"Saray mimarlarının Vefa'da bir kütüphanesi vardı. Yıllar içinde orayı da pek çok kez ziyaret edecekti Cihan. Ama Simeon'un köhne evinde; mürekkep kağıt, tirşe, balmumu ve ekmek kokularıyla sarılı halde, bir kitaba burnunu gömerek herkesi ve her şeyi unutmanın, unutabilmenin verdiği hazzı hiçbir şeyden alamayacaktı. Aşk gibiydi okumak da...Neden, nasıl müptelası olduğunu, bilen zaten gayet iyi bilirdi; bilmeyene de anlatamazdın bir türlü."

Ustam ve Ben - Elif Şafak-

KİTAPLAR AŞKINA

Yine ara verdim yazmaya...Sonbaharın gelmesi ile birlikte daha önce gözüme kestirdiğim atölye çalışmalarına başladım. Bir yandan elimdeki kitapları bitirmeye çalışıyorum diğer yandan günlük işlerin koşturmacası derken hayat akıp gidiyor bir bakmışım akşam olmuş. Sonra sabah sonra tekrar gece düşmüş şehre.

Arada ufak öyküler çıkartıyorum hayata dair. Bir kenarda duruyorlar, daha sonra, belki bir dergiye gönderilmek üzere belki de sonsuza kadar dosyada saklanmak üzere. Aklıma estiğince...

Bu aralar kitapçılardan kaçar oldum. Elimde henüz başlayamadığım kitaplar varken yenilerini eklemek istemiyorum ama arada yine de kaçaklar oluyor arada Alice Munro "Nefret, Arkadaşlık, Flört, Aşk, Evlilik" gibi...

Kitaplar, arkadaşlık, flört demişken yeni bitirdiğim Kitaplar Aşkına'dan bahsetmek istiyorum biraz.

Herkesin anlatacak bir hikayesi vardır yazıyor kapağın üstünde...Evet, hepimizin kendimize göre hikayeleri var anlatacak. Kitaplar Aşkına ise ufak bir kasabada ki insanların sımsıcak hikayesini anlatıyor. Kütüphanelerinin yok olmaması için savaş veren bir avuç Cherico'lunun hayatına ortak ediyor yazar Ashton Lee okuyucularını. Konu rant olunca aslında hiçte yabancı değiliz günümüz Türkiye'sinde ve belli ki dünyanın bir çok ülkesinde yaşananlara. Konu bir kütüphanenin kurtarılması olsa idi burada da böyle mücadele verecek insanlar çıkar mıydı diye soruyorum kendi kendime. Evet çıkardı tabii ki diyorum Gezi'ye bir selam göndererek.

Kitaplar Dozerlere Karşı başlığı ile başlıyor ilk bölüm. Belediye Başkanı Durden Sparks
Kütüphane müdürü Maura Beth Mayhew'e 6 yıldır çok severek çalıştığı kütüphanesinin yerine Cherico Endüstri Parkı'nın yapılacağını söylüyor. Gerekçe olarak, kütüphaneye kimsenin gitmediğini ve artık kendileri için yük olmaya başladığını gösteriyor ama yine de alaycı bir şekilde projeye karşı çıkan Maura Barth'e durumu tersine çevirebilmesi için henüz vaktinin olduğunu belirtiyor.

Maura Beth kütüphanesini kurtarabilmek için çareler düşünmeye başlıyor. Arkadaşlarının da yardımı ile kitap kulübü kurmaya karar veriyorlar. Herkes elinden geldiğince bir şeylerin ucundan tutarak kitap kulübünü hayata geçiriyorlar. Adını da Kirazlı Kola Kitap Kulübü koyuyorlar. Ayın belirli günlerinde toplanıp okudukları kitapları tartışırken aralarında yaşadıkları aşklara, kıskançlıklara, dostluklara, sevinçlere, üzüntülere ve başarılara ortak ediyorlar okuyucularını. Bizlerin hayatına da ufak dokunuşlar yapıyorlar satırlar arasında. Dedim ya, insanın içini ısıtan bazen yüreğini eriten sımsıcak bir kitap Kitaplar Aşkına.

Okurken yazarını bildiğim halde bir kadının kaleminden çıkmış olabileceği hissine kapıldım ilk defa. Nedense bana bir erkek tarafından yazılmış gibi gelmedi. Daha çok kadın karakterlerin baskın olduğu romanda karşı cinsin birbirleri ile ilişkisini başarı ile anlatmış Ashton Lee. Ya çok iyi bir gözlemci ya da kitabın arkasında bir hayalet yazar var diye düşünmeden  edemedim.

Ve her zaman olduğu gibi kitaptan ufak bir tadımlıkla burada bitiriyorum....

"Bazen tüm bu anlık elektronik hazlarla kitapların gelecekteki iletişimlerinin nasıl olacağını merak etmeden kendimi alamıyorum," diye ekledi Maura Beth. "Bazı okuyucular kitapları fiziki olarak ellerinde tutmayı, bu kitapları raflara koyup ileride kültürel miras olarak çocuklarına bırakmayı istiyorlar. Tabii bir de kitapların lehine olacak bir senaryo var."

"Bana biraz anlatsana bunu."

"Uygarlıklar dağılsa ve teknoloji namına hiçbir şey kalmasa da insanlar yine de çimenlere uzanıp atıştırmalıkları eşliğinde güzel bir kitabın tadını çıkarabilirler."

Şimdi sıra bende; belki çimenlere uzanıp atıştırmalık eşliğinde değil ama koltuğuma gömülüp bir fincan kahve eşliğinde kitap keyfi yapma zamanım geldi de geçiyor bile...



KİTAPLAR AŞKINA        ASHTON LEE          EKSİK PARÇA YAYINLARI

YAZMAK...

“Yazmanız diyelim ki yasaklandı, ölür müydünüz o zaman ya da yaşar mıydınız eskisi gibi, bunu açıklayın... Gecelerinizin en sessiz saatinde kendinize şu soruyu yöneltin: İlle de yazmam gerekiyor mu?.. Sorduğunuz sorunun karşısına ‘Evet, yazmam gerekiyor’ gibi güçlü ve yalın bir yanıtla çıkabiliyorsanız, o zaman bu zorunluluğa göre kurun yaşamınızı; en sudan, en değersiz saatine varıncaya dek yaşamınızı bu içsel dürtünün simgesi ve kanıtı yapın.”

Rainer Maria Rilke -Genç Bir Şaire Mektuplar-

TANRILARA ADANMIŞ BEDENLER

Elly Griffiths'in ikinci romanı Tanrılara Adanmış Bedenler'de adli arkeolog Ruth Galloway bu kez kapı eşiğinde bulunan çocuk kemiklerinin peşine düşüyor. 

Victoria dönemine ait bir evin yerine yapılacak olan yeni binanın kazısı sırasında kapı eşiğinin altında bulunan kemikleri inceleyen Ruth bunların bir çocuğa ait olduğunu tespit eder. Araştırmaları derinleştikçe evin bulunduğu arazide daha önceleri Secret Heart rahibeleri tarafından yönetilen bir yetimhane olduğu ortaya çıkar. Kemikler incelemeye gönderilir. Gelen sonuç şaşırtıcıdır. Kimdir bu çocuk ? Kanlı bir ayin sonucu tanrılara adanmış bir kurban mı, yoksa cinayete kurban gitmiş bir çocuk mu?  

Arazinin sahibi Spens ailesinden Edward Spens inşaat çalışmalarına bir an önce devam edebilmek için arkeologlarla ve polisle işbirliği yapacağını, kendilerine yardım edeceğini söyler. Spens ailesi geçmişte uzun yıllar Victoria döneminden kalma bu evde yaşamış ve istedikleri her türlü bilgi babaları Sir Roderick Spens'tedir ama tarih düşkünü yaşlı adamda alzheimer başlangıcı vardır. Verebileceği bilgiler çok ta sağlıklı olmayacaktır. 

Ruth Spens ailesinin elindeki bilgileri toplarken diğer taraftan dedektif Nelson ve ekibi de yetimhanede çalışanlar hakkında araştırma yaparlar ve eski yöneticilerinden Peder Hennessey'e ulaşırlar. Peder onlara 1973 yılında yetimhaneden iki kardeşin iz bırakmadan kaybolduğunu ve o dönemde yaptıkları aramalardan hiç bir sonuç alamadıklarını anlatır. Martin ve Elizabeth Black. Çocuklar hakkında verdiği bilgilere Martin'in çok akıllı, arkeolojiye ve tarihe düşkün bir çocuk olduğunu ekler. 

Sayfalar ilerledikçe Dedektif Nelson ve Ruth Galloway olayı aydınlatmaya çalışırlar ta ki bir gün Ruth kaçırılana kadar. Bu kez Ruth'un hayatı tehlikededir. Üstelik sadece Ruth değil karnında taşıdığı Nelson'dan olan 13 haftalık bebeğinin de. Bu arada Nelson'un telefonuna gelen bir mesajda kızını öldürecekleri yazmaktadır. Nelson kızlarının peşine düşer ve olaylar hızla sona yaklaşmaya başlar. 

Sisler içindeki bir teknede ilerleyen Ruth kurtulabilecek midir? Ruth'u kaçıranla çocuğun katili aynı kişi midir? Sorular ve cevaplar çorap söküğü gibi gelir ve kitap bir solukta biter.

Bataklığın Kayıp Tanrıları ile tanıştığım Elly Griffiths'in iki kitabını da, arkeolojiye ufak dokunuşları, İngiltere'nin ufak kasabalarının tasvirleri ile, pagan ritüelleri ile, adli arkeolog kahramanı Ruth Galloway ve kaba saba dedektifi Nelson'u ile ve halen Druid geleneklerini devam ettirmeye çalışan, şamanistik hareketleri ile ve bu yüzden zanlı durumuna düşen Cathpad'i ile zevkle okudum. Güzel bir kitap okumak isteyenlere de tavsiye edebileceğim bir kitap Tanrılara Adanmış Bedenler.

Kitaptan ufak bir tadımlıkla şimdilik bu kadar diyorum :)

"Saygı ve özen öğrencilere söylediği şeyde buydu. İnsan kemikleri, ne kadar eski olursa olsunlar, bedeninize gösterdiğiniz saygıyla yaklaşmanız gereken şeylerdir. Kazı bir gün bitebilir bu yüzden hiç bir parça kayıp ya da çalınmış olmamalı. Her bir kemik korunmalı, kaydedilmeli ve kurtarılmalı."

TANRILARA ADANMIŞ BEDENLER    ELLY GRIFFITHS  MARTI YAYINLARI 

KİTAP EVİ

Bu yaz okuma listemin en başına almıştım Enis Batur’un Kitap Evi’ni. Dragos’ta miras olarak bırakılan koskoca bir kütüphane ve envai çeşit kitap, adını sır gibi sakladığı vefat eden müvekkilinin isteği doğrultusunda onu yeni sahibine ulaştırmaya çalışan ketum avukat Rıza Bey ve neler olduğu anlamaya çalışan yazarımız… Sayfalar ilerledikçe benim okuma ritüelimi alt üst ettiler.

Genelde çok sevdiğim kitaplar çabuk bitmesin isterim. Uzattıkça uzatırım, elimde süründürdükçe süründürürüm, bitmez tükenmez çaresiz bir aşk yaşarım sonu gelmesin isteği ile. Herkesin ayrı bir okuma şekli vardır. Benim ki de böyledir işte.

Evde, gemide, uçakta, sahilde, gecenin sessizliğinde ya da şu anda olduğu gibi esen rüzgârın yaprakları birbirine kavuştururken çıkarttığı sese baykuşun geceyi bölen çığlığının karıştığı, uzaktan gelen dalgaların onlara eşlik ettiği yıldızlı gökyüzünün altında başka dünyalara, başkalarının hayatlarının içine sızmaktır benim için kitaplar ve okumak.

“Okumanın ayrılmak, içeriye çekilmek olduğunu söylememiş miydim, ılıman, korunaklı bir diyardasınızdır; karanlık, sert, ürkütücü bir yazının harfleri gözünüzden önünden akıyor olsa bile. Ondandır, ışığınızı söndürüp başınızı yastığa koyduğunuzda, sizi kuşatan gerçek dünyanın yerini daha gerçek bir dünyanın alacağını bilirsiniz. Böyle okumamışsanız hiç, siz henüz yaşamamışsınız demektir.”

Diye anlatıyor okumayı Enis Batur satırlarında. Evren bir kenarda durdu sayfalar ilerledikçe ve 132 sayfa bir çırpıda bitti. Hele ki “kitap mecnunu evrensel bir ademdir..” cümlesi ile başlayan bölümü okuyunca tamam dedim ben ve benim gibileri ne güzel anlatmış.

“Dilini hiç tanımadıkları, alfabelerini sökemedikleri ülkelere gittiklerinde bile kitabevlerine girmeden, vitrinlerini uzun uzun incelemeden yapamazlar örneğin. Gece yürüyüşlerine çıktıklarında ışığı yanan bir pencerede, duvarı kaplamış bir kütüphane görür görmez durur, bakar, sonra da imgelemlerinin bir kenarında içeride yaşayanın yüzünü olsun tanımadıkları birinin hikâyesini kurmaya koyulurlar. Pencere zemin kattaysa, düpedüz mütecaviz kesilir, sırtlarından kitapları teşhis etme alışkanlığının sağladığı beceriyle kütüphanenin gen haritasını çıkartmaya çalışırlar.”

Buyrun işte ben J  Ben kendimi buldum Kitap Evi’nin satırları arasında daha ne olsun . Şaka bir yana kitapseverlerin kesinlikle okuması gereken bir kitap bu ufacık tefecik, kısacık içi dolu kitapçık. Dragos’ta ağaçlar içinde bir köşkteki binlerce kitabın barındığı, bahçesinde ufacık bir çalışma kulübesi olan ve benim hayallerimi süsleyen bir kütüphaneyi anlatan, okuyucusunu sıkmadan su gibi akıp giden Kitap Evi’nde okumayı sevenlerin çok şeyler bulacağına eminim.

Acaba diyorum, bir gün avukat Rıza Bey beni de arar mı? J

KİTAP EVİ    ENİS BATUR    SEL YAYINLARI

KİTAPLARIMLA, ROMANLARIMLA ALDIM BAŞIMI GİDİYORUM...

Hani bir şarkı vardır; günahlarımla sevaplarımla aldım başımı gidiyorum der. Bende öyleyim bugünlerde. Tatil biraz geç olsa da başlıyor artık. Ve devam ediyor şarkı...Çek git diyor şeytan git sessiz sedasız. Bizim gitmelerimiz asla sessiz sedasız olamıyor. Evin içinde bir kaos. Herkes valizinin başında şunu da alalım bunu da alalım. Sanırsınız iki yıl okul tatiline gidiliyor ıssız bir adaya :) Sonunda arabanın bagajı zar zor kapatılır ve yolculuk başlar. İstikamet her yıl ki sığınağımız. Şehirden uzak, cep telefonlarının adamına göre muamele yaptığı, istediğine ulaştırdığı istemediğine ulaştırmadığı, internetin zar zor çektiği, denizin genelde deli dalgalarla havalara çıktığı, rüzgarın durmadığı, yıldızların en parlak ışıklarını tüm gece üstümüzden hiç eksik etmediği İstanbul'dan hepi topu altı saat uzaklıktaki inziva köşemize giderken yanımda her zaman ki gibi bir yaz klasiği olarak "bu yaz okunacak kitaplarım" da olur.  

Kitapların yazı kışı olmaz ama bu yaz için kendime bana göre oldukça hafif, eğlenceli biraz uçucu kitaplar seçtim. Bu ne demek mi? Bu kafa dağıtacağım tam da okumak istediğim gibi çok fazla edebi olmayan, okurken akıp gidecek giderken beni de yanında sürükleyip götürecek kitaplar. Son okuduğum, fırsat bulursam burada paylaşacağım roman gibi olmayan; mesela tuğla gibi olmayan, konuyu uzattıkça uzatıp kitaba boşuna sayfa ekleyip okuyucuyu "yeter artık sadete gel de sonunu getir" dedirtmeyecek türden kitaplar bu seferkiler.

İlk romanım, şimdiden okumaya başladığım Enis Batur'un Kitap Evi. Ne tesadüftür ki kitap raflarda yerini aldığı günlerde roman kahramanın yaşadığı olaya benzer bir olay yaşadım. Kuzenimin kayın pederi ardında çok büyük bir kütüphane bırakarak (tabii ki çocuklarına) vefat etti. Kuzenim de kütüphanesinin tüm fotoğraflarını tam senlik diyerek benimle paylaştı. Hayatımda gördüğüm en güzel kişisel kütüphane idi. Sayısını belirtmek istemediğim oldukça fazla envai çeşit kitap, ufak not kağıtlarına yazılmış ve kütüphanenin  bir çok yerine iliştirilmiş kitaplardan alıntılar, eski fotoğraflar, tablolar vs. Bir İstanbul beyefendisinin gizli mabedi diye yazdım bende gönderdiklerinin altına...Değerli anısına saygıyla...

Kitap Evi, kendi deyimi ile 'soyu tükenmiş avukat Rıza Bey'in' kahramanımızı arayıp tanımadığı merhumun kendine Dragos'ta Kitap Evi olarak adlandırdığı bir kütüphaneyi bıraktığını söylemesi ile başlıyor. Kütüphane deyip geçmemek lazım. Bir buçuk dönümlük korunun ortasında içinde sadece kitaplar bulunan bir bina üstelik vergi, bakım ve bekçi dahil tüm masrafları da merhumun kalan gelirinden ödenecek şekilde miras bırakılıyor. Kimin tarafından bırakıldığı vasiyeti üzerine açıklanamayan Kitap Evi'ne ilk önce temkinli yaklaşan kahramanımız avukatın ısrarı üzerine gidip görünce....Ben buraya kadar yazıyorum. Ve arka kapak yazısından ufak bir alıntı yaparak bırakıyorum;

"Neredeyse bütün düşüncelerimin, duyularımı harekete geçiren kıvılcımların kaynağında, kökünde kuyusunda yeraldı kitaplar. Korktumsa, en çok onlardandır; şüpheler içinde kendi kendimi ve başkalarını kemirdiysem, onlardan."

Ve usulca kaçırmayın diyorum kitapseverlere...Okunmaya değer "Kitap Evi" 

Diğer kitabım ise "Kitaplar Aşkına". Yine bir kütüphane öyküsü ama bu kez bana hiçte yabancı gelmeyen bir öykü. Kapanıp, yıkılmak üzere olan küçük kasabalarının kütüphanesini kurtarmaya çalışan bir avuç insanın hikayesini anlatıyor. 

"Her yerde mutluluğu aradım ama onu sadece küçük bir kitabı okuduğum, küçük bir köşede buldum." diyen Thomas Kempis'in bir cümlesi ile başlıyor ve bir sonra ki sayfa da Kitaplar Dozerlere Karşı başlığı ile öyküsünü anlatmaya başlıyor. 

Sonraki kitabım ise "Tanrılara Adanmış Bedenler" beni tekrar Elly Griffiths ve adli arkeolog kahramanı Ruth Galloway ile buluşturuyor. Bu kez bir yetimhanenin yıkılması sonucunda Roma dönemine ait bir kazı alanında bulunan çocuk kemikleriyle  seri cinayetlerin izini sürüyor Galloway. 

Son kitabım ise Mönüde Aşk Var. Aurelie bizi yaşadığı Paris'in arka sokaklarındaki restoranına sürüklüyor hikayesinde. Sakin ve sıradan sayılabilecek hayatı önce babasının ani kaybı ile peşinden de erkek arkadaşı tarafından terk edilmesi ile tersine dönüyor. Ve bu mutsuz günlerinde bir kitapçıda keşfettiği bir kitap macerasının ilk adımı oluyor.  

İşte bu yaz ki kitaplarım. Dragos'taki kitap evinden, Amerika'daki küçük bir kasabanın kütüphanesine gideceğim önce sonra kazı alanlarında dolanacağım biraz,en sonunda da Paris sokaklarında alacağım soluğu...Karşımda deli deniz, başımın üstünde pırıl pırıl yıldızlar eşliğinde...

Kitaplarımla, romanlarımla aldım başımı gidiyorum...

Ben kaçtım...

BASILI KİTAPLARI TERCİH ETMEK İÇİN 10 NEDEN...

1 Banyoda da kitap okuyabilirsiniz.

Hiç banyo küvetinde kindle ya da nook ile kitap okumayı denediniz mi? En iyisi hiç denemeyin. Sonuç korkunç olabilir. Onlardan birini küvete düşürürseniz, bir daha çalışmayabilir. Peki ya kitabınızı düşürürseniz? Sadece biraz kurutmanız yeterli. İlk hali gibi. Korkacak bir şey yok edebiyat tutkunları.

2 Uçakta kitabınızı kapatmanıza gerek yok.

Hepimiz pilotun bütün elektrikli aletleri kapatmamız gerektiğiyle ilgili anonsunu bekleriz. Tabii ki e-kitabınız yalnızca kısa bir süreliğine kapatmanız yeterli ama bu keyfe ara vermeye ne gerek var? Kitaplar hiçbir zaman kenara konmamalı. Okumaya devam.

3 Güneşin altında kitap okumaya devam.

Günü sahilde mi geçirmeye karar verdiniz? Ya da tropik bir yerde tatile mi gideceksiniz? Kitabınız da size eşlik edebilir. Çoğu e-kitap okuyucu doğrudan günışığında kullanılamaz. Ekran aniden kararır ve okunmaz bir kitapla karşı karşıya kalırsınız. Oysa basılı kitaplar sizi asla hayal kırıklığına uğratmaz.

4 Raflarınızı doldurur.

Tabii ki kitaplığınızı e-kitap okuyucuları ile doldurabilirsiniz ama ne kadar güzel görünebilir ki? Oysa en son satın aldığınız kitap için rafta yer aramak oldukça keyiflidir.

5 Antika kitaplar harikadır.

Hiçbir e-kitabın ilk baskısı gibi bir şey söz konusu olamaz. Bu kadar basit. Kitaplığınız için orjinal bir klasik eseri bulmak mükemmel değil mi? Kapaklar biraz yıpranmış olabilir ancak bu yıpranmışlıktır eski kitabı değerli kılan. Klasik bir romanı elinde tutmanın hazzı tarif edilemez.

6 E-kitabınızı imzalatamazsınız.

E-kitap okuyucularında imza toplama gibi bir planınız yoksa, okuduğunuz yazarların kitaplarını imzalatmayı unutun. İmzalı kitaplar çok ince düşünülmüş ve kişisel hediyelerdir. Yazarlar, kitap imzalama günlerinde onurlanırlar ama bir e-kitap okuyucusunu imzalamaları imkansız.

7 Kütüphaneler ve Kitapçılar!

Eğer bir kitap kurduysanız, kütüphanelerin ve kitapçıların önemini bilirsiniz. Kâğıt kokusu ve çevrenizi saran yoğun bilgi size sarhoş eder. Bu mekânların kitapsız bir anlamı yok tabi ki.

8 Uzun bir romanı bitirmek çok daha keyifli.

Her kitabı bitirmek keyiflidir elbette ama bin sayfalık bir kitabı arka kapağını çevirerek sonlandırmak ekranda bir tuşa basmaktan çok daha iyi.

9 Çizmek için ilham kaynağı!

En son ne zaman bir Nook’un üstünde bir çizim gördünüz? Kesinlikle görmemişsinizdir. Kitaplar bu konuda çok daha iyi.

10 Kitaplar ölmez!

Sayfaları parçalanabilir ve kapağı zarar görebilir ama kitaplar ölmez. Heyecan içinde okuduğunuz bir romanın en güzel bölümünde e-kitap okuyucusunun pilinin bitmesi kadar sinir bozucu bir şey olamaz.

Sonuç çok basit : Kitaplar kesinlikle daha iyi.

-Alıntı-

KİTAP OKUMANIN YARARLARI

1-Kitap Okuma Bir İlaçtır:
2-Kitap Okuma Hayatı Sevdirir
3-Kitap Okuma Düşünceleri Olgunlaştırır Okuma; düşünceyi besleyen, geliştiren ve çabuklaştıran ana kaynaklardan biridir.
4-Kitap Okuma Stresi Azaltır
5-Kitap Okuma Zihni Açar, Hantallıktan Kurtarır
6-Kitap Okuma Güzel Görmemizi Sağlar
7-Kitap Okuma Bizi ‘Bir Bilen” Yapar
8-Kitap Okuyanın Güvenilir Bir Çevresi Oluşur
9-Bilgi dağarcığımızı ve kelime hazinemizi zenginleştirir.
10-Anlama gücümüzü ve konuşma yeteneğimizi kuvvetlendirir.
11-Genel kültürümüzü artırır. Etkin ve etkili bir insan olmanın yollarını açar.
12-Meslek hayatımızdaki başarı düzeyimizi yükseltir.
13-Dünyaya bakış açımızı değiştirir.
14-Toplumsal ilişkilerimizin kalitesini artırır.
15-Okul hayatındaki başarıları pekiştirir,
16-Hayal gücümüzü geliştirir.
17-Okumak haz duymaya, zihnimizi süslemeye, karar verme yeteneklerimizi geliştirmeye yarar. İnsanı olgunlaştırır, erdemli kılar.

Okuma olayı bir uzun yolculuktur; beşikle başlar, mezarla biter. Okulla beraber biten okumalar yarıda kalmıştır. Okuma iğneyle kuyu kazmaktır; kararlılık ister, sabır ister. Okuma bir arayıştır, hakikati, doğruyu, güzeli arayış. Her arayış içinde bulma heyecanını barındırır. Bulursunuz, ikinci, üçüncü... Arayışlar başlar. Umut ve heyecan, okumanın ayrılmaz iki vasfıdır. Okuma insanlığın, umut ve heyecan da canlılığın şartıdır.

-Alıntı-

SON KİTABEVİ...TÜM KİTAPSEVERLERE...

20 Dakikanızı ayırıp seyreder misiniz ? Tüm kitapseverlere...



The Last Bookshop / Son Kitabevi (Türkçe altyazı)

ODASINDA KALMAYI BAŞARABİLENLERE...PARİS SIKINTISI...

"La Bruyere bir yerlerde, "Yalnız olamamanın büyük mutsuzluğu!" der, kendi kendine katlanamamaktan korkarak kalabalıkta kendilerini unutmaya koşanları uyandırmak ister sanki. 

Bir başka bilge, yanılmıyorsam Pascal, "Neredeyse tüm mutsuzluklarımız odamızda kalmayı bilememiş olmamızdan geliyor başımıza," der, böylece, içe kapanış hücresinde, mutluluğu deviniminde, bir de yüzyılımın güzel diliyle konuşmam gerekirse, kardeşçil diye adlandırabileceğim bir fuhuşta arayanları getirir aklımıza."

Paris Sıkıntısı - Charles Baudlaire

Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları... 

BÖYLE GEÇTİ KOCA BİR HAFTA....

Nasıl mı? Hepimizin ki gibi çarçabuk, göz açıp kapayıncaya kadar, bazı şeyleri yakalayamadan...Küçük mutluluklar, canımızı acıtan mutsuzluklar, yüzümüzü güldüren başarılar, astıran başarısızlıklar, şehrin dezavantajı içinde nefes nefese bir yere yetişirken veya hayatın getirdiği tüm koşuşturmacanın içinde zamanının duraklat düğmesine bir süre için basarak, şehrin avantajlarından küçük bir kafede bazen bir arkadaşım ile bazen de günlük gazeteler ve illaki vazgeçilmezlerimden biri olan kitap ekleri eşliğinde kahvemi yudumlarken soluklanarak.

Ve yeni şeyler öğrenerek, bu ülkede olan güzel şeyleri görmeye çalışarak...

Yeni şeyler öğrenerek dedim de;

Biliyorsunuz dünya edebiyatının en büyük yazarlarından büyülü gerçekçilik akımının en önemli ismi Marquez hayata veda etti. Ölümü ile birlikte benimde blogumda paylaştığım "veda mektubu" sosyal paylaşım sitelerinde patlama yaptı. Bu kadar patlama yapan veda mektubunun aslında Gabriel Garcia Marquez ile ilgisi yokmuş meğerse. Şiir Johnny Welch adında biri tarafından kuklasına yazılmış. Şiirin başlığı da "Kukla"imiş

Haberi okumak isteyenler için...

http://kitap.radikal.com.tr/Makale/sonsuz-bir-bosluk-birakarak-gitti-396060

Bu hafta gazetelerde en çok beğendiğim habere gelince...

Ben sokak müzisyenlerini, ressamlarını, çiçeklilerini çok severim. Şehrin rengidir onlar...Bana göre kesinlikle olması gereken. Şehrin kötülükleri örten, gülümseten yüzü olan...

Gündüzleri bir şirkette satış yöneticiliği yapan, geceleri ise sprey boya ile duvarlara hayvan resimleri çizen No More Lies'ın hikayesi dikkatimi çekti Hürriyet'in sayfaları arasında. Sirkeci'deki dalgakıranda yaptığı kutup ayısı iki yıldır orada duruyormuş. Bir gün özel olarak onu görmeye gideceğim.Acaba önünden daha önce geçtim de ıskaladım mı ? Yok yok mutlaka dikkatimi çekerdi...Çok uzak ta değil Karaköy, tarihi yarım ada ve Beyazıt taraflarını mekan tutmuş kendine. Güzel bir havada izini sürmeli No More Lies'ın hayvanlarının...

No More Lies'la tanışmak isteyenler için...

http://www.hurriyet.com.tr/kultur-sanat/26288644.asp

Bu hafta dikkatimi çeken yazılardan biri de Aydınlık Kitap'ta Damla Yazıcı'nın "Artık kitap dünyamız yok kitap piyasamız var" yazısı oldu. Yayıncılık piyasasını anlatıyor yazısında. "Dandik içerikler yüksek dozda görüntüyle sunuluyor, kaliteli misiniz, yoksa kalitelileştirebildiklerimizden misiniz? diye soruyor ve devam ediyor...Devamı mı? 

Haberin tümünü okumak isteyenler için...

http://www.aydinlikgazete.com/mansetler/39058-qartik-kitap-dunyamiz-yok-kitap-piyasamiz-varq.html

Büyük kitap evlerine diyeceğim bir şey yok. Bana kendimi buğday ambarında gibi hissettirirler. Aç tavuk da ben oluyorum bu arada. Bir çok yazımda belirttiğim gibi saatlerce çıkmak istemem. Her ne kadar almayacaksın okuyacak o kadar kitap seni evde bekliyor diye kendimle kavga da etsem yine de dayanamam ve kendi kendime küçük bir çocuğun annesine yaptığı gibi "noooolur alıyım yaaa" :) diyerek en almadığım zaman bile elimde bir kitapla çıkarım. 

Büyüklerin yanında sahaflar ve sayıları parmakla gösterilecek kadar az da olsa küçük kitapçıları da çok severim. Onlarda bu şehrin sokaklarına arasına saklamış küçük renklerdir benim için. Mutlaka olması gereken, hiç beklemediniz anda sokağın sonunda gülümseyerek karşınıza çıkan...

İşte böyle bir kitapçı, Moda'nın 25 yıllık kitapçısı kapanma tehlikesi altında imiş. Müdavimleri arasında Buket Uzuner, İdil Biret, Cahit Kayra ve bir çok müzisyen ve yazarın bulunduğu kitapçı habere göre yükseltilen kirasını ödeyemeyeceği için yakında kapanacak. Moda'nın 25 yıllık kitapçısının kapanmaması dileği ile haberi okumak isteyenler için...

http://www.hurriyet.com.tr/gundem/26299051.asp

İstanbul deyince artık aklıma gri bir renk geliyor. Gökyüzüne yükselen şekilsiz gökdelenler ve artık iyice yok olmaya yüz tutmuş yeşil alanlar. Kesilen ağaçların yerini alan binalar, sevimsiz AVM'ler. Neredeyse her gün bir yeşil alanın talanını duyar olduk. Nefes alacak alan kalmadı artık bu şehirde...Boğuluyorum desem yeridir.  Bu hafta gazetelere düşen bir haberde Kuzguncuk Bostanı ile ilgili idi. İlk önce ağaçları budadılar (?) sonra halkın tepsi ile bıraktılar. Neyse ki sonu tatlıya bağlandı gibi gözüyor şimdilik. Son bir emre kadar değildir umarım. Okumayanlar için haberin devamı...

http://www.hurriyet.com.tr/gundem/26295644.asp

Çok mu uzattım bu kez? Hadi bu da son olsun. Vizyona girdiği zaman yanlış hatırlamıyorsam, haziran ayında, seyredemediğim çok uzun zamandır seyretmek istediğim filmi sonunda bu hafta yeni çıkan DVD'sini alarak seyrettim. "Rüzgarlar". Gökçeada deyince benim için akan sular durur. Çok severim o adayı. Sakin sessiz olduğu kadar hüzünlüdür Gökçeada nam-ı diyar İmroz benim için. Hüznünden gelir sessizliği, geçmişte yaşadıklarından...Kaleköy'ü, Tepeköy'ü ve boynu bükük Dereköy'ü, kekik kokulu yolları ile kalbimde her zaman ayrı bir yeri vardır. 

Filmler için ses kayıtları yapan Murat Gökçeada'da ses kayıtları yapıp fotoğraflar çekmektedir. Bu sırada adada tek başına yaşayan Madam Styliani ile karşılaşır ve onun anlattıklarını kayda alır. Madam Styliani ona kendisinin ve adanın geçmişi hakkında bilgiler verir. Ve bir gün...
Devamı filmde...Gökçeada sevdalılarına seyretmelerini tavsiye edebileceğim bir film. Bazı yerlerinde sıkılabilirsiniz özellikle Murat ile Styliani'nın torunun durup uzun süre manasızca birbirlerine baktıkları yerlerde ama yine de İmroz manzaraları için seyredilebilir. Bu arada filmin senaryo yazarlarından biri de Murat Yaykın..."Imros-Burada Yalnız Ölüm Var " kitabının yazarı ve içindeki birbirinden güzel fotoğrafları çeken ve İFSAK fotoğraf günleri kapsamında sergileyen kişi...

Bunlar oltama takılanlar mutlaka kaçırdığım güzel haberler var ama şimdilik bu kadar...

"Cümlelerle oynuyorum.Hayatım bundan ibaret. Bir cümle yazıyor ve sonra onunla oynuyorum. Sonra ona bakıp tekrar oynuyorum. Sonra öğle yemeği yiyorum. Sonra geri gelip bir cümle yazıyorum. Sonra çay içiyor ve yeni cümleyle oynuyorum. Sonra iki cümleyi yeniden okuyor ve her ikisiyle de oynuyorum. Sonra divanıma uzanıp düşünüyorum. Sonra kalkıp onlara yol veriyor baştan başlıyorum. Bir günlüğüne de olsa bu rutinin dışına çıksam, bir ziyan hissiyle sıkıntıdan çıldırıyorum."

Hayalet Yazar - Philip Roth   

KARA KİTAP...BİR TÜRK GOTİĞİ...

Suat Derviş...Bir Türk Gotiği olarak başlıyor sunuş yazısı Suat Derviş'in Kara Kitap'ında. 

Türk edebiyatında gotiğin etkisinden bahsederek devam ediyor.

Arka kapakta ise " Hayaletler, fırtınalı geceler, ölümler, eski evler ve doğaüstü güçler...Bunların yanı başında kıskançlık, güzellik ve aşk..." satırları var. Ve bu satırları okuduğumda elimde müthiş bir gotik kitap tuttuğumu düşünüyordum. 

Kara Kitap Suat Derviş'in dört romanının bir kitapta toplanmasından oluşuyor. Kitaba adını veren Kara Kitap, Ne Bir Ses...Ne Bir Nefes... Buhran Gecesi ve son olarak Fatma'nın Günahı. 

Kitabın ilk romanı Ne Bir Ses...Ne Bir Nefes'i okumaya başladığımda 1970'lerden kalan bir Türk filmi seyrediyor gibi hissettim kendimi. Hani şu Ayhan Işık'lı filmlerden biri gibi. 

"-Sahteliğe lüzum var mı küçük?
- Haksızsın Osman
-Beni sevmediğini bilmez miyim?"

....
....

"-Zeliha ben senden aşk dilenmiyor, aşk istiyorum. Bunun farkını anlıyor musun.?
-Seni mesut edemiyor muyum Osman?
- Niçin bana alamıyormuş gibi söz söylüyorsun? Beni sevmeni istiyorum. 
- Fakat seni seviyorum Osman."

Ve diyaloglar böyle devam ediyor. Bu durum belli bir süre sonra sıkıntı vermeye başlıyor. Hele ki kitap ilerledikçe gotik bunun neresinde diye sormaya başladım kendime ama yine de okumaya devam ettim belki bir yerlerde karşıma çıkar diye. Ne Bir Ses...Ne Bir Nefes, Kara Kitap derken 3. roman Buhran Gecesi'ni okumaya başladım ama ben ilk defa Suat Derviş okumama rağmen bu hikayeyi daha önce bir yerlerde okuduğumu fark ettim. Wilkie Collins'in Beyazlı Kadın'ı Suat Derviş'in Buhran Gecesinde karşıma çıkmıştı. Bir tür esinlenme :) 

Kara Kitap beni hayal kırıklığına uğrattı doğrusu. Niye mi okudum? Kitap hakkında yazılan bir çok yazıdan sonra meraktan okudum. (Bir İngiliz atasözü merak kediyi öldürür der ) Suat Derviş'i tanımak için okudum. Bir daha okuyacağım kitapların arasında yerini alır mı?  Hayır. Tavsiye eder miyim? Yorum yok...

Kitaptan ufak bir alıntı ile  bitirmek istiyorum satırlarımı;

"Genç, güzel ve tecrübesiz kadın" diyordu. " dünya yüzünde tehlikede olmayan hiç bir güzellik yoktur. Çünkü insanların malik olduğu en güzel ve en kıymetli şeyleri iblisin kan ve hasetleri kovalar."


KARA KİTAP        SUAT DERVİŞ        İTHAKİ YAYINLARI

BATAKLIĞIN KAYIP TANRILARI

"Ruth kumsal boyunca yürüyordu. Mart ayının başlarıydı ve rüzgar havada baygın bir bahar esintisi olsa da soğuk esiyordu. Yalın ayaktı ve ince deniz kabukları ayağına batıyordu.

Taş yapıtın yanındaydı. Donmuş bir deniz gibi dalgalanan kumsal önünde uzanıyordu. "Çok uzaklara kadar uzanan ıssız kumsallar"ın bu dünyada hiç kimseye kalmayacağını düşünüyordu. Denizin ve gökyüzünün sonsuzluğunda büyük ve korkunç şeyler vardı, onu korkutuyordu ama aynı zamanda heyecan da veriyordu. Biz hiçiz, diye düşündü Ruth, bu yerde biz hiçiz. Bronz Çağı insanları buraya gelmiş ve taş yapıtı inşa etmiş. Demir Çağı insanları bedenler bırakmış ve adaklar sunmuş, Modern Çağ insanları ise denizi duvarlar, köprüler ve kulelerle ehlileştirmeye çalışıyor..."

Kitabın ilk sayfalarında adli arkeoloji alanında uzmanlaşmış Kuzey Norfolk Üniversitesinde ders veren, ıssız uçsuz bucaksız Saltmarsh kıyılarındaki bir kaç ufak kulübeden birinde iki kedisi ile yaşayan kırklı yaşlarına ayak basacak olan arkeolog Ruth Galloway ile tanışıyoruz. Sakinlikten hoşlanan, 79 kg olduğu için rahatsız olan ve sürekli koyu renk kot pantolon giyen, sevgilileri ile problemi olan, nadir olarak yemek pişiren, hayatını kedileri, kitapları ve mesleği arasında kurmuş bir arkeolog. Ruth'un bu sakin hayatı bir sabah dedektif Nelson'un kapısını çalması ile değişiyor. Nelson bir cinayet için Ruth'un kendilerine yardım etmesini ister. Ruth Taş yapıtta bulunan bir çocuk ceseti için araştırma yapacaktır. Üstelik bu ilk değildir. Ruth bir anda kendini birbirleri ile ilişkili olduğu düşünülen çocuk kaçırılma olayları içinde bulur. Bu olaylar antik dönemlere ait bazı mistik inanışlarla bağlantılı mıdır? O dönemlerden günümüze uzanan tanrılara kurban adama olayı mı yoksa sıradan cinayetler midir? Tüm sırlar kitabın sonunda teker teker gün ışığına çıkarken Ruth'un çevresindeki insanlarında sırları ortaya çıkar. 

Elly Griffiths'in kaleminden çıkmış Bataklığın Kayıp Tanrıları. Çocukken tatillerini geçirdiği Norfolk sahilleri ve o bölgenin efsaneleri esin kaynağı olmuş romanına. Arkeolojiye ilgisi ise arkeolog olan eşinden kaynaklanıyormuş. 

Arkeolojiye ve polisiyeye ilgisi olanların zevkle okuyabileceği bir kitap. Sıkmadan tam dozunda...Elinizden bırakmak istemeyeceksiniz...

BATAKLIĞIN KAYIP TANRILARI  ELLY GRIFFITHS  MARTI YAYINLARI ÇEV: ÖZLEM DAĞ

GALLER'DEN SEVGİLERLE...

Bir maceranın içindeyim bu günlerde. Issız bir sahilde kelt rahipleri ile Bataklığın Kayıp Tanrılarının peşinden sürüklenip gidiyorum. Adli arkeologlarla kazı yapıp bir cinayetin izlerini sürüyorum. Arada biraz da karmaşık bir aşk hikayesinin içine düşüyorum. Bazen kutsal taş yapıtların arasında, mistik alanlarda tanrılara adanan kurban ritüellerinin izini sürüyorum bazen küçücük bir kulübenin içinde bir kadeh şarap eşliğinde büyülü su perileri, deniz ruhlarının kuzey mitlerini dinliyorum. Demir çağından günümüze yolculuk yapıyorum iki arada. 

Kelt rahipleri, kutsal geçitler, mistik alanlar, kuş gözetleme kulübeleri, kazı alanları, hippiler derken gözlerimi kapıyorum ve  roman her ne kadar Norfolk sahillerinde geçse de Bataklığın Kayıp Tanrıları Galler'in uçsuz bucaksız soğuk durağan kıyılarına götürüyor beni. Kitabın son sayfalarına yaklaşırken ben de bir kaç fotoğraf paylaşmak istiyorum keltlerin mistik topraklarından...

FERZAN ÖZPETEK SÖYLEŞİSİNDE İSTANBUL KIRMIZISI VE ROMA

Biliyorsunuz yönetmen Ferzan Özpetek bir roman yazdı. İstanbul Kırmızısı. Annesinin yaş aldıkça gri ve siyah renkleri bir kenara bırakarak kırmızıya yönelmesinden ilham alarak İstanbul Kırmızısı koymuş kitabının adını. İtalyanca basılan eser sonradan dilimize çevrildi ve çok başarılı bir roman olduğu söyleniyor. Kitabı henüz almadım ama bu kadar güzel senaryolar yazıp filmler ortaya çıkaran bir sanatçının da güzel bir kitap yazabileceğini düşünüyorum doğrusu. Okuma listeme aldım ama önce elimdekilerin bitmesi gerekiyor. 

Her cuma takip ettiğim Radikal Kitap'ın 07 Şubat 2014 tarihli basımında Bedia Ceylan Güzelce'nin Ferzan Öztepek'le yaptığı röportajı okudum. Kitap yazma fikrinin nereden çıktığını, romanından, kendi hayatından detaylar veriyor söyleşisinde. Seyretmekten her zaman zevk aldığım Özpetek'in bu söyleşisi de zevkle okudum. Darısı kitabının başına.

Röportajda kentsel dönüşüm ile ilgili bir soru ve Özpetek'in cevabı ilgimi çekti. Tabii ki Roma'da yaşayan ve Özpetek gibi bir sanatçıdan tam da duymak istediğim bir cevaptı. 

"Kentsel dönüşüm ile birlikte İstanbul'un bir çok noktasında evler yıkılıyor, yeniden inşa ediliyor. Siz İstanbul'a her geldiğinizde değişimi karşısında nasıl hissediyorsunuz?"

"Hiç iyi hissetmiyorum. Bir de ben Roma'ya alışkınım ve Roma'da taş kımıldamaz. Otuz yıldır orada oturuyorum ve hiçbir şey değişmedi yaşadığım yerde. Hatta biraz ileride boş arsaya yeni bir bina yapıldığında bir sürü insan gidip onu izlediler, şaşırdılar. Ama onların da yaptığı çok büyük hatalar var, bilhassa güneyde çok güzel yerleri bozmuşlar. Ama şehrin merkezinde tarihi dokuya zarar veremezsiniz."

İşte bu kısmı okuduktan sonra aynı biz dedim. Yıllarca Doğu Roma'ya başkent olmuş daha sonra Osmanlı İmparatorlu'ğuna başkentlik yapmış, dünyanın gözünün üstünde olan İstanbul'da ise taş taş üstünde kalmadı. 

Hani dedim, belki dedim Ferzan Özpetek bu kitabından ve söyleşisinden sonra İstanbul'a yapılan bu zulümle ilgili bir film çeker de biz de seyreder miyiz acaba? Tabii çekecek bir şeyler bulabilirse İstanbul enkazının içinden...

Ferzan Özpetek'in bu güzel röportajını okumak isteyenler için Radikal Kitap 673 sayısı...

http://kitap.radikal.com.tr/Makale/oyun-gibi-roman-yazdim-391308

YENİ CİCİLERİM :)

Cees Nooteboom'un Bütün Ruhlar Günü'nünü oldukça uzun bir süre elimde süründürdükten sonra son sayfanın son satırları da okuduktan sonra soluğu kitapçıda aldım. 

Daha kitap bitmeden gözüme kestirdiğim kitaplar vardı ama elindekini bitirmeden almayacaksın dedim kendime. Çünkü alırsam ister istemez gözüm yeni aldıklarıma da kayıyor ve daha biri bitmeden diğeri başlıyor derken ortaya karışık bir durum çıkıyor. Bir kitabın kahramanı diğerlerine karışıyor romantik genç diğer kitaptaki azılı katile dönüşüyor :) Tamam abarttım belki bu kadar olmasa da o kitaptan diğerine merakımı gidereyim derken ortalık karışıyor bazen okumanın zevki kaçıyor. İşte o yüzden biri bitmeden başka almadım zaten artık kütüphanem isyan halinde...Daha ne kadar kitap sıkıştıracaksın bana diye umutsuz gözlerle bana bakıyor ama her defasında yenileri ekleniyor. 

İlk kitabım okumaktan her zaman zevk aldığım Carlos Ruiz Zafon'dan Cennet Mahkumu. Rüzgarın Gölgesi'nin yazarı bu kez 1957 yılı Barcelona'sını anlatıyor. Cennet Mahkumu" Unutulmuş Kitaplar Mezarlığı'nın edebiyat evreninde yer alan Rüzgarın Gölgesi ve Meleğin Oyunu adlı romanların üçüncüsüdür." diyerek başlıyor. Birbirinden bağımsız kitaplar karakterlerle ve ana temayla birbirlerine bağlanıp konu olarak bağlantılar yaratıyorlar. Bakalım bu kitabı da diğerleri kadar sevecek miyim? 

Diğer kitabım yine daha önce okuduğum bir yazarın kitabı. İnci Gibi Dişler'in yazarı Zadie Smith'den "NW Londra". Bu kitabında Smith  dört ayrı kişinin gözünden metropol hayatını anlatıyor. İşin içinde Londra olunca arkamı dönüp gidemedim onuda okuma listeme ekledim. 

Üçüncü kitabımda arkeolog Ruth Galloway'ın maceraları var. "Bataklığın Kayıp Tanrıları" Ruth kendi halinde yaşamını süren bir arkeologdur. Dedektif Nelson'un kapısını çalması ile kendini kayıp çocuk davalarının içinde bulur ve bu olayların antik dönemlere ait bazı inanışlarla gizemli bir bağı olduğunu da keşfeder. İlginç bir konuya benziyor. Elly Griffiths tarafından yazılmış kitap Martı yayınlarından çıkmış. 

Ve son kitabım Suat Derviş'ten..."Suat Derviş... Bir Türk Gotiği" olarak başlıyor sunuş yazısı. Yazarın dört romanını bir arada sunmuş İthaki Yayınları okuyucularına. Kara Kitap, Ne Bir Ses Ne Bir Nefes, Buhran Gecesi Ve Fatma'nın Günahı...Hayaletler, fırtınalı geceler, eski evler ve doğa üstü güçler...Umarım beklediğim gibi çıkar Kara Kitap.

İşte yeni cicilerim. Hangisinden başlayacağıma daha karar veremedim ama Bataklığın Kayıp Tanrıları önce ben diye fısıldıyor galiba...

SELİM İLERİ VE AYHAN SİCİMOĞLU İLE BİR PAZAR SABAHI

Selim İleri ile güzel sohbetle başladı bu pazar günüm. Mis gibi bir Türk kahvesi eşliğinde her zamanki gibi kısacık ama doyumsuz bir sohbetti. 

Ne yalan söyleyim Selim İleri'nin Her Gece Bodrum kitabından başka kitabını okuyamadım. Ne zaman kitaplarını elime alıp okumaya başlasam içime bir hüzün çöküyor ve bırakıyorum. Mesela "Bu Yaz Ayrılığın İlk Yazı Olacak" adlı kitabını bir heves alıp bir kaç bölümden sonra kütüphaneme koymuştum. Sonra yazın okumak için bir kez daha baştan aldım ama yine olmadı. "Hepsi Alev" de aynı kaderi paylaşmıştı bir önceki kitap ile. Olmuyor bir yerlerde tıkanıp kalıyorum sonra da gitmiyor roman. Sonra okurum, yarın devam ederim, bir sonraki gün, hafta sonu derken bakıyorum ki kütüphanemde okunmayan kitapların arasına kaldırmışım bile. Hüzünlü yazıyor Selim İleri ya da bana öyle geliyor. Ya da şöyle mi demem lazım acaba; o kadar güzel yazıyor  ve satırlarında ki hüznü o kadar etkili bir şekilde okuyucusuna yansıtıyor ki kalbimin derinliklerinde hissettiğim için okuyamıyorum. Zaten gazete sayfaları insanın içini acıtan haberler dolu iken bir de kitaplarda drama katlanamıyorum çok fazla. 

Kitapları bir yana sohbetine doyum olmuyor Selim İleri'nin. Bir zamanlar pazar günü öğleden sonraları şimdi hangi kanal olduğunu hatırlayamadığım bir programı vardı. Edebiyat söyleşisi yapardı ve ben dört gözle beklerdim o programını. Eski İstanbul'u anlatırdı, kitaplardan pasajlar okurdu ve yanlış hatırlamıyorsam yeni çıkan kitapları tanıtırdı programın sonunda. Zaten İstanbul denince aklıma gelen ilk yazarlardandır İleri. 

Bu sabahta CNN Türk'te Hakan Çelik Hafta Sonu Keyfi programında anlattı eski İstanbul'u. İstanbul'un eski bozulmamış halini ondan dinlemek ayrı bir zevk benim için. Pangaltı Şişli arasındaki alışveriş hattından troleybüslere, dolmuşlara, geçmişin kültür- sanat hayatına,  6-7 Eylül olaylarından, İstanbul'un aldığı göçlere, yitip giden siluetine kadar kısa ama keyifli bir gezinti yaptırdı izleyicilerine. Saatlerce anlatsa saatlerce dinlerdim ama her güzel şey gibi çabuk bitti. Bir daha ki sefere diyerek bir sonraki çok ama çok sevdiğim programa geçtim.

Ayhan Sicimoğlu'nun Renkler programını mümkün olduğunca kaçırmamaya çalışırım. Kendi deyimi ile "hastasıyız" :) Gittiği yerlere kendine özgü anlatımıyla seyircisini de götüren Sicimoğlu bu kez benim çok sevdiğim bir şehirde Prag'ta idi. Prag'ın daracık tarih kokan korunmuş sokaklarında gezerken her zamanki gibi İstanbul'u anmadan geçmedi ve "Biz niye böyle değiliz insan üzülüyor" diye ekledi. Selim İleri'nin İstanbul sohbetinden sonra Sicimoğlu'nun bu sorusu yarama tuz bastı.

Bu soruyu ne zaman yurt dışına çıksam ben de kendime sorarım. Biz niye korumuyoruz? Tek bir cevabı var bu sorunun niyet meselesi. Ama iyi niyet. Tamam tüm dünya değişim yaşıyor bunu kabul ediyorum ama en azından Avrupa'nın hiç bir ülkesinde İstanbul'a yapılan "Vurun Kahpeye" muamelesini görmedim. Doğu Roma İmparatorluğuna ve Osmanlı İmparatorluğuna başkentlik yapmış dünyanın gözünün üstünde olduğu bu güzelim şehir bu kadar kötü bir katliamı hak etmiyor doğrusu. Gelişme tabii ki olacak ama tarih korunarak olmalı. AVM yaparak, gökdelen dikerek gelişen bir ülke daha görmedim bu güne kadar. Siz ne dersiniz? Gelişmek bu mudur ? 

KİTABI KİTAPÇIDAN ALMAK BİR RİTÜELDİR

Kesinlikle öyledir benim için. İnternet daha büyük kolaylık,bas düğmeye iki gün sonra istediğin kitap kapında bunu kabul ediyorum ama kitapçıdan kitap alma zevkinin yerini tutmuyor işte. Bu konuda belki çok klasiğe kaçıyorum, kimilerine göre demode bile olabilirim. 

Aradığım kitabı raflardan bulmak eğer vaktim varsa (yoksa bile :) sayfalarını açıp karıştırmak, ilk bir kaç sayfasını okumaya başlayıp devamı getirmek, sonra eğer çok sevdiysem bitmesin diye elimde süründürmek...İşte benim kitapla aramdaki iletişimim. Beğendiğim sayfalara renkli etiketler yapıştırıp bazı kitapları dilek ağacına çevirmem de cabası. 

Kitapçılarda yaptığım bazı garipliklerde yok değildir. Kitabın adını ve yazarını bilmeden kitap almak gibi. Kaç yıl önce hatırlamıyorum (teşrin-i evvel diyelim:) arabada giderken spiker radyoda yeni çıkan bir romanı anlatıyordu. İsmini ve yazarın adını o arada kaçırmıştım ama hikaye çok hoşuma gitmişti. Sadece isminde "günbatımı" kelimesini duymuştum. O gün gittiğim semtteki kitapçıya uğrayıp almak istiyordum ama adını ve yazarını bilmeden nasıl alabilirdim. Konuyu anlatmak ? Yok artık dedim kendi kendime satış elemanın onca kitabın içinde bilmesi imkansız. 

Nişantaşı'ndaki Remzi Kitabevine gittim. Önce raflara bir göz gezdirdim adında günbatımı kelimesi bir kitap bulabilir miyim diye. Ihhh yok, öyle bir bir kitap görünmüyordu ortalıklarda. Sonra benim uzun uzuuuunnn umutsuzca kitaplara baktığımı gören bir hanım geldi yanıma. Bende kitabın ne adını ne de yazarını biliyorum ama böyle bir konusu var dememle aaaaa siz Çikolata Dağlarında Günbatımını arıyorsunuz demez mi? İşte günbatımını buldun dedim içimden gülerek. Boşuna dememişler imkansız diye bir şey yoktur diye kitabı alıp büyük bir zafer kazanmış edasıyla eve gelmiştim. 

Kitabı kitapçıdan almak bir ritüeldir. Bugün Doğan Hızlan'ın Hürriyet'te ki köşesinde bu başlığı görünce kesinle dedim. Kesinlikle bir ritüeldir benim için. Hele ki o kitapçıda kitapları incelemek için isteyenler için oturacak koltuklar, puflar konmuşsa ve ya içinde ufak bir kafesi varsa. O da ayrı keyif tabii ki. 


Yazısında Almanya'daki "kitap danışmanlığı" mesleğinden de bahsetmiş. Böyle bir meslek varmış ve bunu yapmak için üç yıllık eğitimden geçilmesi gerekiyormuş. İlginç değil mi? Keşke bizde de olsa diyorum ve Doğan Hızlan'ın bugünkü "Kitabı Kitapçıdan Almak Bir Ritüeldir" yazısını paylaşıyorum...

Okumak için  tıklayınız...  http://ush.re/k3kn