Ölüme yakın deneyimler (ÖYD) veya Near Death Experience (NDE) tıbbi anlamda kalbin durup daha sonra tekrar hayata dönen insanların geçirdiği tecrübelere verilen isimdir.
Bu olayı yaşayanların çoğu vücutlarından yükseldiklerini, kendilerini yukarıdan seyrettiklerini anlatmaktadırlar. Uzun karanlık bir tünelin sonunda parlak bir ışık gördüklerini, içlerini büyük bir huzurun kapladığını, kendilerinden önce ölmüş yakınlarının onları karşıladıklarını ve o ışığa doğru gittiklerini söylerler.
Mathieu Durey komadaki meslektaşı Lou Soberas'ı ziyaretiyle başlıyor Şeytan Yemini. Mat ve Luc'un okul yıllarından başlayan arkadaşlıkları meslek yaşamlarında da devam etmektedir. İkiside emniyette kendi alanlarında başarılı polisler olmuşlardır. Luc bir cinayet soruşturması sırasında beline taş bağlayarak nehirde intihar etmeye çalışmış ve komaya girmiştir. Mat arkadaşının bu hareketinin altındaki nedenleri araştırırken elindeki bulgular onu yıllar önce işlenmiş Manon Simonis cinayetine götürür. 8 yaşındaki kız okul çıkışı oynadığı evinin önünden kaybolmuş ve bir süre sonra Rozé Tepesindeki dağıtım istasyonu kuyularının birinin dibinde bulunmuştur. Bulunduğunda Manon için yapacak bir şey kalmamıştır. Cinayet sorumlusu olarak saat tamircisi olan annesi Sylvie'nin çocukluk arkadaşı Cazeviel tutuklanır ama olay çözüme kavuşturulamaz.
Bu olaydan 12 yıl sonra Notre-Dame de Bienfaisance doğal parkında bir kadının cesedi bulunur. Çürümeye yüz tutmuş cesetin bir kısmı larvalar tarafından delik deşik olmasına rağmen kafasına bir şey olmamış ama kadının duyduğu acı yüzüne yansımıştır. Cesetin üzerinde çeşitli böcekler ve göğüs kısmında ise nereden geldiği belli olmayan parlamaya devam eden liken bulunmuştur. Öldürülen kadının ismi Sylvie Simonis'dir. 12 yıl önce öldürülen Manon Simonis'in annesi. Böceklerin ölüm mangası olarak kullanıldığı cinayete kimilerine göre şeytani güçler karışmıştır. Cinayetteki en ilgi çekici nokta ise cesetin konumu ve vajinasına yerleştirilmiş baş aşağı haçtır. Bacakları açık manastıra dönük olarak bulunmuş ceset satanik bir cinayeti mi işaret etmektedir?
Araştırma ilerledikçe benzeri cinayetlerin farklı ülkelerde işlendiği ortaya çıkar. İtalya'da azize ilan edilen bir hemşire kocasını aynı şekilde öldürmüştür. Mat İtalya'ya giderek kadını sorguya çeker. Elindeki veriler Mat'ı Vatikan'a götürür. Vatikan ise onu daha bir kaç yerde karşısına çıkan 'ışıksızlar' ile tanıştırır. Kimdir bu 'ışıksızlar'? Neden onlara 'ışıksızlar' denmektedir?
İşte burada ölüme yakın deneyim yaşayanların anlattıkları ortaya çıkar. Bu deneyimi yaşayanların çoğu uyandıklarında tünelin sonunda beyaz bir ışık gördüklerini söylemektedir. Bir kısmı ise tünelin ucunda kırmızı bir ışık gördüğünü. Kırmızı ışığı görenler için kullanılan bir deyimdir 'Işıksızlar'. Işıksızlar bundan sonraki hayatlarında şeytanın esiri olarak yaşamaktadırlar. Kırmızı ışık ve kiminin de anlattığı gözler şeytanın gözleridir.
Peki bu ışıksızların Manon ve Sylvie Simonis cinayetiyle ne ilgisi vardır? Luc ve Mathieu'ya ne olacak? Luc komadan çıkabilecek mi?
İşte bunların hepsinin cevabı Jean Christophe Grangé'nin soluk soluğa okuduğum 'Şeytan Yemini'nin sonunda aydınlanıyor.
Şeytan Yemini konusu, kurgusu ve çevirisiyle elinizden bırakamayacağız bir solukta okuyacağız bir kitap. Eğer bugüne kadar okumadıysanız şiddetle tavsiye ediyorum. Yaz günlerinde iyi gidiyor doğrusu.
Ayrıca bu kitabı okurken nedense sürekli Dan Brown'la karşılaştırdım. İki yazarı da okuyanlar hangisini tercih eder bilemiyorum ama ben Grangé'yi tek geçerim:)
Vee her zaman olduğu gibi kitaptan tadımlıklar...
"Teybi ararken Mariotte'un kütüphanesinde bölgenin gelenekleriyle ilgili bir de kitap bulmuştum: Jura Hikayeleri ve Efsaneleri. 12. Bölüm'ün bir kısmı ünlü Saat Evi'yle ilgiliydi.
XVIII. yy başında, diye anlatıyordu yazar, bir saatçi ailesi bu evi, kuzeyli fırtınalardan korunmak ve sabır isteyen işlerini icra edebilmek için bir tepenin yamacına inşaa etmişti. Aslında, meraklı gözlerden saklanmak istiyorlardı. Bu zanaatkarlar simyacıydı. Büyüleyici etkiye sahip sihirli pandüller yapmayı başarmışlardı. Şaşmaz çark takımları, hassas mekanizmalar...
Efsanenin başka versiyonları da vardı. Bunlardan birine göre, saatçiler bir büyücü soyundan geliyordu."
"Çok ender de olsa, kişinin güçlü bir sıkıntı ve korku duyduğu deneyimlerde vardır. Gördüklerinden ürker, ölüme yaklaşmak onu korkutur ve bu deneyimden yıpranmış ve korkmuş olarak çıkar. Bu deneyimler içinde, küçük bir grup bilinen klasik NDE'nin tam tersini bile yaşar. Kişi vücudundan ayrıldığını hisseder, ancak tünelin sonunda ışık yoktur. Sadece kızılımsı bir karanlık. Gördüğü yüzlerde tanıdıkları değildir, acı çeken, inleyen, biçimsiz figürlerdir. Sevgi ve merhamete gelince, onların yerini, korku, sıkıntı ve düşmanlık almıştır. Hasta uyandığında, kişiliği tamamıyla değişmiştir. Kaygılı, agresif ve tehlikeli..."
"Listedeki ikinci ismin üstüne tıkladım. Bir freskin fotoğrafıydı. Altındaki yazıya göre bunlar, Sudan'ın kuzeyinde, Nil üzerinde bulunan kutsal Kent Napata'da ortaya çıkarılmış, bir kraliçeye ait mezar odasını süsleyen resimlerdi. Kuşi uygarlığı MÖ VI yy civarında Mısırlıların gölgesinde gelişmişti. Açıklamalarda "Kara Firavunlar" olarak adlandırılan ve tarihte pek tanınmayan bir kraliyet hanedanından söz ediliyordu. Ancak fresk, "Işıksızları" gayet iyi anlatıyordu.
Işıksızları Koruyorum ... Orada, Her Şeyin Başladığı Yerde...
Şeytan Yemini Jean-Christophe Grangé Doğan Kitap
* Çeviri ise, bendeki kitabın (29.baskı) kapağında Tankut Gökçe olarak yazılırken iç sayfada Şevket Deniz olarak yazılmış.
