KİTAP BAŞA BELADIR !!!

Hem de nasıl bela :) Bunu en iyi bilen kişilerden biri de benim. Alıyorum, okuyorum, bir kenara koyuyorum, sonra tekrar alıyorum okuyorum ve tekrar bir kenara koyuyorum. Bu bir sene içinde sürekli tekrarlanıyor. Salondaki koskoca kütüphanem artık isyan halinde. Raflarına kitapları almamaya başladı. Günün birinde maazallah taşınmaya kalksam nakliye firmaları benden normalin iki katı fiyat isterler. Eh kolay değil ev + kütüphane taşımak zorunda kalacaklar. 

Benden beter insanlar olduğunu da biliyorum bu arada. İzmir de yaşayan bir arkadaşım ve eşi kitaplar eve sığmayınca çareyi kitapları koyacak ufak ve ucuz bir ev kiralamakta buldular. Hem hafta sonu evi hem de kafa dinlemek istediğimizde buraya kaçıyoruz diyorlar. Bu da bir başka çözüm gözünü kitap bürüyenler için. 

Böyle bir şeyi yazmak nereden aklıma geldi derseniz bunun tek sorumlusu Asuman Kafaoğlu-Büke'nin Radikal Kitap'daki Kitap Başa Beladır yazısı derim. 

"Bütün kitap tutkunları bilir, kitaplarla dolup taşan evlerde yaşamak zordur. Bir zaman sonra kitaplık rafları yetmez, evde boş duvar kalmaz, yatakların ve masaların altı dolar, kitaplar koridora yığılmaya başlar." diye başlıyor yazısı ve Carlos Maria Dominguez'in Kağıt Ev adlı kitabı ile devam ediyor.

Sizde iflah olmaz bir kitap okuyucusu iseniz yazının devamını okumak için linki tıklayabilirsiniz....

http://kitap.radikal.com.tr/makale/haber/kitap-basa-beladir-414818

Ben de gidip Kağıt Evi alıp okumaya başlayım...

Kalın sağlıcakla...

EN İYİ ARKADAŞIM

Yine koltuğum, üşüdükçe sımsıkı sarıldığım şalım, kıpkırmızı burnum, sürekli yaşaran gözlerim, selpaklarım :( ve kendime göre yaptığım ıhlamur, kuşburnu vs karışımı çayımla başbaşa geçirdiğim bir hafta sonundayım. Kış günü ıslak kafayla dışarı çıkmanın ceremesini durmadan zonklayan başım, eskilerin deyimiyle karda yatmış gibi öksürüğüm ve onunla yarışan burnumla çekiyorum.  Kaloriferin dibinde, kah kitap okuyarak, kah televizyonun kanallarında gezinerek, ara sıra da halimi sormak için arayan arkadaşlarımla konuşarak vakit geçiriyorum. Televizyonu çok sevmesem de ara sıra güzel filmler yakalıyorum. Tercihim Avrupa filmlerinden yana, mümkünse en fit en kahraman Amerikan filmlerinden olmasın. Hele ki bu hasta halimle hiç katlanamam.

Bugün elimde kumanda gezinirken En İyi Arkadaşım filmine denk geldim. Başrollerini Daniel Auteuil ve Dany Boon'un zaman zaman gülümseten, zaman zaman düşündüren arkadaşlık üzerine bir film En İyi Arkadaşım.

Bir düşünün...Hiç arkadaşınız olmasa ya da arkadaşınız olduğu sandığınız kişilerin aslında arkadaşınız olmasa...Ne hissederdiniz?

Ben yerle bir olurdum herhalde. Çok mu arkadaşım var? Hayır yok. Telefon listemde yüzlerce isim yok ama imdat dediğimde yanımda olacak en az beş arkadaşım var. Bazılarınız gülüyordur oooo beş mi o kadar mı diye? Evet en az beş. En fazla altı. O kadar. Az ama öz.  Çünkü ben böyle istiyorum. Seçimim bu beş kişi üzerine. Bu bana yetiyor. Ben de ihtiyaçları olduğu anda onlara. Bu beş arkadaş içinde aralarında kilometrelerce uzakta, denizaşırı ülkede olanda var  dibimde olanda. Kilometreler önemli değildir benim için...Bu işin telefonu var, skype'ı var...Yanında olduğu hissettirecek her türlü teknoloji olduktan sonra...

Neyse konuyu dağıtmayım...Aldım başımı gidiyorum yine...

François orta yaşlı antikacılık yapan, antipatik, kibirli, bencil biridir. Bu hali insanlarla olan ilişkisine de yansımakta dolayısıyla insanlarla diyalog kuramamaktadır. İş ortağı Catherine François'nın bu durumunun farkındadır ve bir gün ona on gün içinde eğer kendine en iyi arkaşını getirirse müzayededen ortak aldıkları çok değerli Yunan vazosunu ona vereceğini söyler. Başarılı olmazsa vazo Catherine'ın olacaktır. François bu teklif üzerine ilk olarak adres defterine başvurur. Eski sınıf arkadaşlarına ulaşmaya çalışır. İlk hamlesi başarısızlıkla sonuçlanır. Bir gün taksisine bindiği geveze Bruno ile karşılaşır ve film başlar...

Seyretmeyenlere tavsiye edeceğim bir film...Hastayken iyi gelen, insanın içini ısıtan...

Bugün ziyaretime gelen çok sevdiğim bir arkadaşımdan...En sevdiğim çiçekler...Arkadaşlar....

İyi ki varlar...

Filmin repliği gibi -Friendship's a myth-

-Arkadaşlık Efsanedir-

KUTUP DAİRESİNDE BİR EV

İşte ön kapak resmi elimin rafa uzanmasına neden olan bir kitap daha. Benim gibi soğuk, kar, kış seven biri için üzerinde kar resmi olması dikkatimi çekmesi için yeterli bir nedendi. İsmi de ayrı cezbedici; Kutup Dairesinde Bir Ev...Her ne kadar orjinal ismi "A Summer of Drowning" olsa da :)

Hikaye ressam annesi Anne ile birlikte Kutup Dairesine yakın bir evde yaşayan Liv'in okul arkadaşlarından iki gencin boğulması ile başlar. Kimse durgun denizde çocukların nasıl boğulduğuna anlam veremez. Zamanla herkes kendi yaşamına geri döner ve olay unutulur.

Anne, günlerini, evindeki ufak atölyesinde portre dışı resimler yaparak, yaptığı resimleri şehirdeki galeride satışa sunarak, her cumartesi saat on birde gelip öğleden sonra ikiye kadar çay içip sohbet ettiği, Liv'e göre - yıllar içinde kolay idare edebildiği- erkek grubuyla ve ara sıra röportaj yapmak için gazetecilerle geçirmektedir.

Liv ise günlerini tek arkadaşı olarak gördüğü, ona cinli perili hikayelerle kuzeyin vahşi efsanelerini anlatarak vakit geçirten yaşlı Kyrre Opdahl'ın yanında geçirir.

Liv İngiltere'den aldığı bir mektupla o güne kadar hiç tanımadı babasının hasta olduğunu ve onu görmek istediğini öğrenir. Uçak biletini alır, İngiltere'ye uçar fakat yetişemez. Babası ile arasındaki tek bağ ona mektubu yazan Kate Thomson'dur. Kate ona babasını son kez görmesini önerirse de Liv artık çok geç olduğunu düşünerek kabul etmez ve geri döner. Anne ise zaten babası hakkında konuşmamayı tercih etmektedir.  Yazar John Burside kitap boyunca kuzeyin soğukluğunu anne kızın ilişkisine irkiltici bir şekilde yansıtır.

İki gencin boğulması henüz unutulmuşken kasabada yeni bir boğulma olayı yaşanır. Bu kez kurban Kyrre'nin yazı geçirmek için kiralık kulübesine gelen Martin Crosbie'dir  veeeee....diyerek burada kesiyorum.

Her zamanki gibi kitaptan bir kaç tadımlıkla şimdilik bu kadar diyorum...Tabii ki yeni bir kitaba kadar...

"Gözetlemek- ve belki de müdahale etmek. İnsanlar müdahale etmeyi severler. Hep bir şeyler yapıyor olmaları gerektiğini düşünürler."

"Dünyada çok fazla temas var. Çok fazla iç içe geçmişlik var. Belki birbirimizle bağımlı olduğumuz, dünyadaki her şeyin bir başka şeye bağımlı olduğu doğrudur- ama biz aynı zamanda aralardaki mesafelere de bağımlıyız. Mesafelere ihtiyacımız var, çünkü düzeni mesafeler sağlar."

"Rüyalar dünyayı anlamlandırmak için kendimize anlattığımız öykülerdir, der. Akıllı ile deli arasındaki tek fark, delilerin yeterince rüya görmemeleridir."

"Delilik, gizem ve efsane yaratımı birbiriyle çarpışıyor" - Adam O'Riordan- Financial Times

Bence romanı en güzel özetleyen cümleydi bu....

KUTUP DAİRESİNDE BİR EV  JOHN BURSIDE  YKY YAYINLARI   ÇEV : ÖZLEM YÜKSEL