MÖNÜDE AŞK VAR...






Bir gün okuduğunuz kitapta sizden bahsedildiğini görürseniz ne yaparsınız? Herkesin kendine göre cevabı vardır. Hiç aldırmayan da çıkabilir belki. Tesadüf der geçer. 

Aurélie sevgilisinin kendini terk ettiğini öğrendiği yağmurlu ve karanlık bir Kasım gecesinde, kendisini takip eden polis memurundan kurtulmak için Paris'in ara sokaklarından birinde girdiği küçük kitapçı dükkanında Kadınlar Gülümseyince adlı kitabı alır. Eve gelir. Okumaya başlar. Sabah saat altıyı gösterirken 320 sayfalık kitabın son sayfasını "orası benim restoranım" diyerek kapatır. Üstelik romanda ki kadın kahramanda tıpa tıp kendine benzemektedir. Bu kadar özellik bir tesadüf olabilir mi? diye düşünür ve yazara iletilmesi üzere yayınevine bir mektup yazar. Bu arada yayınevi de ortaya çıkmak istemeyen (?) gizemli yazarın peşindedir. Mektubun editörlerden birinin eline geçmesiyle olaylar başlar...

Yılbaşı arifesinde okuyucularını Paris sokaklarında, kafelerinde, kitapçılarında, meşhur Fransız yemeklerinin kokusu eşliğinde dolaştıran bir kitap Mönüde Aşk Var. Hikayeyle ilgili daha fazla bir şeyler yazmayacağım ama her zaman ki gibi kitaptan ufak tadımlıklarla bitireceğim;

"İnsan ne zaman bir mektup yazsa yeni bir süreç işlemeye başlar. Bir diyalog kurulur. Mektuplarda insanlar kendilerini, hayatlarındaki yenilikleri, başlarından geçenleri, duygularını karşılarındakilerle paylaşmak ister ve geri dönüşlerini beklerler. Mektupların hep bir göndereni be bir de alıcısı vardır. Normalde yanıtlanmak üzere yazılırlar, veda mektupları bile böyledir."

"Yazmak böyle bir şeydi. Yazarlar hikayelerini nereden bulurlardı? Rüyalarında gördükleri arasından bazılarını rastgele seçerek mi yazıyorlardı, yoksa hepsini kafadan mı uyduruyorlardı. Kim bilir belki de gerçek insanların başından geçenleri kağıda döküyorlardı. Yazdıklarının ne kadarı gerçek ne kadarı kurguydu? Bahsettiklerinden kaçı gerçek yaşamda karşımıza çıkabilirdi, ne kadarı aslında hiç var olmamıştı? Kurgu gerçek yaşamı etkiler miydi? Yoksa tam aksi mi söz konusuydu?"

"Bu yönde geliştirdiğim teoriye göre roman yazan, hikayeler anlatan insanları üç gruba toplamak mümkün.

Birinci gruptakiler sadece kendileri hakkında yazarlar. Bunlar arasında edebiyat dünyasının önemli isimleri de yer alır. 

İkinci grupta yer alanların hikaye uydurmak konusunda kıskanılmaya değer bir yeteneği bulunmaktadır. Trende giderken camdan bakarlar ve hop akıllarına bir fikir geliverir.

Üçüncü gruptakiler empresyonistlerdir. Onların yetenekleri hikaye bulup çıkartmaktır. Gündelik hayatın içinden, ağaçtan kiraz toplar gibi, çeşitli durumları, ruh hallerini ve kısa olayları biriktirirler.Bu, kimi zaman bir yüz ifadesi, bir gülümseme, kimi zaman birinin saçını geriye atışı ya da ayakkabılarını bağlayış şeklidir. Hepsi de arka planda biricik öyküler barındıran anlık görüntülerdir. Öyküye dönüşmeye hazır fotoğraflardır." 

"Şu Noel'in öyle bir tarafı var: İnsana kendi geçmişini hatırlatıyor; hatıralarını, isteklerini, sanki mucizevi diyarlara açılacakmış gibi hissettiren esrarengiz kapıların önünde, heyecanlı ve meraklı gözlerle bekleyen çocuksu ruhunu anımsatıyordu."

Noel demişken Mönüde Aşk Var okumayı sevenler için güzel bir yılbaşı hediyesi olabilir. Listenizin bir köşesine ekleyin derim. Yanında belki güzel bir CD ile...

Kahve ve battaniye ikilisi eşliğinde zevkle okunacak bir kitap...Fena halde tavsiye edilir :)

MÖNÜDE AŞK VAR   NICOLAS BARREAU   DOĞAN KİTAP   GÜL GÜRTUNCA çevirisi




Keşke Kadın Olsam…

Hangi kadın olsa bayılır bu kitaba.
Neden mi? 
Nedeni çok basit.
Bu kitap kadınlara “erkeklerle eşit olmaya çalışma, sen onlardan kat be kat GÜÇLÜSÜN!” diyor.
Aykut Oğut’u okurlar fenomen olmuş kitabı Evrenden Torpilim Var sayesinde yakından tanır. Bir tür “iste, olsun” kitabıydı Evrenden Torpilim Var.
Şimdi uzun bir aradan sonra Aykut Oğut’un "Keşke Kadın Olsam" kitabı gündemde.
Ne mi anlatıyor bu kitap?
Bir kere kadınlara güçlerini yeniden hatırlatıyor.


“Sevgili kadınlar” diyor. Erkekle eşit olmak da neymiş?
          Erkeklerle ASLA eşit OLAMAZSINIZ!
          En büyük hatanız bizimle eşit olmaya çalışmak!
          Çok çabalarsanız eşit olmayı becerebilir misiniz?
          Elbette becerebilirsiniz AMA kendinizden, gücünüzden vazgeçerek becerebilirsiniz bunu!
          Erkekle EŞİT olmak için VAROLUŞ çıtanızı alçaltmanız, daha aşağı inmeniz gerekiyor.
          Eşitlik mi istiyorsunuz?
          Siz bilirsiniz!

Neden eşitlik için kadının çıtasını alçaltması gerekirmiş derseniz?
Yazara göre:
KADIN ERKEKTEN 16 KAT DAHA ÜSTÜN!
Kadın daha güçlü, daha duygusal, muhteşem bir içsel rehberlik kapasitesine sahip, seks ve cinselliği yaşamak konusunda içindeki sese kulak verdiğinde önünde kimse duramıyor, evrensel saygıyı ve sevgiyi hissedebiliyor verebiliyor…
Amaaa...
Bu özellikler tek başına yetmez. 
Bir KADIN ancak:
DUYGULARINI İFADE EDEBİLDİĞİNDE
ONLARI BASTIRMAYI DEĞİL KUCAKLAMAYI SEÇTİĞİNDE
İÇİNDEKİ DİŞİLİĞİ UYANDIRMAYI BAŞARDIĞINDA

Bu özellikler gerçek kapasitesine ulaşıyor.


Kim için yazılmış bu kitap:
Aşkta, ilişkilerde, profesyonel ve sosyal hayatta kendini eksik ve kaybolmuş hisseden her kadın için…
Aykut Oğut bu kitapla cici kızlar uyur, prensi bekler sözlerine inanarak uyutulan güzelleri; sen otur oturduğun yerde, beyaz atlı prens gelince kurtaracak seni sözlerine inanıp hayatını uzun bir bekleyişe bırakmış bütün prensesleri resmen UYANDIRIYOR!
Bu kitabı okuyan bütün kadınlar VAY BE! GERÇEKTEN GÜÇ BENDEYMİŞ diyecek.
Bir kadın devriminin başlaması an meselesi!
Kitapla ilgili daha ayrıntılı bilgi almak için tıklayınız. 
Bir boomads advertorial içeriğidir.

YIRCA'NIN ZEYTİNLERİ...


Kevin Costner'ın Su Dünyası filmini hatırlayanınız var mı? Hani şu her yeri suların kapladığı, ayak basacak bir cm toprak parçası bulamadıkları, yaptıkları derme çatma salların üzerinde yaşam mücadelesi verdikleri film. O zamanlar bana hem çok sıkıcı hem de çok saçma gelmişti. Kevin Costner hayranı filan da değilim. Neye hizmet seyrettiysem...Şimdi hatırlamıyorum ama belki bir arkadaş hatırına idi. 

Geçtiğimiz hafta Yırca köyündeki zeytin ağaçlarının katliamını okuyunca aklıma bu film geldi. Ne alaka diye düşünenleriniz vardır şimdi eminim. Filmi seyredenler hatırlar Kevin Costner'ın film boyunca elinde bir saksı vardı. İçinde domates fidanı olan bir saksı. Sularla kaplanmış bir dünya da elinde kalan son toprak parçası ile son bitki...İlerde belki bir kaç tohum alabilirim umuduyla korumaya çalıştığı ufacık bir domates. Son umut ve çok değerli...


Sonra ne oldu hatırlamıyorum...Yırca zeytinlerinin kesilmesi ile bu sahne çaktı gözümün önünde...

Büyümesi yıllar alan tamı tamına 6.000 zeytin ağacı bir anda acımasızca yerle bir edildi. Sadece bu da değil. 3.Köprü uğruna kesilen yüzlerce ağaç, yok edilen ormanlar. HES vs. için yok edilen doğal güzellikler, yeşilin binbir tonunu barındıran Karadeniz ormanları...

Bugüne kadar blogumda bu konulara hiç değinmedim ama bu benim duyarsız kaldım manasına gelmiyordu.  Kitap dedim, film dedim, şiir dedim, müzik dedim dedim dedim ama artık içim şişti dayanamadım. Dile kolay 6.000 ağaç üstelikte büyümesi yıllar alan zeytin ağaçları. Heredot döneminde zeytin ağacı kesmekle insan öldürmek eşdeğer suçmuş. Kaç yıllık fark var o dönemle bu dönem arasında...Kaç yıl gerideyiz yaşadığımız çağdan yaptıklarımızla...

Korkuyorum...Sonunda bu saçma sapan dediğim şu filmin durumuna gelmekten...Belki su içinde yüzmeyiz ama yakın gelecekte bize nefes verecek, kol kanat gerecek bir tek ağaç bulamamaktan korkuyorum...Tek bir gerçek tohuma muhtaç olmaktan korkuyorum...Çocuklarımın yeşili sadece boya kalemlerinde bir renk olarak tanımasından, çiçekleri, ağaçları sadece geçmişten bir fotoğraf karesinde veya bir derginin sayfalarında görmesinden korkuyorum...Onlara dokunamamasından, koklayamamasından korkuyorum. Doğanın yok olmasından korkuyorum...Son umuda muhtaç olmaktan korkuyorum ve belki onun bile olmamasından...

Haksız mıyım? 

En çok ta şunu merak ediyorum...Hiç mi içleri acımadı o ağaçları keserlerken? 

Sormak lazım ama kime? 




Efsaneye göre; Ege kıyılarını gezerken yorulan Homeros, bir zeytin ağacı gölgesine oturur. Zeytin ağacı dile gelir ve Homeros'un kulağına şunları fısıldar: “Herkese aitim ve kimseye ait değilim. Sen gelmeden önce buradaydım ve sen gittikten sonra da burada olacağım.”



Okuyan bir kızla çık. Parasını kıyafet yerine kitaplara yatıran bir kızla çık. Kitapları yüzünden dolabına sığamaz o. Okuyacağı kitapların listesini yapan, 12 yaşından beri kütüphane kartı olan bir kızla çık. Okuyan bir kız bul. Okuyan bir kız olduğunu çantasında her zaman okuduğu bir kitap bulunmasından anlayabilirsin. Kitapçıda, sevgiyle raflara bakan ve aradığı kitabı bulduğunda sessizce çığlık atandır o. Sahafta, eski bir kitabın sayfalarını koklayan fıstığı gördün mü? İşte o okurdur. Hele sayfalar sararmışsa kesinlikle dayanamazlar. Kahvecide beklerken okuyan kızdır o.
Fincanını dikizlersen, sütsüz kremasının yüzdüğünü görürsün çünkü o çoktan dalmıştır kitaba. Yazarın yarattığı dünyada kaybolmuştur. Sen de bir sandalye çek yanına. Sana ters ters bakabilir çünkü okuyan kızların çoğu rahatsız edilmek istemezler. Ona kitabı sevip sevmediğini sor. Ona yeni bir kahve ısmarla. Murakami hakkında ne düşündüğünü söyle. Kardeşliğin ilk bölümünü bitirip bitiremediğini öğren. Joyce’un Ulysses’ini anladığını söylüyorsa entelektüel görünmeye çalışıyor demektir. Alice’i seviyor mu yoksa Alice mi olmak istiyor, bunu sor. Okuyan bir kızla çıkmak kolaydır. Doğum gününde, yılbaşında ve yıl dönümlerinde ona kitap alabilirsin. Ona sözcükler hediye et, şiirlerden şarkılardan hediye sözcükler. Ona Neruda, Pound, Sexton, Cummings hediye et. Kelimelerin aşk olduğuna inandığını bilsin. Gerçekle kitaplardaki gerçeği ayırt edebilir ama yine de yaşamını biraz da olsa, en sevdiği kitaptakine benzetmeye çalışacaktır. Bunda senin suçun yok. Bir biçimde, bunu deneyecektir.
Ona yalan söyle. Söz diziminden anlıyorsa, yalan söyleme ihtiyacını anlayacaktır. Sözcüklerin ardında başka şeyler var: niyet, değer, ayrıntılar, diyalog. Dünyanın sonu olmayacaktır. Onu bırak. Çünkü okuyan bir kız çöküşlerin her zaman zirveyle biteceğini bilir. Çünkü her şeyin bir sonu olduğunu bilir. Hikayenin devamını her zaman yazabilirsin. Tekrar tekrar başlayabilir ve hala kahraman olarak kalabilirsin. Bu hayatta bir iki kötü adama yer vardır. Olmadığın her şey için neden korkarsın ki? Okuyan kızlar bilirler ki tıpkı karakterler gibi insanlar da gelişebilirler. Twilight serisi istisnadır. Eğer okuyan bir kız bulursan, yanından ayırma/ayrılma. Gecenin bir yarısında, kitabı göğsüne yaslamış ağlarken bulabilirsin onu, bu durumda ona çay yap ve sarıl. Onu birkaç saatliğine kaybedebilirsin ancak her zaman sana dönecektir. Kitaptaki karakterler gerçekmiş gibi konuşacaktır, çünkü bir anlık da olsa, gerçektirler.
Ona bir sıcak hava balonunda ya da bir rock konserinde evlenme teklif et. Ya da bir daha ki hastalığında gelişigüzel bir şekilde. Skype üzerinden teklif et. O kadar sıkı gülümseyeceksin ki neden hala kalbinin infilak etmemiş ve göğsünün kan içinde kalmamış olduğunu merak edeceksin. Yaşam öykünüzü yazacaksınız, garip isimli ve garip beğenileri olan çocuklarınız olacak. Çocuklarınıza Şapkalı Kediyi ve Aslan’ı aynı gün izletebilir. Yaşlılığınızın kışında birlikte yürüyeceksiniz ve sen botlarındaki karı temizlerken, o mırıldanarak Keats okuyacak ezberinden. Okuyan bir kızla çık çünkü bunu hak ediyorsun. Hayal edilebilen en renkli hayatı sana verebilecek bir kıza layıksın. Eğer ona sadece monotonluk, kayıp saatler ve yarım yamalak öneriler verebileceksen, yalnız kalman daha hayırlı. Eğer dünyayı ve onun ardındaki dünyaları istiyorsan, okuyan bir kızla çık. Ya da iyisi mi, yazan bir kızla çık sen.
Rosemarie Urquico
Türkçeleştiren:Onur Çalı







Kendini yorgun hissetsen bile,
Başarı senden kaçsa bile,
Bir hata sana zarar verse bile,
Hatta ihanet sana acı verse bile,
Bir hayal yok olsa bile,
Gözyaşları gözlerini yaksa bile,
Kimse gayretini fark etmese bile,
Nankörlük ödülün olsa bile,
Anlayışsızlık seni gülmekten alıkoysa bile,
Ve hatta her şey,
hiçbir şey olsa bile,
Vazgeçme,
Yeniden Başla..


R.Will.

ECE TEMELKURAN'DAN...




Ne zaman üniversitelere konuşma yapmaya gittiysem ya da ne zaman benden daha genç biri benim ondan daha fazla bir şey bildiğimi sanarak bana sorduysa “bu işin olurunu”, dedim ki:

Üniversiteyi bitirince hemen çalışmaya başlama. Git, dolaş, ülkeler gez, aç kal, meteliğe kurşun at, ama ne yap et, koşturmaya başlamadan önce biraz amaçsız yürü. Maceraya çık, bedeli ne olursa olsun bunu yap. Çünkü…

Çünkü hayat, onu erken anladığını sananlardan çok fena alır öcünü. Bir şeyi vaktinde yaşamadan geçersen, çok sonra, seni rezil etme pahasına, sana yaşatır o eksik bıraktığın bölümü. Âşık mı olmadın on altı yaşında? Gelir seni kırk beşinde bulur, en olmaz zamanda. Maceraya mı çıkmadın yirminde? Sürükleye sürükleye götürür seni otuz beşinde. Yırtık kot, yer bezinden hallice bir kazak giyip, nasıl göründüğüne aldırmadan geçiremedinse öğrencilik yıllarını mesela, elli yaşında, artık kalabalıkların gözleri seni hiç de öyle görmeyi beklemezken, sana giydirir o kot pantolonu. Hayatı sakın erkenden yaşama, sonradan çok fena komik eder adamı. Serserilik ederek geçirmeli insan serserilik edilecek yaşları. Zira atlayıp geçtiğin ne varsa dönüp dolaşıp bulur insanın yakasını. Kendini yaşatıncaya kadar yapışıp kalır.


Ece Temelkuran






Hayat kısa diyor film. 
bir şaire aşık olmalı 
bir de daktilo almalı
Sonra belki çay içeriz. 
şansımız varsa yağmur da yağar.

Lale Müldür

BÜYÜK TEZATLIK...






Bugün Beyoğlu St. Antoine Kilisesinin önünde yakaladığım bu an hayatın tezatlığını gözler önüne sermiyor mu?

GAZETELER VE ÇOCUK










Geceleyin sinema kapılarında,
Belki bir milyondan fazla çıplak
Çocuk gazete satardı.
Bazen havadisler kötüydü,
Bazen eeh şöyle böyle,
Fakat çocuklar en çok
"Cinayeti yazıyor!" diye
Bağırmayı seviyorlardı.
Üç kuruş verip gazete almaktansa,
Paltomun yakalarını kaldırır,
Fukara mahallesindeki cinayeti
düşünürdüm.
Sait Faik Abasıyanık

ŞEHİRDEN KAÇMANIN DAYANILMAZ HAFİFLİĞİ...
























Ne güzel insanlar vardı eskiden. 

Çocukluğumuzu kaplamışlardı. 

Bize masal anlatırlardı 
Cinlerden, perilerden. 
Büyük anneler, büyük babalar vardı. 

O zaman hepsi uzaktı ölümden. 
Hem sevdirir hem korkuturlardı. 
Acı hikâyeleri bile tatlı başlardı. 

Demek bunun için gittiler hikâyelerden. 

Ne güzel insanlar vardı eskiden.
Özdemir Asaf



"Saray mimarlarının Vefa'da bir kütüphanesi vardı. Yıllar içinde orayı da pek çok kez ziyaret edecekti Cihan. Ama Simeon'un köhne evinde; mürekkep kağıt, tirşe, balmumu ve ekmek kokularıyla sarılı halde, bir kitaba burnunu gömerek herkesi ve her şeyi unutmanın, unutabilmenin verdiği hazzı hiçbir şeyden alamayacaktı. Aşk gibiydi okumak da...Neden, nasıl müptelası olduğunu, bilen zaten gayet iyi bilirdi; bilmeyene de anlatamazdın bir türlü."

Ustam ve Ben - Elif Şafak-

KİTAPLAR AŞKINA



Yine ara verdim yazmaya...Sonbaharın gelmesi ile birlikte daha önce gözüme kestirdiğim atölye çalışmalarına başladım. Bir yandan elimdeki kitapları bitirmeye çalışıyorum diğer yandan günlük işlerin koşturmacası derken hayat akıp gidiyor bir bakmışım akşam olmuş. Sonra sabah sonra tekrar gece düşmüş şehre.

Arada ufak öyküler çıkartıyorum hayata dair. Bir kenarda duruyorlar, daha sonra, belki bir dergiye gönderilmek üzere belki de sonsuza kadar dosyada saklanmak üzere. Aklıma estiğince...

Bu aralar kitapçılardan kaçar oldum. Elimde henüz başlayamadığım kitaplar varken yenilerini eklemek istemiyorum ama arada yine de kaçaklar oluyor arada Alice Munro "Nefret, Arkadaşlık, Flört, Aşk, Evlilik" gibi...

Kitaplar, arkadaşlık, flört demişken yeni bitirdiğim Kitaplar Aşkına'dan bahsetmek istiyorum biraz.

Herkesin anlatacak bir hikayesi vardır yazıyor kapağın üstünde...Evet, hepimizin kendimize göre hikayeleri var anlatacak. Kitaplar Aşkına ise ufak bir kasabada ki insanların sımsıcak hikayesini anlatıyor. Kütüphanelerinin yok olmaması için savaş veren bir avuç Cherico'lunun hayatına ortak ediyor yazar Ashton Lee okuyucularını. Konu rant olunca aslında hiçte yabancı değiliz günümüz Türkiye'sinde ve belli ki dünyanın bir çok ülkesinde yaşananlara. Konu bir kütüphanenin kurtarılması olsa idi burada da böyle mücadele verecek insanlar çıkar mıydı diye soruyorum kendi kendime. Evet çıkardı tabii ki diyorum Gezi'ye bir selam göndererek.

Kitaplar Dozerlere Karşı başlığı ile başlıyor ilk bölüm. Belediye Başkanı Durden Sparks
Kütüphane müdürü Maura Beth Mayhew'e 6 yıldır çok severek çalıştığı kütüphanesinin yerine Cherico Endüstri Parkı'nın yapılacağını söylüyor. Gerekçe olarak, kütüphaneye kimsenin gitmediğini ve artık kendileri için yük olmaya başladığını gösteriyor ama yine de alaycı bir şekilde projeye karşı çıkan Maura Barth'e durumu tersine çevirebilmesi için henüz vaktinin olduğunu belirtiyor.

Maura Beth kütüphanesini kurtarabilmek için çareler düşünmeye başlıyor. Arkadaşlarının da yardımı ile kitap kulübü kurmaya karar veriyorlar. Herkes elinden geldiğince bir şeylerin ucundan tutarak kitap kulübünü hayata geçiriyorlar. Adını da Kirazlı Kola Kitap Kulübü koyuyorlar. Ayın belirli günlerinde toplanıp okudukları kitapları tartışırken aralarında yaşadıkları aşklara, kıskançlıklara, dostluklara, sevinçlere, üzüntülere ve başarılara ortak ediyorlar okuyucularını. Bizlerin hayatına da ufak dokunuşlar yapıyorlar satırlar arasında. Dedim ya, insanın içini ısıtan bazen yüreğini eriten sımsıcak bir kitap Kitaplar Aşkına.

Okurken yazarını bildiğim halde bir kadının kaleminden çıkmış olabileceği hissine kapıldım ilk defa. Nedense bana bir erkek tarafından yazılmış gibi gelmedi. Daha çok kadın karakterlerin baskın olduğu romanda karşı cinsin birbirleri ile ilişkisini başarı ile anlatmış Ashton Lee. Ya çok iyi bir gözlemci ya da kitabın arkasında bir hayalet yazar var diye düşünmeden  edemedim.

Ve her zaman olduğu gibi kitaptan ufak bir tadımlıkla burada bitiriyorum....

"Bazen tüm bu anlık elektronik hazlarla kitapların gelecekteki iletişimlerinin nasıl olacağını merak etmeden kendimi alamıyorum," diye ekledi Maura Beth. "Bazı okuyucular kitapları fiziki olarak ellerinde tutmayı, bu kitapları raflara koyup ileride kültürel miras olarak çocuklarına bırakmayı istiyorlar. Tabii bir de kitapların lehine olacak bir senaryo var."

"Bana biraz anlatsana bunu."

"Uygarlıklar dağılsa ve teknoloji namına hiçbir şey kalmasa da insanlar yine de çimenlere uzanıp atıştırmalıkları eşliğinde güzel bir kitabın tadını çıkarabilirler."

Şimdi sıra bende; belki çimenlere uzanıp atıştırmalık eşliğinde değil ama koltuğuma gömülüp bir fincan kahve eşliğinde kitap keyfi yapma zamanım geldi de geçiyor bile...



KİTAPLAR AŞKINA        ASHTON LEE          EKSİK PARÇA YAYINLARI

YAZMAK...



“Yazmanız diyelim ki yasaklandı, ölür müydünüz o zaman ya da yaşar mıydınız eskisi gibi, bunu açıklayın... Gecelerinizin en sessiz saatinde kendinize şu soruyu yöneltin: İlle de yazmam gerekiyor mu?.. Sorduğunuz sorunun karşısına ‘Evet, yazmam gerekiyor’ gibi güçlü ve yalın bir yanıtla çıkabiliyorsanız, o zaman bu zorunluluğa göre kurun yaşamınızı; en sudan, en değersiz saatine varıncaya dek yaşamınızı bu içsel dürtünün simgesi ve kanıtı yapın.”

Rainer Maria Rilke -Genç Bir Şaire Mektuplar-

TANRILARA ADANMIŞ BEDENLER





Elly Griffiths'in ikinci romanı Tanrılara Adanmış Bedenler'de adli arkeolog Ruth Galloway bu kez kapı eşiğinde bulunan çocuk kemiklerinin peşine düşüyor. 

Victoria dönemine ait bir evin yerine yapılacak olan yeni binanın kazısı sırasında kapı eşiğinin altında bulunan kemikleri inceleyen Ruth bunların bir çocuğa ait olduğunu tespit eder. Araştırmaları derinleştikçe evin bulunduğu arazide daha önceleri Secret Heart rahibeleri tarafından yönetilen bir yetimhane olduğu ortaya çıkar. Kemikler incelemeye gönderilir. Gelen sonuç şaşırtıcıdır. Kimdir bu çocuk ? Kanlı bir ayin sonucu tanrılara adanmış bir kurban mı, yoksa cinayete kurban gitmiş bir çocuk mu?  

Arazinin sahibi Spens ailesinden Edward Spens inşaat çalışmalarına bir an önce devam edebilmek için arkeologlarla ve polisle işbirliği yapacağını, kendilerine yardım edeceğini söyler. Spens ailesi geçmişte uzun yıllar Victoria döneminden kalma bu evde yaşamış ve istedikleri her türlü bilgi babaları Sir Roderick Spens'tedir ama tarih düşkünü yaşlı adamda alzheimer başlangıcı vardır. Verebileceği bilgiler çok ta sağlıklı olmayacaktır. 

Ruth Spens ailesinin elindeki bilgileri toplarken diğer taraftan dedektif Nelson ve ekibi de yetimhanede çalışanlar hakkında araştırma yaparlar ve eski yöneticilerinden Peder Hennessey'e ulaşırlar. Peder onlara 1973 yılında yetimhaneden iki kardeşin iz bırakmadan kaybolduğunu ve o dönemde yaptıkları aramalardan hiç bir sonuç alamadıklarını anlatır. Martin ve Elizabeth Black. Çocuklar hakkında verdiği bilgilere Martin'in çok akıllı, arkeolojiye ve tarihe düşkün bir çocuk olduğunu ekler. 

Sayfalar ilerledikçe Dedektif Nelson ve Ruth Galloway olayı aydınlatmaya çalışırlar ta ki bir gün Ruth kaçırılana kadar. Bu kez Ruth'un hayatı tehlikededir. Üstelik sadece Ruth değil karnında taşıdığı Nelson'dan olan 13 haftalık bebeğinin de. Bu arada Nelson'un telefonuna gelen bir mesajda kızını öldürecekleri yazmaktadır. Nelson kızlarının peşine düşer ve olaylar hızla sona yaklaşmaya başlar. 

Sisler içindeki bir teknede ilerleyen Ruth kurtulabilecek midir? Ruth'u kaçıranla çocuğun katili aynı kişi midir? Sorular ve cevaplar çorap söküğü gibi gelir ve kitap bir solukta biter.

Bataklığın Kayıp Tanrıları ile tanıştığım Elly Griffiths'in iki kitabını da, arkeolojiye ufak dokunuşları, İngiltere'nin ufak kasabalarının tasvirleri ile, pagan ritüelleri ile, adli arkeolog kahramanı Ruth Galloway ve kaba saba dedektifi Nelson'u ile ve halen Druid geleneklerini devam ettirmeye çalışan, şamanistik hareketleri ile ve bu yüzden zanlı durumuna düşen Cathpad'i ile zevkle okudum. Güzel bir kitap okumak isteyenlere de tavsiye edebileceğim bir kitap Tanrılara Adanmış Bedenler.

Kitaptan ufak bir tadımlıkla şimdilik bu kadar diyorum :)

"Saygı ve özen öğrencilere söylediği şeyde buydu. İnsan kemikleri, ne kadar eski olursa olsunlar, bedeninize gösterdiğiniz saygıyla yaklaşmanız gereken şeylerdir. Kazı bir gün bitebilir bu yüzden hiç bir parça kayıp ya da çalınmış olmamalı. Her bir kemik korunmalı, kaydedilmeli ve kurtarılmalı."

TANRILARA ADANMIŞ BEDENLER    ELLY GRIFFITHS  MARTI YAYINLARI 






Güzel kalan yaralar vardır çünkü,
Limon kokulu yağmurlu kadınlar vardır..
Hiç unutmayan kadınlar vardır,
Limon kokulu..
Herşeye rağmen yağmur kalan kadınlar vardır..

Lale Müldür

KİTAP EVİ



Bu yaz okuma listemin en başına almıştım Enis Batur’un Kitap Evi’ni. Dragos’ta miras olarak bırakılan koskoca bir kütüphane ve envai çeşit kitap, adını sır gibi sakladığı vefat eden müvekkilinin isteği doğrultusunda onu yeni sahibine ulaştırmaya çalışan ketum avukat Rıza Bey ve neler olduğu anlamaya çalışan yazarımız… Sayfalar ilerledikçe benim okuma ritüelimi alt üst ettiler.

Genelde çok sevdiğim kitaplar çabuk bitmesin isterim. Uzattıkça uzatırım, elimde süründürdükçe süründürürüm, bitmez tükenmez çaresiz bir aşk yaşarım sonu gelmesin isteği ile. Herkesin ayrı bir okuma şekli vardır. Benim ki de böyledir işte.

Evde, gemide, uçakta, sahilde, gecenin sessizliğinde ya da şu anda olduğu gibi esen rüzgârın yaprakları birbirine kavuştururken çıkarttığı sese baykuşun geceyi bölen çığlığının karıştığı, uzaktan gelen dalgaların onlara eşlik ettiği yıldızlı gökyüzünün altında başka dünyalara, başkalarının hayatlarının içine sızmaktır benim için kitaplar ve okumak.

“Okumanın ayrılmak, içeriye çekilmek olduğunu söylememiş miydim, ılıman, korunaklı bir diyardasınızdır; karanlık, sert, ürkütücü bir yazının harfleri gözünüzden önünden akıyor olsa bile. Ondandır, ışığınızı söndürüp başınızı yastığa koyduğunuzda, sizi kuşatan gerçek dünyanın yerini daha gerçek bir dünyanın alacağını bilirsiniz. Böyle okumamışsanız hiç, siz henüz yaşamamışsınız demektir.”

Diye anlatıyor okumayı Enis Batur satırlarında. Evren bir kenarda durdu sayfalar ilerledikçe ve 132 sayfa bir çırpıda bitti. Hele ki “kitap mecnunu evrensel bir ademdir..” cümlesi ile başlayan bölümü okuyunca tamam dedim ben ve benim gibileri ne güzel anlatmış.

“Dilini hiç tanımadıkları, alfabelerini sökemedikleri ülkelere gittiklerinde bile kitabevlerine girmeden, vitrinlerini uzun uzun incelemeden yapamazlar örneğin. Gece yürüyüşlerine çıktıklarında ışığı yanan bir pencerede, duvarı kaplamış bir kütüphane görür görmez durur, bakar, sonra da imgelemlerinin bir kenarında içeride yaşayanın yüzünü olsun tanımadıkları birinin hikâyesini kurmaya koyulurlar. Pencere zemin kattaysa, düpedüz mütecaviz kesilir, sırtlarından kitapları teşhis etme alışkanlığının sağladığı beceriyle kütüphanenin gen haritasını çıkartmaya çalışırlar.”

Buyrun işte ben J  Ben kendimi buldum Kitap Evi’nin satırları arasında daha ne olsun . Şaka bir yana kitapseverlerin kesinlikle okuması gereken bir kitap bu ufacık tefecik, kısacık içi dolu kitapçık. Dragos’ta ağaçlar içinde bir köşkteki binlerce kitabın barındığı, bahçesinde ufacık bir çalışma kulübesi olan ve benim hayallerimi süsleyen bir kütüphaneyi anlatan, okuyucusunu sıkmadan su gibi akıp giden Kitap Evi’nde okumayı sevenlerin çok şeyler bulacağına eminim.

Acaba diyorum, bir gün avukat Rıza Bey beni de arar mı? J

KİTAP EVİ    ENİS BATUR    SEL YAYINLARI

KİTAPLARIMLA, ROMANLARIMLA ALDIM BAŞIMI GİDİYORUM...


Hani bir şarkı vardır; günahlarımla sevaplarımla aldım başımı gidiyorum der. Bende öyleyim bugünlerde. Tatil biraz geç olsa da başlıyor artık. Ve devam ediyor şarkı...Çek git diyor şeytan git sessiz sedasız. Bizim gitmelerimiz asla sessiz sedasız olamıyor. Evin içinde bir kaos. Herkes valizinin başında şunu da alalım bunu da alalım. Sanırsınız iki yıl okul tatiline gidiliyor ıssız bir adaya :) Sonunda arabanın bagajı zar zor kapatılır ve yolculuk başlar. İstikamet her yıl ki sığınağımız. Şehirden uzak, cep telefonlarının adamına göre muamele yaptığı, istediğine ulaştırdığı istemediğine ulaştırmadığı, internetin zar zor çektiği, denizin genelde deli dalgalarla havalara çıktığı, rüzgarın durmadığı, yıldızların en parlak ışıklarını tüm gece üstümüzden hiç eksik etmediği İstanbul'dan hepi topu altı saat uzaklıktaki inziva köşemize giderken yanımda her zaman ki gibi bir yaz klasiği olarak "bu yaz okunacak kitaplarım" da olur.  

Kitapların yazı kışı olmaz ama bu yaz için kendime bana göre oldukça hafif, eğlenceli biraz uçucu kitaplar seçtim. Bu ne demek mi? Bu kafa dağıtacağım tam da okumak istediğim gibi çok fazla edebi olmayan, okurken akıp gidecek giderken beni de yanında sürükleyip götürecek kitaplar. Son okuduğum, fırsat bulursam burada paylaşacağım roman gibi olmayan; mesela tuğla gibi olmayan, konuyu uzattıkça uzatıp kitaba boşuna sayfa ekleyip okuyucuyu "yeter artık sadete gel de sonunu getir" dedirtmeyecek türden kitaplar bu seferkiler.

İlk romanım, şimdiden okumaya başladığım Enis Batur'un Kitap Evi. Ne tesadüftür ki kitap raflarda yerini aldığı günlerde roman kahramanın yaşadığı olaya benzer bir olay yaşadım. Kuzenimin kayın pederi ardında çok büyük bir kütüphane bırakarak (tabii ki çocuklarına) vefat etti. Kuzenim de kütüphanesinin tüm fotoğraflarını tam senlik diyerek benimle paylaştı. Hayatımda gördüğüm en güzel kişisel kütüphane idi. Sayısını belirtmek istemediğim oldukça fazla envai çeşit kitap, ufak not kağıtlarına yazılmış ve kütüphanenin  bir çok yerine iliştirilmiş kitaplardan alıntılar, eski fotoğraflar, tablolar vs. Bir İstanbul beyefendisinin gizli mabedi diye yazdım bende gönderdiklerinin altına...Değerli anısına saygıyla...




Kitap Evi, kendi deyimi ile 'soyu tükenmiş avukat Rıza Bey'in' kahramanımızı arayıp tanımadığı merhumun kendine Dragos'ta Kitap Evi olarak adlandırdığı bir kütüphaneyi bıraktığını söylemesi ile başlıyor. Kütüphane deyip geçmemek lazım. Bir buçuk dönümlük korunun ortasında içinde sadece kitaplar bulunan bir bina üstelik vergi, bakım ve bekçi dahil tüm masrafları da merhumun kalan gelirinden ödenecek şekilde miras bırakılıyor. Kimin tarafından bırakıldığı vasiyeti üzerine açıklanamayan Kitap Evi'ne ilk önce temkinli yaklaşan kahramanımız avukatın ısrarı üzerine gidip görünce....Ben buraya kadar yazıyorum. Ve arka kapak yazısından ufak bir alıntı yaparak bırakıyorum;

"Neredeyse bütün düşüncelerimin, duyularımı harekete geçiren kıvılcımların kaynağında, kökünde kuyusunda yeraldı kitaplar. Korktumsa, en çok onlardandır; şüpheler içinde kendi kendimi ve başkalarını kemirdiysem, onlardan."

Ve usulca kaçırmayın diyorum kitapseverlere...Okunmaya değer "Kitap Evi" 




Diğer kitabım ise "Kitaplar Aşkına". Yine bir kütüphane öyküsü ama bu kez bana hiçte yabancı gelmeyen bir öykü. Kapanıp, yıkılmak üzere olan küçük kasabalarının kütüphanesini kurtarmaya çalışan bir avuç insanın hikayesini anlatıyor. 

"Her yerde mutluluğu aradım ama onu sadece küçük bir kitabı okuduğum, küçük bir köşede buldum." diyen Thomas Kempis'in bir cümlesi ile başlıyor ve bir sonra ki sayfa da Kitaplar Dozerlere Karşı başlığı ile öyküsünü anlatmaya başlıyor. 




Sonraki kitabım ise "Tanrılara Adanmış Bedenler" beni tekrar Elly Griffiths ve adli arkeolog kahramanı Ruth Galloway ile buluşturuyor. Bu kez bir yetimhanenin yıkılması sonucunda Roma dönemine ait bir kazı alanında bulunan çocuk kemikleriyle  seri cinayetlerin izini sürüyor Galloway. 




Son kitabım ise Mönüde Aşk Var. Aurelie bizi yaşadığı Paris'in arka sokaklarındaki restoranına sürüklüyor hikayesinde. Sakin ve sıradan sayılabilecek hayatı önce babasının ani kaybı ile peşinden de erkek arkadaşı tarafından terk edilmesi ile tersine dönüyor. Ve bu mutsuz günlerinde bir kitapçıda keşfettiği bir kitap macerasının ilk adımı oluyor.  

İşte bu yaz ki kitaplarım. Dragos'taki kitap evinden, Amerika'daki küçük bir kasabanın kütüphanesine gideceğim önce sonra kazı alanlarında dolanacağım biraz,en sonunda da Paris sokaklarında alacağım soluğu...Karşımda deli deniz, başımın üstünde pırıl pırıl yıldızlar eşliğinde...

Kitaplarımla, romanlarımla aldım başımı gidiyorum...

Ben kaçtım...











BİR TUTAM BAHARAT...


PROF. KLAUS SCHMIDT R.I.P



Göbeklitepe arkeoloğunu kaybetti :(




1995 yılından itibaren Göbeklitepe kazılarına başkanlık yapan dünyaca ünlü arkeolog 
Prof. Klaus Schmidt geçirdiği kalp krizi sonucu hayatını kaybetti.

R.I.P

HAYATI ISKALAMAYIN...


Daha önce izlemeyenler için. Hayatı sanal olmayan bir şekilde yaşayın.

Kısacası...

Hayatı ıskalamayın...







SUPERMOON






Bu gece dolunay var. Sıradan bir dolunay gecesi değil. Ayın dünyaya en yakın olduğu "Supermoon" olarak adlandırılan gecelerden biri bu gece. 2014'de 2 kez daha bu kadar güzel görebileceğiz ayı. 10 Ağustos ve 9 Eylül'de...

İzlemek isteyenler sonuna kadar açın perdelerinizi, panjurlarınızı...Ayın muhteşem gösterisi başlamak üzere...

ÇOCUKLAR İÇİN YAZI ATÖLYESİ...




Bir çok veli gibi bu yaz bizde bu konu ile karşı karşıya geldik. Bir takım nedenlerden dolayı tatile gitmemiz gecikince 9 yaşındaki kızıma onunda isteği ile yaz okulu aramaya başladım. 

Aslında elimizde bir çok alternatif vardı. Öncelikle kendi okulunun çok güzel bir yaz okulu programı vardı ama gitmek istemedi. Gerekçesini açıklayınca hak vermedim de değil. Nedenlerini bana şöyle sıraladı. Öncelikle sene içindeki kadar olmasa da okuldaki programa yetişmek için erken kalkması gerekiyordu ve tatil de erken kalkmak istemiyorum dedi. Çok haklıydı. Diğer bir konu ise böyle bir programa gidersem zaten sene içinde yapmış olduklarımı yapacağım dedi ki yine haklıydı. Yaz programında farklı bir şeyler yapmak istiyordu. Bütün kış spor, müzik ve dersle zaten zamanı dolmuştu. Bunları istemiyordu. Farklı bir şeyler yapmak istiyordu ve bunun için bir şartı daha vardı. Gideceği kurs eve yakın olmalıydı. Ne gidip bir kaç hafta geçireceği bir kamp istiyordu ne de şehrin sunduğu olumsuzluklardan biri olan saatlerce trafikte vakit geçirmek.  

Yaz okulları araştırmasına girdiğimizde önümüze bir çok alternatif çıktı ama hepsi birbirinin kopyası gibiydi. Basketbol, tenis, yüzme, ingilizce, voleybol ve müzik eğitimini (?) kapsayan yaz kampları. Hiç birini istemiyordu ve ben de ona bu konuda hak verdim. Öncelikle keyif alacağı bir aktivite olması gerekiyordu. Biz bu arayışı sürdürürken facebook sayfama gelen bir paylaşımı kızıma gösterir göstermez birbirimize baktık ve işte aradığımızı bulduk dedik :) 

Hem istediği gibi bir kurs hem de eve yakın. Ondan çok ben sevindim desem yeridir. Hemen aradık. Bir ders misafir olup olamayacağımızı sorduk. Kabul ettiler. Gittik. İki saatin sonunda yüzünde kocaman bir gülümse ile dersten çıktı ve ben buraya geliyorum, çok sevdim dedi. Şu anda halen devam ediyoruz ve o da ben de çok mutluyuz. 

Kursumuz Yeşim Cimcoz Yazı Evi'nde Çocuklar İçin Yazarlık Atölyesi :) Şehrin bize sunduğu değerlerden biri diye adlandırabilirim. Veli olarak dikkatimi çeken bir şey kapıdan giren çocukların karşılanması...Öyle güler yüzle ve neşeyle karşılıyorlar ki okumayı yazmayı sevmeyen bir çocuk bile buradan tamamen değişmiş, okumayı ve yazmayı seven bir çocuk olarak severek çıkar. 

Çocuk kitapları yazarı Gizem Pınar Karaboğa eşliğinde  haftanın iki günü iki saat atölye çalışması yapıyorlar ve kızımın söylediğine göre dersler de çok zevkli geçiyormuş. 

Siz de bizim gibi farklı bir yaz okulu alternatifi arıyorsanız ve çocuğunuz okumayı yazmayı seviyorsa bir deneyin derim. Bu konu için detaylı bilgi linki tıklamanız yeterli...

http://yazievi.yesimcimcoz.com/event/cocuklar-icin-yazarlik-atolyesi/ 

Bu arada Yeşim Cimcoz Yazı Evi'nde yetişkinler için de çok güzel atölyeler var. Benim de gözüme kestirdiğim bir atölyesi var ki katılmak için şimdiden sonbaharı sabırsızlıkla beklemeye başladım bile :)