyle ilerleyemiyorlardı. Don Kişotlar Yel Değirmenlerine karşı durumları. Uçuşan uçuşana...Yağış bir yandan ama benim şemsiyem var ya bana bir şey işlemez gerçi işlemiş işleyen iliklerime kadar sırılsıklam olmuşum daha ne olsun derken Kadıköy'ün o karanlık sokaklarına doğru yürümeye başladım. Derken olan oldu...Şemsiyem o çok güvendiğim şemsiyem beni yel değirmenlerinden koruyacak olan o güzelim şemsiyem iskelete dönüşüverdi. İhanetin böylesi...Bana çok ama çok ağır geldi bu durum. Bulduğum ilk çöp tenekesinin içine diğer şemsiye iskeletinin yanına tıkıştırıverdim kendisini. Kafamda sadık kapşonum işlerimi bitirdim ve evime döndüm. Hemen sıcak bir kahve yaptım alelacele, açtım CD'yi, uzattım ayaklarımı sehpaya...Fly me to the moon dalga dalga eve yayılırken günün özetini geçti gözlerimin önünden...

"Yağmurda yürüme sevdasıyla ıslanmış hem de sırılsıklam iliklerine kadar üstelik  5tl'ye almış olduğu şemsiyesi de yok artık. Rüzgar aldı götürdü...Kadıköy'ün daracık karanlık sokaklarından karla karışık yağmura karışarak evine döndü."

Diye yazdım facebook sayfama...

Ve yorumlar dökülmeye başladı hemen takır takır...Ha ha ha bu sensin dimi :))) ? diye soranlar, acil ballı zencefilli çay tarifi verenler, çay hazır hemen gel birlikte içelim yazanlar, gel seni Pati ısıtsın diyenler (Pati arkadaşımın henüz 1 aylık ufacık tefecik dünya tatlısı kedisi. Ahh o sıcacık sevgisi...), şehrin çeşitli semtlerinden burası da aynen öyle yazanlar, İzmir'de donuyor, Kars buzzz gibi diyenler, kendine dikkat et, kaloriferin yanına, doğru kırmızı battaniyenin altına diye yazanlar, sen şimdi sıcak şarap içersin diyenler...

Hepinizi çok seviyorum. Böyle bir günde içimi ısıttınız...Bu sıcacık mesajların yerini ne çay, ne kahve ne de sıcak şarap tutar...İyi ki varsınız...Yazdım hepsine camıma çarpan yağmur damlalarının pıtırtıları eşliğinde...

Ben - Mary Poppins

MOR MENEKŞE AĞLIYOR BUGÜN...

Eserlerin ile hepimizin hayatına dokundun...

Seninle Herşeye Varım Ben diyerek aşık olduk... 

Beni Anlamadın Ya diyerek hüzünlendik...

Aslan gibi miyavlayıp, kedi gibi kükredik...

Güldük, ağladık...

Şimdide bir ağızdan Yoksun Sen'i söylüyoruz...

Mekanın Cennet Olsun...

KARA BİR GÜNÜN ÖZETİ...

Önce tüm ülkeyi kapsayan, hayatı felç eden elektrik kesintisi

sonra

Savcı Mehmet Selim Kiraz'ın şehit edilmesi

ve 

Selimiye Kışlası yangını

Bir daha tekrarlanmaması dileği ile...

GERMANWINGS...4U9525...

R.I.P 

                                                    Kelimelerin kifayetsiz kaldığı an

BEN KİTAP OKUMAM Kİ...

Bu da farklı bir bakış açısı....


"Okuduğun kitapları eleştirmez mi?"
"Benim mi? Ben kitap okumam ki!" diyor Irnerio
"Ne okuyorsun o halde?"
"Hiçbir şey. Okumamaya öyle güzel alıştım ki, rastlantısal olarak elime geçen şeyleri bile okumam. Bu çok kolay değildir. Bize küçükken okumayı öğretiyorlar ve bütün hayatımız boyunca burnumuza dayadıkları yazılı malzemenin kölesi oluyoruz. Okumamayı öğrenmek için belki başlangıçta biraz kendimi zorlamış olabilirim, ama artık bana çok doğal geliyor. İşin sırrı yazılı sözcüklere bakmayı reddetmek değildir; tam tersine onlar yok olana dek dikkatle bakmaktır."


Eğer Bir Kış Gecesi Eğer Bir Yolcu  - Italo Calvino -

Ufak bir not : Kitaba bayıldım !!!...Daha önce nasıl okumamışım...Halen okumaktayım...

ÇOK ÖZEL HABER...20 KURUŞA BİR EV...

Bugün Hürriyet'te ki bir haber tüm sosyal medyada paylaşıldı. Norveç'te 20 kuruşa satılık bir ev. Kuzey Kutup dairesinde 1970'den beri yerleşimin olmadığı Buoya Adasında yıkık dökük bir evi sahibi restorasyon şartı ile satışa çıkarmış. Üstelik habere göre sadece evin değil adanın da sahibi oluyorsunuz. Fotoğraflara baktığımda tam kafa dinlemelik dedim. Şehirden, trafikten, gürültüden patırtıdan, kalabalıktan kısacası her türlü kaostan uzak. İster resim yap ister roman yaz. Deli gibi esen rüzgarın sesiyle uyu, ertesi sabah mis gibi bir sabaha uyan.  Geceleri bir deniz fenerinin ışığında geçen gemileri seyret. Balığını tut, kitabını oku, şarabını iç, kahveni yudumla...Ev senin, ada senin, zevk senin...Dünyanın tepesinde neden, nasıl keyif alıyorsan onu yap...

Haberin detayı okumak için linke tıklayabilirsiniz.

http://www.hurriyet.com.tr/kelebek/hayat/28474852.asp?utm_term=post&utm_content=bufferb9217&utm_medium=social&utm_source=facebook.com&utm_campaign=buffer

Tabii bunlar benim hayalim ama kazın ayağı öyle değildir mutlaka...Hayalleri bırakıp gerçeğe dönersek manzara kararmaya başlıyor. Evin restore edilmesi için kim bilir kaç yerden izin alınması gerekir. Hadi izin alındı diyelim, kim bilir ne kadar kaç kamyon para lazım evi adam etmek için. Tamiri, dekorasyonu, vergisi derken..Boşuna değil sahibi 20 kuruştan satıyor. Bıkmış ki başından atıp kurtulmaya çalışıyor.

Bu habere nedense çok taktım bugün. Duyan da alacağım sanır :) Belli ki sıkılmışım şehirden...Kaçacak ufak, sakin yerler arıyorum...

Evi görür görmez yıllar önce seyrettiğim Çok Özel Haber filmi geldi aklıma. Kevin Spacey, Julianne Moore, Judi Dench ve Cate Blanchette'in oynadığı film böyle ıssız bir yerdeki eski ahşap bir evin çevresinde geçiyordu. Seyretmeyenlere tavsiye ederim. Newfoundland'ın birbirinden güzel manzaraları eşliğinde şehrin kaosundan uzaklaşarak güzel bir buçuk saat geçirebilirsiniz.

BİR YAŞAR KEMAL GEÇTİ BU DÜNYADAN

Ne çok sevmiştim okurken. Aklımda nedense Gökçeada...Güle Güle büyük usta...

Işıklar içinde uyu...

Türk Edebiyatının boynu büküldü bugün....

AYLAK ADAM

"İnsanlarda anlayamadığım bir şey de gazete okumalarıydı. Neden her sabah içlerini karart
mak gereğini duyarlardı acaba? Futbol maçı hastalarınınkini anlıyordu. "Ya ötekiler?. Binlerce gazete satılıyor bu şehirde. Örneğin şu yaşlı adam. Yoksa FATİH'TE İKİ EV YANDI başlığını görüp 'İyi, Benim orada evim yok,' diye düşünebilmek rahatlığı için mi okur? BİR ADAM KARISINI ÖLDÜRDÜ. 'İyi etmiş. Kim bilir ne namusuzdu.' ÇİN'DE İSYAN. Beter olsunlar, kırsınlar birbirlerini. Bize dokunmasınlar da!...Bu 'biz' dediği daha çok 'ben' değil mi. 'Ben, benim, bana, beni!' Herkes 'Ben'."

Farklı ve doğru olanı arayan bir adam...Sıradanlığa, tekdüzeliğe katlanamayan...Her şeye karşı duran, karşı çıkan, karşı bir yaşam süren...Kısaca adı bile olmayan C.'nin hikayesi...Aylak Adam...


AYLAK ADAM       YUSUF ATILGAN       YAPI KREDİ YAYINLARI

PEACE LOVE & MISUNDERSTANDING...

İstanbul'un koşuşturmalı hayatı içinde içimden şöyle güzel bir filme rastlasam da televizyonun karşısında sakin sakin dünyadan kopmuş bir halde battaniye-kahve keyfi yaparak günün yorgunluğunu atsam diye düşündüğüm günlerden birinde kanalları karıştırırken gördüm Peace Love & Misunderstanding'i. 2011 yapımı. Böyle deli dolu eğlenceli filmler ilgimi çekmiştir her zaman. Tam keyiflik. Başrolde Jane Fonda. Yılların çok ama çok bonkör davrandığı insanlardan biri. Minare yıkılmış mihrap yerinde diyeceğim ama minare de yerinde mihrap ta. Spor ve estetik mucizesi diyelim.

Filmin konusuna gelince Diane iki çocuklu, boşanma aşamasında bir avukattır. Yaz tatilinde çocuklarını annesinin yanına bırakır. Annesi Grace bir çiftlik evinde hayvanları ile hippi hayatı sürmektedir. Günlerini kendi gibi hippi arkadaşları ile halen bir şeyleri protesto ederek ve ay ayinleri yaparak geçirmektedir. Akıllı uslu kızına göre zıt bir hayat süren Grace'in torunları, arkadaşları ve kızıyla olan ilişkilerini komik bir dille anlatıyor film. Ne yalan söyleyeyim filmi seyrederken ara ara şöyle bir büyükannem olmadı ya ben ona yanarım diye geçirdim içimden. Bir aralarda La Boum'daki Vic'in çılgın anneannesine takmıştım. 80 yaşında çılgın gibi araba kullanan, torununa erkek arkadaş ayarlamaya çalışan. Benim öyle bir anneannem ve babaannem olmadı. Her ikisi de oldukça ağır hatunlardı ama çok güzel masal anlatırlardı rahmetliler. Kim bilir belki ben böyle büyükanne olurum torunlarıma çooookkkk uzun yıllar sonra. Tabii ufukta öyle birileri olursa. 

Benim gibi evde film keyfi yapmak isteyenlere tavsiye ederim Peace, Love & Misunderstanding'i...

Hayatın sıkıcı, üzücü ve karanlık tarafından biraz olsun uzaklaşıp gülümseyebilmek için...

KAĞIT EV

Kitaplar tehlikeli hatta ölümcül olabilir mi? Bence olmaz ama olabiliyormuş meğerse :)

Cambridge Üniversitesinde İspanyol Dili ve Edebiyatı profesörü olan Bluma Lennon 1998 baharında Soho'daki bir kitapçıdan aldığı kitabı yolda okumaya başladığında arabanın altında kalmış. Antik Diller profesörü ise kütüphanesinde raftan kafasına düşen Britannica Anksiklopedisi sayesinde felç oluyor. Yazarın arkadaşı Richard ise raftaki Abşalom'a ulaşmaya çalışırken merdivenden düşüp bacağını kırıyor.

Kitabın ilk sayfalarında yazan bu kazaların hepsini kendime bir uyarı olarak devam ediyorum sayfalarını çevirmeye. 

Bluma Lennon'un ölümünden bir süre sonra onun adına kimin tarafından gönderildiği belli olmayan üzerinde Uruguay pulu olan bir zarf gelir. Onun yerine derslerine devam eden eski sevgilisi zarfı açar. İçinden Lennon'un ölmeden önce üzerinde çalıştığı "Gölge Hattı" kitabın eski bir baskısı çıkar. Kitabın sayfaları çimentoyla yapışmış okunamayacak haldedir. Mendille harç kalıntılarını temizlemeye çalışır. Kapağını açar ve Bluma'nın yeşil mürekkeple yazılmış yazısını görür. Carlos'a diye başlayan cümleler 8 Haziran 1998 tarihi ile sona ermektedir. İlk başta Bluma'nın mahremiyetine saygı duymak adına kitabı bir kenara koyar fakat bir yandan da ne anlama geldiğini çözmeye çalışır. Montevideo'ya doğru yola çıkar...

Son zamanlarda büyük bir zevkle okuduğum kitap üzerine yazılmış en güzel kitap diyebilirim. 

Vee  Kağıt Ev'in satırları arasından tadımlıklarla bitiriyorum..

"Her yıl öğrencilerime en az elli kitap hediye etsem de bir raf dolusu kitap daha eklenip duruyor aralarına, çifter çifter dizili bir şekilde, sessizce, masumca ilerliyorlar evde. onları durduramıyorum." 

"Çoğunlukla kitaptan kurtulmak ona sahip olmaktan daha zordur. Kitaplar, sanki asla geri dönemeyeceğimiz bir anın tanıkları gibi, bir ihtiyaç ve unutkanlık anlaşmasıysa tutunurlar insana. Oysa orada kalmaya devam ettikleri sürece onları birbirlerine yamadığımızı zannederiz. Üstlerinde gün, ay, yıl yazan sayısız kitap gördüm ben; gizli bir takvimi oluşturur her biri. Başkaları ise ödünç vermeden önce adlarını yazarlar ilk sayfaya, teslim edecekleri kişiyi defterlerine kaydedip bir de tarih atarlar yanlarına. Tıpkı kütüphanelerdekiler gibi damgalı kitaplar gördüm, yahut içlerinde sahiplerinin kartları yerleştirilmiş olanlar. Kimse bir kitap kaybetmek istemez. Bir daha okuyamayacak olsak da başlığında eski, belki de kaybolmuş bir duyguyu taşıyan bir kitabı kaybetmektense bir yüzük, saat veya şemsiye kaybetmeyi yeğleriz."

"Kütüphane zamana açılan bir kapıdır."

KAĞIT EV       CARLOS MARIA DOMINGUEZ      JAGUAR YAYINLARI 

TÜM ANNELER VE KIZLARINA...HOŞÇAKAL DÜNYA...

“Bu dünyada sana KÖTÜLÜK yapmak isteyen 
insanlar çıkacak karşına, 
ama unutma ki İYİLİK yapmak isteyenler de çıkacak. 
Kimi insanın yüreği KARANLIK , kimininki AYDINLIKtır.
Geceyle gündüz gibi!
Dünyanın kötülerle dolu olduğunu düşünüp küsme,
herkesin iyi olduğunu düşünüp hayal kırıklığına uğrama!
Kendini KORU kızım, İNSANLARA karşı kendini koru....''
Zülfü Livaneli

TECAVÜZ İNSANLIK SUÇUDUR !!!!!

HEYBELİADA ÖYKÜ ŞENLİĞİ

KİTAP KURDUNUN BAŞINA GELEBİLECEK EN KÖTÜ ŞEYLER

Kitap kurtlarının başlarına gelebilecek en kötü şeylerden biri herhalde ödünç verdiği kitabın ya hiç geri gelmemesi ya da lime lime bir şekilde geri dönmesidir. Her ikisi de başıma geldiği için artık kitap ödünç vermiyorum kimseye. Ancak çok emin olduğum arkadaşlarıma ve aile fertlerine kitaplarımı emanet edebiliyorum. Hatta kütüphanemde "Dışarıya Kitap Verilmez" kartı duruyor. Tecrübe yenilen kazıkların bileşkesidir diye boşuna dememişler. İnsanı önlem almaya yönlendiriyor. Liseyken bir arkadaşıma Harold Robbins'in Tek Başına adlı kitabımı vermiştim. Kitap geri geldiğinde (neyse ki geri verdi ammaaa...) kitabı tanıyamadım desem yeridir. Hatta kitabı okudun mu güreş mi tuttun anlayamadım demiştim. Zavallı kitap olanca perişanlığı ile halen kütüphanemde durur.

Ah bir de yolculuk durumları var. Hani şu en sevdiğiniz kitabınızı yolculuk boyunca okumak için yanınıza alırsınız ya. Bir de en heyecanlı yerinde veya en sevdiğiniz yerinde bırakmışsınızdır...Ya da Çok merak ederek almışsınızdır da yolculukta okumak için ayırmışsınızdır...Ama ne mümkün. Yanınızda ki bir açar ağzını ne var ne yoksa kitap okumak yerine hayat hikayesini dinlersiniz. Gelini, kızı, oğlu, torunu torbası tanımadığınız bir sürü kişi dökülüverir önünüze, cinnet noktasına gelir değiştirecek koltuk arasınız kitabınızla baş başa kalabilmek için. Varsa ne mutlu ama aranan koltuk bulunamamışsa  hayat hikayesine devam...

Kitap okumayı sevenlerin başlarından kitapları ile bir sürü olay geçmiştir mutlaka. Sinir eden, gülümseten...

Sabit Fikir Dergisi "Kitap Kurdunun Başına Gelebilecek En Kötü 26 Şey" başlığı altında sıralamış neler olabileceğini.

İlk iki madde benim de yazdıklarım var. Sonrakileri de okumak istiyorsanız linke tıklayabilirsiniz...

http://www.sabitfikir.com/dosyalar/bir-kitap-kurdunun-basina-gelebilecek-en-kotu-26-sey

Bana gelince bu maddelerin çoğu uyuyor. İçlerinde umurumda olmaz dediklerimde var, Allah göstermesin dediklerim de. Mesela 19. maddedeki arkadaşınıza tavsiye ettiğiniz kitabı beğenmemesi gibi boş verdiklerim, taşınmak gibi Allah göstermesin dediklerim. 25. madde ise her zaman yazdığım, çok ama çok sevdiğim bir kitabın bitmesi. 16. Maddeye gelince bence onu bana hiç sormayın...Susturamazsınız sonra :)

Mutlu ve bol kitaplı günler diliyorum hepinize....

Sağlıcakla kalın....

YAZMAK ÜZERİNE - ERNEST HEMINGWAY

Yazmak Üzerine - Ernest Hewingway'in mektupları, romanları, konuşmaları, basılmış ve basılmamış tüm metinlerinde yer alan yazmak ve yazarlık kavramı ile üzerine düşüncelerini bir araya getiren bir kitap. Yazmak isteyenler için güzel çıkarımlar yapılabilecek bir rehber niteliğinde ama okurken sıkmayan, su gibi akıp giden bir kitap. Ufacık tefecik doksan beş sayfalık...Hiç bitmesin istediklerimden...Elimde süründürdüklerimden... Ama çabucak bitenlerden...:(

İşte tadımlık cümleler...

"Yazmanın kuralı yoktur. Bazen kendiliğinden ve kusursuz bir şekilde gelir. Bazen kayayı matkapla delip parçalamaya benzer."

Charles Poore'a 1953
Selected Letters, s 800-801

"Fare : Bir yazar için küçük yaşta en iyi alıştırma nedir?
 M : Mutsuz bir çocukluk."

By-Line : Ernest Hewingway p 215

"Dostoyevski Sibirya'dan sürgün edilince Dostoyevski oldu. Yazarlar haksızlıkla tıpkı kılıçlar gibi dövülür."

Green Hills of Africa, s 71

"Bir şey daha. Sembolizm falan yoktu. Deniz denizdir. Yaşlı adam yaşlı adamdır. Çocuk çocuktur ve balık balıktır. Aynı şekilde köpek balıkları da sırf köpek balıklarıdır. İnsanların sembolizm dedikleri şey saçmalık. Bundan ötesini ancak zaten biliyorsan görürsün."

Bernard Berenson'a, 1952
Selected Letters, s.780

"Bir kitabı bitirdikten sonra duygusal olarak tükenmiş oluyorum. Eğer değilsem duyguyu okuyucuya bütünüyle aktaramamışım demektir. Her neyse, en azından bende böyle oluyor."

Charles Scribner'a, 1952
Selected Letters, s. 778

"Sahiden iyi eseri defalarca okursan da nasıl yapıldığını anlayamazsın. Çünkü iyi edebiyatta daima bir gizem vardır ve gizem didiklenip incelenemez. Sonu gelmez ve her zaman mevcuttur. Her okuyuşta yeni bir şey görür ve öğrenirsin."

Harvey Breit'a, 1952
Selected Letters, s. 770

Daha yazılacak birbirinden güzel bir sürü cümle var ama ben burada kesiyorum yoksa Kadıköy'ün o bilinen, serin ve rutubetli laneti beni takip edebilir, hatta saçlarım dökülüp rüyalarımda sürekli Kadıköy sokaklarından yıllık intiharlarını gerçekleştirmek için geçip giden lemur sürülerini görürüm.

    

         

                  YAZMAK ÜZERİNE  ERNEST HEWINGWAY    ALTIKIRKBEŞ YAYINLARI

KİTAP BAŞA BELADIR !!!

Hem de nasıl bela :) Bunu en iyi bilen kişilerden biri de benim. Alıyorum, okuyorum, bir kenara koyuyorum, sonra tekrar alıyorum okuyorum ve tekrar bir kenara koyuyorum. Bu bir sene içinde sürekli tekrarlanıyor. Salondaki koskoca kütüphanem artık isyan halinde. Raflarına kitapları almamaya başladı. Günün birinde maazallah taşınmaya kalksam nakliye firmaları benden normalin iki katı fiyat isterler. Eh kolay değil ev + kütüphane taşımak zorunda kalacaklar. 

Benden beter insanlar olduğunu da biliyorum bu arada. İzmir de yaşayan bir arkadaşım ve eşi kitaplar eve sığmayınca çareyi kitapları koyacak ufak ve ucuz bir ev kiralamakta buldular. Hem hafta sonu evi hem de kafa dinlemek istediğimizde buraya kaçıyoruz diyorlar. Bu da bir başka çözüm gözünü kitap bürüyenler için. 

Böyle bir şeyi yazmak nereden aklıma geldi derseniz bunun tek sorumlusu Asuman Kafaoğlu-Büke'nin Radikal Kitap'daki Kitap Başa Beladır yazısı derim. 

"Bütün kitap tutkunları bilir, kitaplarla dolup taşan evlerde yaşamak zordur. Bir zaman sonra kitaplık rafları yetmez, evde boş duvar kalmaz, yatakların ve masaların altı dolar, kitaplar koridora yığılmaya başlar." diye başlıyor yazısı ve Carlos Maria Dominguez'in Kağıt Ev adlı kitabı ile devam ediyor.

Sizde iflah olmaz bir kitap okuyucusu iseniz yazının devamını okumak için linki tıklayabilirsiniz....

http://kitap.radikal.com.tr/makale/haber/kitap-basa-beladir-414818

Ben de gidip Kağıt Evi alıp okumaya başlayım...

Kalın sağlıcakla...

EN İYİ ARKADAŞIM

Yine koltuğum, üşüdükçe sımsıkı sarıldığım şalım, kıpkırmızı burnum, sürekli yaşaran gözlerim, selpaklarım :( ve kendime göre yaptığım ıhlamur, kuşburnu vs karışımı çayımla başbaşa geçirdiğim bir hafta sonundayım. Kış günü ıslak kafayla dışarı çıkmanın ceremesini durmadan zonklayan başım, eskilerin deyimiyle karda yatmış gibi öksürüğüm ve onunla yarışan burnumla çekiyorum.  Kaloriferin dibinde, kah kitap okuyarak, kah televizyonun kanallarında gezinerek, ara sıra da halimi sormak için arayan arkadaşlarımla konuşarak vakit geçiriyorum. Televizyonu çok sevmesem de ara sıra güzel filmler yakalıyorum. Tercihim Avrupa filmlerinden yana, mümkünse en fit en kahraman Amerikan filmlerinden olmasın. Hele ki bu hasta halimle hiç katlanamam.

Bugün elimde kumanda gezinirken En İyi Arkadaşım filmine denk geldim. Başrollerini Daniel Auteuil ve Dany Boon'un zaman zaman gülümseten, zaman zaman düşündüren arkadaşlık üzerine bir film En İyi Arkadaşım.

Bir düşünün...Hiç arkadaşınız olmasa ya da arkadaşınız olduğu sandığınız kişilerin aslında arkadaşınız olmasa...Ne hissederdiniz?

Ben yerle bir olurdum herhalde. Çok mu arkadaşım var? Hayır yok. Telefon listemde yüzlerce isim yok ama imdat dediğimde yanımda olacak en az beş arkadaşım var. Bazılarınız gülüyordur oooo beş mi o kadar mı diye? Evet en az beş. En fazla altı. O kadar. Az ama öz.  Çünkü ben böyle istiyorum. Seçimim bu beş kişi üzerine. Bu bana yetiyor. Ben de ihtiyaçları olduğu anda onlara. Bu beş arkadaş içinde aralarında kilometrelerce uzakta, denizaşırı ülkede olanda var  dibimde olanda. Kilometreler önemli değildir benim için...Bu işin telefonu var, skype'ı var...Yanında olduğu hissettirecek her türlü teknoloji olduktan sonra...

Neyse konuyu dağıtmayım...Aldım başımı gidiyorum yine...

François orta yaşlı antikacılık yapan, antipatik, kibirli, bencil biridir. Bu hali insanlarla olan ilişkisine de yansımakta dolayısıyla insanlarla diyalog kuramamaktadır. İş ortağı Catherine François'nın bu durumunun farkındadır ve bir gün ona on gün içinde eğer kendine en iyi arkaşını getirirse müzayededen ortak aldıkları çok değerli Yunan vazosunu ona vereceğini söyler. Başarılı olmazsa vazo Catherine'ın olacaktır. François bu teklif üzerine ilk olarak adres defterine başvurur. Eski sınıf arkadaşlarına ulaşmaya çalışır. İlk hamlesi başarısızlıkla sonuçlanır. Bir gün taksisine bindiği geveze Bruno ile karşılaşır ve film başlar...

Seyretmeyenlere tavsiye edeceğim bir film...Hastayken iyi gelen, insanın içini ısıtan...

Bugün ziyaretime gelen çok sevdiğim bir arkadaşımdan...En sevdiğim çiçekler...Arkadaşlar....

İyi ki varlar...

Filmin repliği gibi -Friendship's a myth-

-Arkadaşlık Efsanedir-

KUTUP DAİRESİNDE BİR EV

İşte ön kapak resmi elimin rafa uzanmasına neden olan bir kitap daha. Benim gibi soğuk, kar, kış seven biri için üzerinde kar resmi olması dikkatimi çekmesi için yeterli bir nedendi. İsmi de ayrı cezbedici; Kutup Dairesinde Bir Ev...Her ne kadar orjinal ismi "A Summer of Drowning" olsa da :)

Hikaye ressam annesi Anne ile birlikte Kutup Dairesine yakın bir evde yaşayan Liv'in okul arkadaşlarından iki gencin boğulması ile başlar. Kimse durgun denizde çocukların nasıl boğulduğuna anlam veremez. Zamanla herkes kendi yaşamına geri döner ve olay unutulur.

Anne, günlerini, evindeki ufak atölyesinde portre dışı resimler yaparak, yaptığı resimleri şehirdeki galeride satışa sunarak, her cumartesi saat on birde gelip öğleden sonra ikiye kadar çay içip sohbet ettiği, Liv'e göre - yıllar içinde kolay idare edebildiği- erkek grubuyla ve ara sıra röportaj yapmak için gazetecilerle geçirmektedir.

Liv ise günlerini tek arkadaşı olarak gördüğü, ona cinli perili hikayelerle kuzeyin vahşi efsanelerini anlatarak vakit geçirten yaşlı Kyrre Opdahl'ın yanında geçirir.

Liv İngiltere'den aldığı bir mektupla o güne kadar hiç tanımadı babasının hasta olduğunu ve onu görmek istediğini öğrenir. Uçak biletini alır, İngiltere'ye uçar fakat yetişemez. Babası ile arasındaki tek bağ ona mektubu yazan Kate Thomson'dur. Kate ona babasını son kez görmesini önerirse de Liv artık çok geç olduğunu düşünerek kabul etmez ve geri döner. Anne ise zaten babası hakkında konuşmamayı tercih etmektedir.  Yazar John Burside kitap boyunca kuzeyin soğukluğunu anne kızın ilişkisine irkiltici bir şekilde yansıtır.

İki gencin boğulması henüz unutulmuşken kasabada yeni bir boğulma olayı yaşanır. Bu kez kurban Kyrre'nin yazı geçirmek için kiralık kulübesine gelen Martin Crosbie'dir  veeeee....diyerek burada kesiyorum.

Her zamanki gibi kitaptan bir kaç tadımlıkla şimdilik bu kadar diyorum...Tabii ki yeni bir kitaba kadar...

"Gözetlemek- ve belki de müdahale etmek. İnsanlar müdahale etmeyi severler. Hep bir şeyler yapıyor olmaları gerektiğini düşünürler."

"Dünyada çok fazla temas var. Çok fazla iç içe geçmişlik var. Belki birbirimizle bağımlı olduğumuz, dünyadaki her şeyin bir başka şeye bağımlı olduğu doğrudur- ama biz aynı zamanda aralardaki mesafelere de bağımlıyız. Mesafelere ihtiyacımız var, çünkü düzeni mesafeler sağlar."

"Rüyalar dünyayı anlamlandırmak için kendimize anlattığımız öykülerdir, der. Akıllı ile deli arasındaki tek fark, delilerin yeterince rüya görmemeleridir."

"Delilik, gizem ve efsane yaratımı birbiriyle çarpışıyor" - Adam O'Riordan- Financial Times

Bence romanı en güzel özetleyen cümleydi bu....

KUTUP DAİRESİNDE BİR EV  JOHN BURSIDE  YKY YAYINLARI   ÇEV : ÖZLEM YÜKSEL

MÖNÜDE AŞK VAR...

Bir gün okuduğunuz kitapta sizden bahsedildiğini görürseniz ne yaparsınız? Herkesin kendine göre cevabı vardır. Hiç aldırmayan da çıkabilir belki. Tesadüf der geçer. 

Aurélie sevgilisinin kendini terk ettiğini öğrendiği yağmurlu ve karanlık bir Kasım gecesinde, kendisini takip eden polis memurundan kurtulmak için Paris'in ara sokaklarından birinde girdiği küçük kitapçı dükkanında Kadınlar Gülümseyince adlı kitabı alır. Eve gelir. Okumaya başlar. Sabah saat altıyı gösterirken 320 sayfalık kitabın son sayfasını "orası benim restoranım" diyerek kapatır. Üstelik romanda ki kadın kahramanda tıpa tıp kendine benzemektedir. Bu kadar özellik bir tesadüf olabilir mi? diye düşünür ve yazara iletilmesi üzere yayınevine bir mektup yazar. Bu arada yayınevi de ortaya çıkmak istemeyen (?) gizemli yazarın peşindedir. Mektubun editörlerden birinin eline geçmesiyle olaylar başlar...

Yılbaşı arifesinde okuyucularını Paris sokaklarında, kafelerinde, kitapçılarında, meşhur Fransız yemeklerinin kokusu eşliğinde dolaştıran bir kitap Mönüde Aşk Var. Hikayeyle ilgili daha fazla bir şeyler yazmayacağım ama her zaman ki gibi kitaptan ufak tadımlıklarla bitireceğim;

"İnsan ne zaman bir mektup yazsa yeni bir süreç işlemeye başlar. Bir diyalog kurulur. Mektuplarda insanlar kendilerini, hayatlarındaki yenilikleri, başlarından geçenleri, duygularını karşılarındakilerle paylaşmak ister ve geri dönüşlerini beklerler. Mektupların hep bir göndereni be bir de alıcısı vardır. Normalde yanıtlanmak üzere yazılırlar, veda mektupları bile böyledir."

"Yazmak böyle bir şeydi. Yazarlar hikayelerini nereden bulurlardı? Rüyalarında gördükleri arasından bazılarını rastgele seçerek mi yazıyorlardı, yoksa hepsini kafadan mı uyduruyorlardı. Kim bilir belki de gerçek insanların başından geçenleri kağıda döküyorlardı. Yazdıklarının ne kadarı gerçek ne kadarı kurguydu? Bahsettiklerinden kaçı gerçek yaşamda karşımıza çıkabilirdi, ne kadarı aslında hiç var olmamıştı? Kurgu gerçek yaşamı etkiler miydi? Yoksa tam aksi mi söz konusuydu?"

"Bu yönde geliştirdiğim teoriye göre roman yazan, hikayeler anlatan insanları üç gruba toplamak mümkün.

Birinci gruptakiler sadece kendileri hakkında yazarlar. Bunlar arasında edebiyat dünyasının önemli isimleri de yer alır. 

İkinci grupta yer alanların hikaye uydurmak konusunda kıskanılmaya değer bir yeteneği bulunmaktadır. Trende giderken camdan bakarlar ve hop akıllarına bir fikir geliverir.

Üçüncü gruptakiler empresyonistlerdir. Onların yetenekleri hikaye bulup çıkartmaktır. Gündelik hayatın içinden, ağaçtan kiraz toplar gibi, çeşitli durumları, ruh hallerini ve kısa olayları biriktirirler.Bu, kimi zaman bir yüz ifadesi, bir gülümseme, kimi zaman birinin saçını geriye atışı ya da ayakkabılarını bağlayış şeklidir. Hepsi de arka planda biricik öyküler barındıran anlık görüntülerdir. Öyküye dönüşmeye hazır fotoğraflardır." 

"Şu Noel'in öyle bir tarafı var: İnsana kendi geçmişini hatırlatıyor; hatıralarını, isteklerini, sanki mucizevi diyarlara açılacakmış gibi hissettiren esrarengiz kapıların önünde, heyecanlı ve meraklı gözlerle bekleyen çocuksu ruhunu anımsatıyordu."

Noel demişken Mönüde Aşk Var okumayı sevenler için güzel bir yılbaşı hediyesi olabilir. Listenizin bir köşesine ekleyin derim. Yanında belki güzel bir CD ile...

Kahve ve battaniye ikilisi eşliğinde zevkle okunacak bir kitap...Fena halde tavsiye edilir :)

MÖNÜDE AŞK VAR   NICOLAS BARREAU   DOĞAN KİTAP   GÜL GÜRTUNCA çevirisi

Keşke Kadın Olsam…

Hangi kadın olsa bayılır bu kitaba.
Neden mi? 
Nedeni çok basit.
Bu kitap kadınlara “erkeklerle eşit olmaya çalışma, sen onlardan kat be kat GÜÇLÜSÜN!” diyor.
Aykut Oğut’u okurlar fenomen olmuş kitabı Evrenden Torpilim Var sayesinde yakından tanır. Bir tür “iste, olsun” kitabıydı Evrenden Torpilim Var.
Şimdi uzun bir aradan sonra Aykut Oğut’un "Keşke Kadın Olsam" kitabı gündemde.
Ne mi anlatıyor bu kitap?
Bir kere kadınlara güçlerini yeniden hatırlatıyor.

“Sevgili kadınlar” diyor. Erkekle eşit olmak da neymiş?
          Erkeklerle ASLA eşit OLAMAZSINIZ!
          En büyük hatanız bizimle eşit olmaya çalışmak!
          Çok çabalarsanız eşit olmayı becerebilir misiniz?
          Elbette becerebilirsiniz AMA kendinizden, gücünüzden vazgeçerek becerebilirsiniz bunu!
          Erkekle EŞİT olmak için VAROLUŞ çıtanızı alçaltmanız, daha aşağı inmeniz gerekiyor.
          Eşitlik mi istiyorsunuz?
          Siz bilirsiniz!
Neden eşitlik için kadının çıtasını alçaltması gerekirmiş derseniz?
Yazara göre:
KADIN ERKEKTEN 16 KAT DAHA ÜSTÜN!
Kadın daha güçlü, daha duygusal, muhteşem bir içsel rehberlik kapasitesine sahip, seks ve cinselliği yaşamak konusunda içindeki sese kulak verdiğinde önünde kimse duramıyor, evrensel saygıyı ve sevgiyi hissedebiliyor verebiliyor…
Amaaa...
Bu özellikler tek başına yetmez. 
Bir KADIN ancak:
DUYGULARINI İFADE EDEBİLDİĞİNDE
ONLARI BASTIRMAYI DEĞİL KUCAKLAMAYI SEÇTİĞİNDE
İÇİNDEKİ DİŞİLİĞİ UYANDIRMAYI BAŞARDIĞINDA
Bu özellikler gerçek kapasitesine ulaşıyor.

Kim için yazılmış bu kitap:
Aşkta, ilişkilerde, profesyonel ve sosyal hayatta kendini eksik ve kaybolmuş hisseden her kadın için…
Aykut Oğut bu kitapla cici kızlar uyur, prensi bekler sözlerine inanarak uyutulan güzelleri; sen otur oturduğun yerde, beyaz atlı prens gelince kurtaracak seni sözlerine inanıp hayatını uzun bir bekleyişe bırakmış bütün prensesleri resmen UYANDIRIYOR!
Bu kitabı okuyan bütün kadınlar VAY BE! GERÇEKTEN GÜÇ BENDEYMİŞ diyecek.
Bir kadın devriminin başlaması an meselesi!
Kitapla ilgili daha ayrıntılı bilgi almak için tıklayınız. 
Bir boomads advertorial içeriğidir.

YIRCA'NIN ZEYTİNLERİ...

Kevin Costner'ın Su Dünyası filmini hatırlayanınız var mı? Hani şu her yeri suların kapladığı, ayak basacak bir cm toprak parçası bulamadıkları, yaptıkları derme çatma salların üzerinde yaşam mücadelesi verdikleri film. O zamanlar bana hem çok sıkıcı hem de çok saçma gelmişti. Kevin Costner hayranı filan da değilim. Neye hizmet seyrettiysem...Şimdi hatırlamıyorum ama belki bir arkadaş hatırına idi. 

Geçtiğimiz hafta Yırca köyündeki zeytin ağaçlarının katliamını okuyunca aklıma bu film geldi. Ne alaka diye düşünenleriniz vardır şimdi eminim. Filmi seyredenler hatırlar Kevin Costner'ın film boyunca elinde bir saksı vardı. İçinde domates fidanı olan bir saksı. Sularla kaplanmış bir dünya da elinde kalan son toprak parçası ile son bitki...İlerde belki bir kaç tohum alabilirim umuduyla korumaya çalıştığı ufacık bir domates. Son umut ve çok değerli...

Sonra ne oldu hatırlamıyorum...Yırca zeytinlerinin kesilmesi ile bu sahne çaktı gözümün önünde...

Büyümesi yıllar alan tamı tamına 6.000 zeytin ağacı bir anda acımasızca yerle bir edildi. Sadece bu da değil. 3.Köprü uğruna kesilen yüzlerce ağaç, yok edilen ormanlar. HES vs. için yok edilen doğal güzellikler, yeşilin binbir tonunu barındıran Karadeniz ormanları...

Bugüne kadar blogumda bu konulara hiç değinmedim ama bu benim duyarsız kaldım manasına gelmiyordu.  Kitap dedim, film dedim, şiir dedim, müzik dedim dedim dedim ama artık içim şişti dayanamadım. Dile kolay 6.000 ağaç üstelikte büyümesi yıllar alan zeytin ağaçları. Heredot döneminde zeytin ağacı kesmekle insan öldürmek eşdeğer suçmuş. Kaç yıllık fark var o dönemle bu dönem arasında...Kaç yıl gerideyiz yaşadığımız çağdan yaptıklarımızla...

Korkuyorum...Sonunda bu saçma sapan dediğim şu filmin durumuna gelmekten...Belki su içinde yüzmeyiz ama yakın gelecekte bize nefes verecek, kol kanat gerecek bir tek ağaç bulamamaktan korkuyorum...Tek bir gerçek tohuma muhtaç olmaktan korkuyorum...Çocuklarımın yeşili sadece boya kalemlerinde bir renk olarak tanımasından, çiçekleri, ağaçları sadece geçmişten bir fotoğraf karesinde veya bir derginin sayfalarında görmesinden korkuyorum...Onlara dokunamamasından, koklayamamasından korkuyorum. Doğanın yok olmasından korkuyorum...Son umuda muhtaç olmaktan korkuyorum ve belki onun bile olmamasından...

Haksız mıyım? 

En çok ta şunu merak ediyorum...Hiç mi içleri acımadı o ağaçları keserlerken? 

Sormak lazım ama kime? 

Efsaneye göre; Ege kıyılarını gezerken yorulan Homeros, bir zeytin ağacı gölgesine oturur. Zeytin ağacı dile gelir ve Homeros'un kulağına şunları fısıldar: “Herkese aitim ve kimseye ait değilim. Sen gelmeden önce buradaydım ve sen gittikten sonra da burada olacağım.”

10 KASIM

Okuyan bir kızla çık. Parasını kıyafet yerine kitaplara yatıran bir kızla çık. Kitapları yüzünden dolabına sığamaz o. Okuyacağı kitapların listesini yapan, 12 yaşından beri kütüphane kartı olan bir kızla çık. Okuyan bir kız bul. Okuyan bir kız olduğunu çantasında her zaman okuduğu bir kitap bulunmasından anlayabilirsin. Kitapçıda, sevgiyle raflara bakan ve aradığı kitabı bulduğunda sessizce çığlık atandır o. Sahafta, eski bir kitabın sayfalarını koklayan fıstığı gördün mü? İşte o okurdur. Hele sayfalar sararmışsa kesinlikle dayanamazlar. Kahvecide beklerken okuyan kızdır o.

Fincanını dikizlersen, sütsüz kremasının yüzdüğünü görürsün çünkü o çoktan dalmıştır kitaba. Yazarın yarattığı dünyada kaybolmuştur. Sen de bir sandalye çek yanına. Sana ters ters bakabilir çünkü okuyan kızların çoğu rahatsız edilmek istemezler. Ona kitabı sevip sevmediğini sor. Ona yeni bir kahve ısmarla. Murakami hakkında ne düşündüğünü söyle. Kardeşliğin ilk bölümünü bitirip bitiremediğini öğren. Joyce’un Ulysses’ini anladığını söylüyorsa entelektüel görünmeye çalışıyor demektir. Alice’i seviyor mu yoksa Alice mi olmak istiyor, bunu sor. Okuyan bir kızla çıkmak kolaydır. Doğum gününde, yılbaşında ve yıl dönümlerinde ona kitap alabilirsin. Ona sözcükler hediye et, şiirlerden şarkılardan hediye sözcükler. Ona Neruda, Pound, Sexton, Cummings hediye et. Kelimelerin aşk olduğuna inandığını bilsin. Gerçekle kitaplardaki gerçeği ayırt edebilir ama yine de yaşamını biraz da olsa, en sevdiği kitaptakine benzetmeye çalışacaktır. Bunda senin suçun yok. Bir biçimde, bunu deneyecektir.

Ona yalan söyle. Söz diziminden anlıyorsa, yalan söyleme ihtiyacını anlayacaktır. Sözcüklerin ardında başka şeyler var: niyet, değer, ayrıntılar, diyalog. Dünyanın sonu olmayacaktır. Onu bırak. Çünkü okuyan bir kız çöküşlerin her zaman zirveyle biteceğini bilir. Çünkü her şeyin bir sonu olduğunu bilir. Hikayenin devamını her zaman yazabilirsin. Tekrar tekrar başlayabilir ve hala kahraman olarak kalabilirsin. Bu hayatta bir iki kötü adama yer vardır. Olmadığın her şey için neden korkarsın ki? Okuyan kızlar bilirler ki tıpkı karakterler gibi insanlar da gelişebilirler. Twilight serisi istisnadır. Eğer okuyan bir kız bulursan, yanından ayırma/ayrılma. Gecenin bir yarısında, kitabı göğsüne yaslamış ağlarken bulabilirsin onu, bu durumda ona çay yap ve sarıl. Onu birkaç saatliğine kaybedebilirsin ancak her zaman sana dönecektir. Kitaptaki karakterler gerçekmiş gibi konuşacaktır, çünkü bir anlık da olsa, gerçektirler.

Ona bir sıcak hava balonunda ya da bir rock konserinde evlenme teklif et. Ya da bir daha ki hastalığında gelişigüzel bir şekilde. Skype üzerinden teklif et. O kadar sıkı gülümseyeceksin ki neden hala kalbinin infilak etmemiş ve göğsünün kan içinde kalmamış olduğunu merak edeceksin. Yaşam öykünüzü yazacaksınız, garip isimli ve garip beğenileri olan çocuklarınız olacak. Çocuklarınıza Şapkalı Kediyi ve Aslan’ı aynı gün izletebilir. Yaşlılığınızın kışında birlikte yürüyeceksiniz ve sen botlarındaki karı temizlerken, o mırıldanarak Keats okuyacak ezberinden. Okuyan bir kızla çık çünkü bunu hak ediyorsun. Hayal edilebilen en renkli hayatı sana verebilecek bir kıza layıksın. Eğer ona sadece monotonluk, kayıp saatler ve yarım yamalak öneriler verebileceksen, yalnız kalman daha hayırlı. Eğer dünyayı ve onun ardındaki dünyaları istiyorsan, okuyan bir kızla çık. Ya da iyisi mi, yazan bir kızla çık sen.

Rosemarie Urquico
Türkçeleştiren:Onur Çalı

29 EKİM CUMHURİYET BAYRAMIMIZ KUTLU OLSUN

Kendini yorgun hissetsen bile,
Başarı senden kaçsa bile,
Bir hata sana zarar verse bile,
Hatta ihanet sana acı verse bile,
Bir hayal yok olsa bile,
Gözyaşları gözlerini yaksa bile,
Kimse gayretini fark etmese bile,
Nankörlük ödülün olsa bile,
Anlayışsızlık seni gülmekten alıkoysa bile,
Ve hatta her şey,
hiçbir şey olsa bile,
Vazgeçme,
Yeniden Başla..


R.Will.

ECE TEMELKURAN'DAN...

Ne zaman üniversitelere konuşma yapmaya gittiysem ya da ne zaman benden daha genç biri benim ondan daha fazla bir şey bildiğimi sanarak bana sorduysa “bu işin olurunu”, dedim ki:

Üniversiteyi bitirince hemen çalışmaya başlama. Git, dolaş, ülkeler gez, aç kal, meteliğe kurşun at, ama ne yap et, koşturmaya başlamadan önce biraz amaçsız yürü. Maceraya çık, bedeli ne olursa olsun bunu yap. Çünkü…

Çünkü hayat, onu erken anladığını sananlardan çok fena alır öcünü. Bir şeyi vaktinde yaşamadan geçersen, çok sonra, seni rezil etme pahasına, sana yaşatır o eksik bıraktığın bölümü. Âşık mı olmadın on altı yaşında? Gelir seni kırk beşinde bulur, en olmaz zamanda. Maceraya mı çıkmadın yirminde? Sürükleye sürükleye götürür seni otuz beşinde. Yırtık kot, yer bezinden hallice bir kazak giyip, nasıl göründüğüne aldırmadan geçiremedinse öğrencilik yıllarını mesela, elli yaşında, artık kalabalıkların gözleri seni hiç de öyle görmeyi beklemezken, sana giydirir o kot pantolonu. Hayatı sakın erkenden yaşama, sonradan çok fena komik eder adamı. Serserilik ederek geçirmeli insan serserilik edilecek yaşları. Zira atlayıp geçtiğin ne varsa dönüp dolaşıp bulur insanın yakasını. Kendini yaşatıncaya kadar yapışıp kalır.


Ece Temelkuran