'Bir Hikayem Var' diyerek başladık blogumuza. Hepimizin ve herşeyin bir hikayesi var yaşadığımız şu dünyada. Ufacık bir çakıl taşından, ulu çınar ağacına, minicik bir bebekten, yaşlı tonton ihtiyarlara, sevimli bir köpek yavrusundan, denizyıldızına kadar.
Bu hikayeler yaşamdan çıkıyor, bizlerin yaşamından.
Okuduklarımızı, gördüklerimizi, duyduklarımızı, yaşadıklarımızı kısacası hikayelerimizi paylaşmak dileğiyle...
Dün gece ortalık sakinleşip sessizlik çökünce bir süre kitap okudum sonra elime kumandayı alıp seyredecek bir şeyler aradım. Bir sürü dizi film, film, sohbet, magazin derken gözüme Tamara Drewe adı çarptı. 2010 yılı İngiltere yapımı film. Tamam dedim bunu seyrediyorum ve keyif içinde bir buçuk saat geçirdim. Tamara gazetecilik yapan çekici bir kızdır. Annesinin ölümü üzerine eskiden yaşadığı kasabaya tekrar döner amacı bir süre orada kalıp evi düzene sokmak hatta müşteri bulduğu takdirde satmak niyetindedir. Kasabada roman yazmak için sakin bir yer arayan yazarların konakladığı bir çiftlik vardır. Çiftliği yine bir yazar olan Nicholas ve eşi işletmektedir. Nicholas ufak kulübesinde bütün gün yazılarını yazarken eşi Beth ise sabahtan akşama kadar çiftlik işleri ve mutfak işleri ile uğraşmakta aynı zamanda Nicholas'ın romanlarına yardım etmektedir. En ünlü romanın kahramanın yaratıcısı yine Beth'dir. Bu arada kasaba yaşantısından sıkılmış iki ergen kız kendi aralarında ortalığı karıştırarak eğlenmektedirler. (Bu iki karakter çok hoşuma gitti). İnsanları gizli gizli izlemek, resimlerini çekmek, yoldan geçen arabaların camlarına yumurta fırlatmak, kendilerine göre insanların psikolojik çözümlemelerini yapmak ve...devamı yok burada kesiyorum yaptıklarını :) Tamara'nın kasabaya dönmesi evin eski sahibi ve Tamara'nın gençlik aşkı Andy'yi hem sevindirir hem de rahatsız eder. Tamara'nın istediği üzerine evinin tamir işlerini yüklenir. Bir gün kasabaya ünlü bir rock grubunun gelmesiyle işler karışır. Tamara, Andy ve rock grubunun bateristi Ben'in aşk üçgeni bir yandan, çiftlikte ki yazar grubu, Nicholas, Beth üçgeni bir yandan, araya kızların hınzırlıkları da girince film iyice keyifli bir hal alır. Bu tür filmlerden hoşlanıyorsanız izlemenizi tavsiye ederim. Muhteşem manzaralar içinde keyifli bir buçuk saat geçirirsiniz. Benden paylaşması:)
Doğan Hızlan Hürriyet'teki köşesinde üç gündür yazar olmak isteyenlere yaratıcı yazarlık hakkında bilgiler veriyor. Yaratıcı yazarlık kurslarının bir işe yarayıp yaramadığını, yazmak için neler yapılması gerektiğini, yazarlardan örnekler vererek okumanın yazmaya olan faydalarını anlatıyor yazılarında. Bu konuyla ilgilenip gözden kaçıranlar için paylaşmak istedim Hızlan'ın yazılarını. Yazarlığa niyet okurluğa kısmet. Yaratıcı yazarlık konusunda pek çok kurs açıldı, bir çok kitap yayımlandı. Hiç kuşkusuz bazı tartışmaları da beraberinde getirdi. Çünkü yararlı bir yanı olduğu kadar aldatıcı bir yanı da var. Birinci soru şu olmalı: Yaratıcı yazarlık kursuna giden biri yazar olabilir mi? Yazının devamını okumak için linke tıklayınız... http://ush.re/74uj Çok yönlü bir çalışma M.SADIK ASLANKARA, Yaratıcı Yazarlık işliklerinde dramadan yararlanmak (1) yazısında, yaratıcı yazarlığın geldiği yeri özetliyor. Yazının devamını okumak için linki tıklayınız... http://ush.re/nque Ve bugünkü yazısı... Yazar olabilirsiniz ancak... Çok bilinen, çok ta yinelenen bir sözle başlayacağım. Okumadan, iyi bir okur olmadan yazar olunmaz! Yazının devamını okumak için linke tıklayınız... http://ush.re/v2md
Günlük hayatımızın her saatinde karşılaşıyoruz onlarla. Sokaklarda çuvallarını çekerken veya mahalledeki bir çöp kutularını karıştırırken karşımıza çıkıyorlar. İçimizden birileri onlar. Memleketlerinden kilometrelerce uzakta taşı toprağı altın olduğunu duydukları bu şehirde çöplerden kağıt toplayarak geçimlerini sağlamaya çalışıyorlar. Geleceklerini ve hayallerini atık kağıtlar arasından çıkartmaya uğraşıyorlar. Hepsinin ayrı bir öyküsü var. Kimi kardeşimi, çocuğumu okutmak istiyorum ki bana benzemesin diyor, kimi töre cinayetinden kaçıp kurtulmak için bu yolu seçmiş belli ki elini kana bulamadan bir hayat sürmek istiyor, kimi terörden kaçmış gelmiş. Bizim evlerimizde tüketip attığımız çöpler onlara ekmek parası olarak geri dönüyor. Ayrıca bir de dernek kurmuşlar. Ve Van depreminde İstanbul, Ankara ve Antalya'dan 12 kamyon yardım göndermişler bölgeye. Çıkarttıkları Katık dergisinde kendi hikayelerini anlatıyorlar. En çok rahatsız oldukları konu ise tinerci, hırsız, evsiz, serseri muamelesi görmek. Bu sıfatlardan o kadar yorulmuşlar ki göz göze gelmekten bile kaçınıyorlar. Ali Mendillioğlu...Bu ismi duyanlarınız vardır mutlaka aranızda. O, bu ülkede fark yaratanlardan biri. O da çöplerden katı atık toplayan biri ama yalnızca atık toplamakla kalmamış Ali, geri dönüşüm işçilerini bir çatı altında toplayan Geri Dönüşüm İşçileri Derneğini kurmuş. Bu da yetmemiş seslerini duyurabilmek için kendilerini anlakttıkları bir dergi çıkartmaya başlamışlar : Katık. Ve bir de facebook grubu kurmuşlar. "Herkesin bakınca yüzünü çevirdiği, hayatın kenar kulübesinde oturup 90 dakika maça giremeyenler hep bizler oluyoruz. Ama biz maça girmek istiyoruz. Teknik direktör (hayat) bizide fark etsin, biz de maça dahil olalım istiyoruz." diye dile getiriyorlar sıkıntılarını çıkarttıkları Katık'da. İşte bizden biri Ali Mendillioğlu'nun bir röportajı...Fatih çöpleri ile Cihangir çöplerini anlatıyor...
