MAYALAR PART II

"Yeni Tablet  Aynı Kıyamet" haberinden sonra bugün gazetede aşağıdaki haberi görünce gülmeye başladım.  Geçen hafta Meksika Antropoloji ve Tarih Enstitüsü yıllar önce keşfedilen taş tablette 2012'de dünyanın sonunun geleceğini yazdığını açıklamıştı.

 Bugünkü haberde  ise Avustralya'lı bilim adamı tabletin yanlış okunduğunu iddia ettiğini yazıyor. Avustralya'lı Gronemeyer'e göre ise 21 Aralık 2012 kıyametin değil yeni bir çağın başlangıcı.

Mayalar ve bitmez tükenmez kehanetleri bilimadamlarının, yazarların, sinemacıların her zaman ilgi kaynağı olmuştur. Bu kehanetlerin kaçının gerçekleştiği hakkında her zaman kafamda bir ? işareti vardır. Bazen de bir felaket olur, deprem, tsunami vs. yüzlerce kişi ölür, mağdur olur gazetelerde dergilerde okuruz : Bunun olacağı Maya tabletlerinde yazıyordu. Ya da Nostradamus yazmıştı :) Eeeee madem yazıyordu niye önlem almadınız. Adam size asırlar öncesinden nasıl olmuşsa haber vermiş, madem biliyorsun alsana önlemini. Mayalar bir yerlerden bugünü seyrediyorsa ne diyorlardır acaba? Biz neymişiz be abi...

Neyse benim asıl merak ettiğim ihalenin kimde kalacağı. Meksika Antropoloji ve Tarih Enstitüsünde mi yoksa La Trobe Üniversitesinden Gronemeyer'de mi? Bakalım dünyanın heyecanla beklediği kıyameti hangisi bilmiş olacak:)

Ve işte bir önceki haberin devamı MAYALAR PART II...

 

'Mayalar'ı yanlış okumuşuz!

Avustralyalı bilim adamı, Kolomb öncesi Amerika uygarlıklarından biri olan Mayalar'a ait tabletlerde 21 Aralık 2012 tarihiyle ilgili kehanetin yanlış anlaşıldığını, tabletlerin kıyametten değil yeni bir çağın başlangıcından söz ettiğini ileri sürdü.

Geçen hafta Meksika Antropoloji ve Tarih Enstitüsü, ülkenin doğusundaki Tabasco eyaletinde yer alan Tortuguero antik kenti yakınlarındaki Comalcalco harabelerinde yıllar önce keşfedilen taş tabletin, 2012'de dünyanın sonunun geleceği kehanetini yinelediğini açıklamıştı. Hem söz konusu tableti hem de Meksika'nın güneyindeki Palenque arkeolojik sitesinde bulunan hiyeroglifleri inceleyen Avustralya'daki La Trobe Üniversitesi'nden Sven Gronemeyer, tabletlerin 400 yıllık 13. dönemin sonuna denk düşen 21 Aralık 2012 tarihinde gizemli Maya tanrısı Bolon Yokte'nin dünyaya dönüşünü tasvir ettiğini söyledi.

Mayaların 13 rakamını kutsal kabul ettiğini belirten Gronemeyer, tabletlerde sanılanın aksine kıyametten söz edilmediğini kaydetti. Yaklaşık 1300 yıl öncesine ait olduğu sanılan Comalcalco tabletindeki metnin son kısmının çatlaklar nedeniyle okunamaz hale geldiğini belirten Gronemeyer, yazıtın M.Ö. 3113'te başlayan Maya takviminin 5125 yıllık döngüsünün sona ereceğini kastettiğini söyledi.

Gronemeyer, tabletin Bolon Yokte'nin yolculuğunu planlamak isteyen Maya hükümdarı Bahlam Ajaw'a ait bir kehanetini içerdiğini söyledi. Kehanete göre, Mayalar'ın yaradılış ve savaş tanrısı Bolon Yokte, Tortuguero kentindeki bir tapınakta hüküm sürmek için Dünya'ya dönecek. Gronemeyer, "Yaradılış gününün yansıması olarak gördükleri 21 Aralık 2012 tarihinin, Mayalar için sembolik bir değeri vardı. Bu tarih, gizemli tanrıların dönüşünü simgeliyor" dedi.

YENİ TABLET AYNI KIYAMET

Yeni tablet aynı kıyamet

MEKSİKALI arkeologlar, 21 Aralık 2012’de dünyanın sonunun geleceğine dair bir Maya kehanetinin yazılı olduğu bir tabletin daha deşifre edildiğini açıkladı.

Meksika Antrepoloji ve Tarih Enstitüsü’nün açıklamasında, ülkenin doğusundaki Tobasco eyaletindeki Comalcalco kenti yakınlarında bulunan Maya harabelerinde yıllar önce keşfedilen tuğla bir tablet üzerinde yapılan çalışmalar sonucu Mayaların kıyamete ilişkin öngörülerinin yinelendiği anlaşıldı. Yaklaşık 1300 yıl önce yazıldığı tahmin edilen yeni tablette daire şeklinde bir takvim bulunuyor.
Haberin devamını okumak için linki tıklayınız

http://bit.ly/uAtA9y

İşte Evliya Çelebi'nin Nil Haritası

VATİKAN Kütüphanesi arşivinde muhafaza edilen, Evliya Çelebi’nin seyahat notlarına dayanan ve yine onun gözetiminde yapıldığı tarihi belgelerle kesinlik kazanan Nil Haritası, ilk kez Türk gazetecilerin görüntü alması için açıldı.

Yaklaşık 10 yıldan bu yana Vatikan arşivlerinde araştırmalar yapan Türkiye Piskoposlar Konferansı Sözcüsü, Araştırmacı-Yazar Rinaldo Marmara’nın organizasyonuyla, 3 Türk gazeteci Vatikan Kütüphanesi (Biblioteca Apostolica) arşivine girdi. Türkiye’nin Vatikan Büyükelçisi Prof. Dr. Kenan Gürsoy ve Tevere Enstitüsü Başkanı Mustafa Cenap Aydın’ın da katıldığı gezide, DHA muhabiri de vardı. Ancak özel izinlerle girilebilen kütüphanenin Doğu Eserleri Uzmanı Delio Proverbio’nun eşliğinde gerçekleşen gezide, Büyükelçi Gürsoy, 1586 yılında yapılan ve şu an restorasyon gören Yeni Kütüphane’yi (Nuova Biblioteca) gezerken, İznik ve İstanbul Konsilleri’nin de anlatıldığı freskleri inceledi. Haberin devamı için linki tıklayın...

http://bit.ly/rCu0BA

Şamanizm ve Türk Adetleri

 

 

 

 

 

 

Su dökerek uğurlama:
Gidenin arkasından su dökmek eski Türkler'deki su kültürünün doğurduğu bir adettir.

 

Mum:
Câmi avlularında mum yakılması, ağaçlara bez ve çaput bağlanması da Şamanizm döneminden günümüze aktarılan geleneklerdir.

 

3 Kez Tahtaya Vurmak:
Yine, istenmeyen bir olay duyulduğunda tahtaya el ile tokmak gibi üç kere vurulması da, kötülükten korunmak, kötü ruhların duymasını önlemek amacına yönelik eski bir Şaman inanışıdır.

 

Kurşun Dökme:
Kurşun Dökme de Şaman geleneklerinden kalan bir âdettir. Şamanlar bu ritüele “Kut Dökme” anlamına gelen “Kut Kuyma” adını vermişlerdi. İnsana musallat olan kötü ruhların olumsuz etkisini ortadan kaldırmaya yönelik olarak çok eski dönemlerde uygulanan sihir kökenli bir ritüeldi.

 

Kırmızı kurdele:
Loğusa kadınların başına bağlanan kırmızı kurdela Şaman döneminden günümüze kadar ulaşmış bir adettir. Bu kurdelanın anneyi ve yeni doğan çocuğu, albız denen şeytana karşı koruduğuna, özelikle Alevilik'de gözlemlenen mezarın başına bağlanan kırmızı kurdelanın da ölüye kötü ruhların musallat olmasını engellediğine inanılır

Ay:
Anadolu'da yeni ayın görünmesi sırasında yere diz çökerek niyaz edilmekte, gökyüzüne, aya ve toprağa bakarak dilekte bulunulmaktadır. Yeni ayın yeni umutlara ve yeni başlangıçlara vesile olacağı düşünülür. Bu olgu da Türkler'in eski Göktanrı inancından kaynaklanmaktadır.

40 Sayısı:
Eski Türk inanışına göre ruh fizikî bedeni 40 gün sonra terk etmektedir. Türk destanlarında kırk sayısı çok yer alır ve kırk yiğitler, kırk kızlar epeyce geçer. Manas destanında olduğu gibi, Dede Korkut hikâyelerinde kırk yiğitler görülmektedir. Kırgız türeyiş efsânesinde de, Sağan Han’ın bir kızı ve otuz dokuz hizmetçisi ile kırk kız bir gölün kenarına giderek sudan gebe kalmışlardı. Oğuz’un verdiği şölende, diktirdiği sırıkların boyu kırk kulaç uzunluğunda idi. Hikâyelerde ve masallarda kırk gün ve kırk gece düğünler, kırk haremiler, kırk satır ve kırk katır çok geçer. Bazı ejderhalar vardır ki onlar yenilmez ve ölmezler, ancak bunların tılsımları bozulursa ölürler. Bu gibi ejderhaların kırk günlük bir uyku zamanı vardır. İşte bu zamanda ejderhanın yanına gidilir, üzerinden kırk tâne kıl koparılır, ateşe atılarak yakılırsa ejderha da ölür.40 sayısı da totemcilik döneminden kalma bir inanıştır. Semâvî dinler dâhil tüm dinlerde 40 sembolizmasının görülmesi dinlerin evrim süreci konusunda fikir vermektedir. İslâmiyet'te ölümün ardından 40 gün geçtikten sonra Kur'an ve Mevlit okutma âdetlerinin, Musa'nın Tanrı'nın buyruklarını Tur dağında 40 gün 40 gecede almasının, eski Mısır’da firavunun ölümünden kırk gün sonra cennete gidebilmek için bir boğa ile mücadele etmek zorunda kalmasının, Hıristiyanlar'ın paskalyaya 40 gün oruç tutarak hazırlanmasının, Ayasofya kilisesinin zemin katında 40 sütununun ve kubbesinde de 40 penceresi olmasının kökeninde o devirlerden kalma Şaman veya totem geleneklerine benzetilmektedir.

Mezartaşı:
Şaman âyin sırasında yardımcı ruhlarını kullanmaktadır. Ölülerin, âilenin vefat etmiş büyüklerinin, eski Şamanlar'ın ruhlarının, ormanın, suyun ve yerin yardımcı ruhlarının da Şaman'a yardım ettiği kabûl edilir. Ölen büyüklerin ruhlarının çoğalması sonucu bu ruhların en kıdemlisinin ruhların başına geçeceğine ve bunun da diğerlerinin yardımı ile Şaman'a yol göstereceğine inanılır. Kuş biçiminde düşünülen bu ruhlar Şaman'a gökyüzüne yapacağı yolculukta yardımcı olmaktadırlar. Toplumda ulu kabûl edilen kişilerin ölümünden sonra ruhlarından medet ummak mezarları kutsamış ve bu yerler medet umulan yerler hâline gelmişlerdir. Günümüzde mezar, türbe, yatır ve benzeri yerlerin ziyareti ve bunlardan medet umulması da bu inanç sisteminin devamı olarak ortaya çıkmıştır.Eski Türkler’de mezarları gizleme geleneği yoktur, aksine özellikle büyüklerin özel mezarları yapılıp, üzerlerine bir yapı (bark) yapılmış, barkın iç duvarları ölünün yaşarken katıldığı savaş sahnelerini gösteren resimlerle süslenmiştir. Ayrıca mezarın veya mezar yapısının üstüne Balballar dikilmiş, sıradan kişilerin mezarlarına da, belirli olması için tümsek biçimi verilmiştir.Arap dünyasında mezar taşı yoktur. Ölünün toprakla bütünleşmesi ve zaman içinde kaybolması istenir. Kutsanması günahtır. Mezarlara taş dikilmesi ve bu taşın san'at eseri hâline getirilecek kadar süslenmesi İslam coğrafyasında sadece Anadolu’da görülmektedir

Dilek tutma:
Göktanrı inancında kanlı kurbanlardan başka bir de kansız kurbanlar vardır. Saçı, yalma, yani ağaçlara veya kamın davuluna bağlanan paçavralar, ateşe yağ atma, tözlerin ağızlarını yağlama ve kımız serpme gibi törenler bu kansız kurbanlardır.

Ölüm ve köpek uluması:
Şamanizm'de köpek ruhun yaklaştığını uzaktan acı ulumayla haber verebilmektedir. Sıradan bir kişi bu ruhu görürse bu onun pek yakında öleceğine işaret sayılır. Anadolu’da günümüzde köpek uluması uğursuz sayılmaktadır. Köpeklerin bâzı olayları önceden algıladıklarına ve bunu uluyarak anlattıklarına inanılır.

İçki:
Şamanlar (kamlar), Tanrı ve koruyucu ruhlar için arak (rakı) saçı saçarlar, bu kansız kurban sayılır. Oysa İslâm’da içki içilmesi kesinlikle yasaklanmıştır. Eski Türk kültüründe içki içilmesi yaygın bir gelenektir. Özellikle düğünlerde ve mutlu günlerde müzik eşliğinde içki içilmesi geleneği vardır.

Kubbe:
Ayrıca, cami mimarisine kattığımız "kubbe" gök tanrı dini'nden taşıdığımız bir durumdur.

Nazar:
Anadolu’da halk arasında “nazar” olgusu çok yaygın bir inançtır. Bâzı insanların olağandışı özellikleri olduğu ve bunların bakışlarının karşılarındaki kimselere rahatsızlık verdiğine, kötülük yaptığına inanılır. Bunun önüne geçmek için “nazar boncuğu”, “deve boncuğu”, “göz boncuğu” v.s. takılır. Nazar olgusu da eski Türk inançlarındandır.

 

Halı Kilim Desenleri:
Şaman'ın üzerine giydiği giysiye yılan, akrep, çiyan, kunduz gibi yabanî ve zararlı hayvan şekilleri çizilerek onların kaçırılacağına inanılırdı. Bugün Anadolu’da Türkmen köylerinde dokunan halı, kilim gibi örgüler Şaman giysilerinin izleri taşımaktadır.

 

Müzik:
Şamanlar âyinlerinde davul ve kopuz kullanmışlardır. Müziksiz bir âyin düşünülemez. Oysa İslam dininde Kur'an dışındaki dinî eserlerin müzikle okunması günahtır. Şaman geleneğinin devamı olarak Anadolu’da Hz. Muhammed'in, Hz. Ali’nin hayatları müzikle okunmaktadır. Mevlit ve İlâhiler sâdece Anadolu’da uygulanan müzikli anlatımlardır.

 

-Alıntı-

İSTANBUL

İstanbul dünyanın gözünün üstünde olduğu şehir. Her semtinin, her sokağının yaşayanlarına ayrı öyküler sunduğu, her geçen gün ayrı bir yönünü farkettiğimiz mitologyası, kehanetleri ile antik çağlardan günümüze kadar uzanan 7 tepeli gizemli şehir.

İstanbul'a Doğu Roma'nın başkenti Costantinopolis iken kehanetler şehri denilirmiş.

"Şehrin bir başka yerinde pek şaşılacak bir şey daha vardır" diye anlatmaya başlıyor haçlı Romert de Clery Giovanni Scognamillo'nun İstanbul Gizemleri adlı kitabında veee devam ediyor;

"Her biri en azından kulacın üç katı yüksekliğinde iki sütundu bunlar. Münzevi kişiler bu sütunların tepesindeki küçük barınaklarda yaşarlardı ve sütunlarda insanın yukarı çıkabileceği kapılar vardı. Bu sütunların dışına, Costantinopolis'te olmuş ya da olacak bütün olaylar ve bütün fetihlere ilişkin kehanetlerin resimleri yapılmış, yazılmıştı. Ama olay meydana gelene kadar kimse bunun ne olduğunu anlamıyordu ama olay meydana gelince insanlar oraya giderek durum üzerinde düşünüp taşınıp anlarlardı. Hatta şehrin alınmasıyla sonuçlanan saldırıyı yaptıkları gemiler bile buraya yazılmış ve resmedilmişti. Kısa saçlı ve demir kılıçlı bir ırkın batıdan şehri fethe geleceğini söylendiğini gördüler.

Bu sütunlar Apollonius'un yazdırttığı bronzdan yapılmış ve artık olmayan dikili taşlar idi.

Istanbul'un bir başka sütunlarından biride Fatih'te bulunan Kız Taşı veya Marcianus sütunu idi.

Bunun tepesinde ise Bizans dönemine ait İmparator Marcianus'un oturmuş halde bir heykeli duruyordu. Efsaneye göre bu sütunun özelliği ise yakınından geçen günahkar genç kızları hafifçe eğilerek işaret edermiş.

İstanbul'un bir başka semti Galata ise mitoslarda yeri olan bir bölgeydi. Starbon'a göre bölge Eros, Venüs ve Diana  tapınakları ile ilişkili cinselliğe dayalı gizemli ayinlerin, kutlamaların yapıldığı bir bölge idi.
Galata'nın yüzyıllar sonrasında da meyhanelerin, eğlence yerlerinin olduğu zevk ve sefahat bölgesi olması belki bu antik inanışların halen oralarda esen havasından kaynaklanıyor olabilir.

Bizans'ın merkezi olan Hippodrom, Sultanahmet ve civarının yeraltı galeriyle döşendiği gerçektir. Köpek öldüren kanalı denilen bu dehliz Yerebatan Sarayı'nın bir girişinden başlayarak boğazın Marmara'ya açıldığı yerde denizaltından Kınalıada'ya ulaştığı ve buradaki bir manastırda son bulunduğu söylenmektedir.

İşte böyle ilginç taraflarını anlatıyor Scognamillo kitabında. İstanbul'un yüzyıllar boyunca içinde sakladığı sırlarını, ziyaretçilerini, inanışlarını, doğaüstü olaylarını paylaşıyor okuyucuları ile.

İçinde yaşadığınız şehre farklı bir gözle bakmak isterseniz İstanbul Gizemler'ini okumanızı tavsiye ederim. Kimbilir belki hergün önünden geçip gittiğiniz tarihi bir sütunun ya da arnavut kaldırımlı sokağın size fısıldayacağı bir sırrı vardır.

CADILAR BAYRAMI:)

Bu gece Cadılar Bayramı. Diğer adıyla Hallowen. İngiltere ve Amerika'da çocukların cadı, iskelet, hortlak kıyafetleri giyerek, kapılarında pencerelerinde içinde mum yanan turuncu balkabaklarının olduğu evleri dolaşıp şeker mi oyun mu diye sordukları, bolca şeker toplayıp,oyun oynayıp,eğlendikleri gece. Son yıllarda bizde de moda olmaya başladı. Gerçi bizde çocuklar yerine büyüklere partiler düzenleniyor:). Zira çocukların çaldıkları kapıdan "de get lan balkabağınada sanada gecenin bir yarısında" diye kovalanma ihtimalleri çok fazla.

Cadılar Bayramı nam-ı değer Hallowen aslında bir Druid (Kelt) geleneğidir.

31 Ekim gecesi insanlar yaşadıkları yerlerden uzakta bir tepenin üzerinde toplanıp ruhlara karşı koruyucu bir halka oluştururlardı. Bu çembere "Kafa Çemberi" adı verilirdi. İnançlarına göre bu gece bu dünyayı ile öte dünyadan ayıran perde en az halini alır ve ruhlar dünyayı ziyarete gelirdi. Halk ise öte dünyanın güçlerini uzak tutma çabasıyla en karanlık yerlerde kocaman ateşler yakarlardı. O gece tüm kapıların sıkıca kapalı olması ve ateşin arkasında kalınması gereken bir geceydi.

                                                                           

Günümüzde tüm ruhlar arifesinde balkabağı oyulmaktatır. Druidlerde su kabaklarına, balkabağına ve şalgamlara korkunç insan yüzleri yaparlar ve bunları alacakaranlıktan şafağa kadar öte dünya varlıklarından korunmak için kapılara koyarlardı.

Ayrıca geleneksel olarak evdeki her çocuk için oyulmuş bir kafa bulunurdu. Bu ise Druidlerin Asil Başı Kutsanmış Bran efsanesinden kaynaklanmaktaydı. Bran yurdunun sonsuza dek yabancı işgalcilerden korunması amacıyla başının kesilip, Londra'da gömülmesini emreden efsanevi bir kral idi. Bu efsane köklerini, insan ruhunun mevkii baştadır diyen Kelt inanışından almaktadır. Bu nedenle kafa çemberi en üst düzeyde bir Druid koruma sistemi olarak gösterilirdi.

Artık kötü ruhlardan korunma ayinleri yerini çocukların ve gençlerin eğleneceği bir geceye bırakmış. Ama siz yine de pencereden dışarı bir bakın bu gece. Kimbilir belki süpürgesiyle geçen bir cadıya rast gelirsiniz:)

UYGARLIKLARI YOK EDEN DEPREMLER

Deprem...Dünyanın herhangi bir yerinde olduğu zaman gündeme gelen, şiddetine ve verdiği zarara göre günlerce, haftalarca konuşulan sonra unutulan, yeni bir sarsıntıyla tekrar kendini hatırlatan, ne zaman nerede olacağı, insanları ne şartlarda yakalayacağı bilinmeyen, uygarlıkları yok eden, şehirleri haritadan silen, siyasi değişimlere bile neden olup, yüzyıllık tabletlere kazınan, destanlara konu olan doğa olayı.

“Mutlu tanrılar böylece kışkırtıp birbirlerini
çetin bir savaş kopardılar aralarında.
Tanrıların, insanların babası da yukardan
gürül gürül gürletti gökyüzünü,
aşağıda Poseidon sarstı sonsuz toprağı,
sarstı yüce doruklarını dağların.”

Diye yazar Homeros'un İlyada'sında.

Mitolojide denizler tanrısı olarak bilinen Poseidon, denizin dibindeki sarayında oturur ve kızdığı zaman üç dişli asasını yere vurarak depremler yaratırmış efsaneye göre işte bu yüzden aynı zamanda depremlerinde yaratıcısı kabul edilmiş, Hesiodos onu toprağın efendisi, yeri sarsan olarak nitelendirmiş.

"Diogenes'in oğlu Thrason, bu mezarı oğulları beş yaşındaki Deksiphanes,
Dört yaşındaki Thrason ile onların bakıcısı Hermes için yaptırdı.
İkiside yıkıntıların altında, onun kolları arasında idi." diye yazar Nikomedia (İzmit) bulunan MS 2yy tarihlenen mezar taşında. Bakıcılarının ellerini tutan iki çocuk işlenmiştir şu anda Louvre Müzesinde sergilenen stelde.

Girit adasındaki Minos Uygarlığı şiddetli bir deprem sonrasında zayıflayıp ortadan kalkmış, Truva'nın surlarının yine bir deprem sonrası yıkılması sonucunda Yunanlılar kolayca şehre girebilmiş ve bugünkü Van gölü kıyısında güçlü bir uygarlık kurmuş olan Urartular ise büyük bir olasılıkla bir deprem sonrası yıkılmışlar. Urfalı Mateos ise bu olayı "Vaspuragan eyaletinde büyük tahribat vukuu buldu. Deniz kaynamış
ateş karaya vurmuş, yer şiddetle sarsılmış, balıklar karaya vurmuş." diyerek dile getirmiştir.

Küçükasya'dan Anadolu'ya, prehistorik çağlardan günümüze, batıdan doğuya dönem dönem depremlerle sarsılmış bu topraklar. Kimi zaman arkasında büyük acılar bırakarak yıkıp geçmiş , kimi zaman teğet geçmiş ufak sıyrıklarla. Ama her defasında bir şeyler götürmüş insanlardan...Kimi zaman evlerini, kimi zamanda sevdiklerini...Onlarla birlikte yıkıntıların arasında kalmış anıları, bir daha geri gelmemek üzere...

DÜNYANIN EN BÜYÜK BATIK GEMİ MÜZESİ

Marmaray'dan dünyanın en büyük batık gemi müzesi çıktı

İSTANBUL (A.A) - Şengül Oymak

22 Eylül 2011

Marmaray ve Metro projeleri kapsamında yürütülen arkeolojik kazılar sırasında Yenikapı'da bulunan 36 batık gemiden 35'inin araziden taşınma işlemi tamamlandı. Bizans dönemine ait olduğu tahmin edilen batık gemiler sayesinde İstanbul'da dünyanın en büyük batık gemi müzesi kurulacak.

İstanbul Üniversitesi (İÜ) Edebiyat Fakültesi Sualtı Kültür Kalıntılarını Koruma Anabilim Dalı Başkanı ve İÜ Yenikapı Batıkları Projesi Başkanı Doç. Dr. Ufuk Kocabaş, AA muhabirine yaptığı açıklamada, kazılarda dünyanın en büyük batık gemi repertuvarına ulaşıldığını belirtti.

Kocabaş, söz konusu gemiler üzerinde 6 seneden beri çalıştıklarını, araziden alınan gemileri kurdukları laboratuvarda incelediklerini kaydetti.

Üniversitenin bu projeyi sürdürmek için bir ana bilim dalı kurduğunu, bu alanda yüksek lisans eğitimi, doktora eğitimi verdiklerini anlatan Kocabaş, 2015 yılında lisans eğitimi vermeyi planladıklarını vurguladı.
Kocabaş, bu işi çok önemsediklerini, ciddiye aldıklarını, projenin devam edebilmesi ve tamamlanması için ikinci jenerasyonu yetiştirdiklerini belirtti.

Haber detayları için linki tıklayabilirsiniz

http://bit.ly/raW5tH

KAYBOLAN DİLLER VE GÖLGELER

http://youtu.be/eWORGecHejs

Bu aralar yine kaybolan dillere takmış durumdayım. Benim zaman zaman depreşen bu merakımı tekrar gündeme getiren ise ATLAS dergisinin Eylül sayısında çıkan 'Kaybolan Hazine Dillerin Sırrı' yazısı oldu. Bu yazıyı okuyunca aklıma geçen yıllarda seyrettiğim bir Makedon filmi geldi. Shadows (Gölgeler).

Film bir doktorun geçirdiği trafik kazası sonrasında gördüğü hayallerle başlıyor. Hayallerinde, anlamadığı dili konuşan çok yaşlı bir kadın ona bir şeyler anlatmaya çalışıyor ve bu olaylar o kadar ileri gidiyor ki doktor rüyalarının peşinde anlamadığı bu dili çözmeye, kadının ona anlatmaya çalıştığı olayı anlamak için bir dil bilimciye başvuruyor. Vee, bundan sonrasını anlatmayım eğer filmin DVD'sini bulursanız izleyin. Eğer bu tür filmlerden hoşlanıyorsanız kaçırmamanızı öneririm.

Benim ölü dillere olan merakım ise Gökçeada ve Semadirek ile ilgili araştırma yaparken rastladığım Pelasglar ve Kavir ayinleri'ne dayanır. Pelagslar Helen kavimlerinden önce kuzey ve orta Yunanistan'da Girit ve Ege adalarında yaşayan bir halktır. Pelagsların Yunanlıların anlamadıkları bir dil konuştukları bilinmektedir. Herodotos'un Tarih * kitabında Ege Uygarlığındaki bir takım geleneklerin, özellikle tanrı adları ve Kavir (kabir) ayinlerinin Pelagslar'dan miras kaldığını yazmaktadır. Ayrıca Homeros'un İlyada'sında da 'Tanrısal Pelagslar' olarak bahsedilmektedir. Pelaslar Helenlerin barbar olarak nitelendirdikleri bir halktır.

Bugüne kadar dilleri çözülememiş ama yapılan araştırmalar sonucunda pelags dilinden yunancaya bazı kelimelerin geçtiği tespit edilmiştir. Dil bilimciler pelags dilinin Thrak, Etrüsk ve Arnavutça ile benzerlikleri olduğuna dair teoriler ortaya koymuşlarsada bu kesin olarak kanıtlanamıştır.

Kimi arkeologlar ise bu dil çözüldüğünde Ege Uygarlığının bu güne kadar bilinen tarihinin tamamen değişebileceği tezini öne sürmektediler.

Kaybolan dillerin gün ışığına çıkarılıp çözümlenmesiyle dünya tarihin bilinmeyenlerine yeni yeni kapılar açılacak ve kimbilir belki de dünya tarihinde beklenmedik gelişmeler olacaktır.

* HERODOTOS  TARİH - Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları -Hasan Ali Yücel Klasikler Dizisi

MERMER ÇOCUK BAŞI

Türkiye 'mermer çocuk başı'nı geri istiyor

Türkiye, İngiltere’nin önde gelen kültür kurumlarından Victoria ve Albert Müzesi ile temasa geçerek yüzyılı aşkın süre önce Anadolu’dan Londra’ya kaçırılan mermerden oyma bir çocuk başını istedi.

Müze yetkilileri, başvuruyu değerlendirmeye aldıklarını açıkladı.
Independent gazetesi, İngiltere ile Yunanistan arasında anlaşmazlık konusu olan Partenon Mermerleri gibi, şimdi Türkiye ile de Sidamara Lahiti’nden kopartılan ve bir teoriye göre aşk tanrısı Eros’a ait olduğu düşünülen çocuk başının sorun çıkartabileceğini yazdı. Gazete, 1700 yıllık Sidamara Lahiti’nin bu türdeki arkeoloji eserleri arasında en nadide örneklerinden biri olarak bilindiğini aktardı. 1879 yılında zamanın İngiltere Konsolosu ve arkeolog Sir Charles Wilson tarafından Konya’nın Ereğli İlçesi yakınlarında yapılan bir kazıda bulunan lahitin, şu an mermerden çocuk başı eksik halde, İstanbul Arkeoloji Müzesi’nde sergilendığı belirtildi.
Independent, mermer başı lahitten kopartan konsolosun, eserin bütününü bir başka zaman taşımayı planlayıp, mezarın üstünü yine toprakla örttüğünü aktardı. Eski konsolosun torunları tarafından daha sonra Victoria ve Albert Müzesi’ne bağışlanan kıvırcık saçlı çocuk başının Londra’daki Victoria ve Albert Müzesi deposunda saklandığı kaydedildi. Independent’e konuşan Londra’daki Türk turizm yetkilisi Tolga Tüylüoğlu, Türkiye hükümetinin Victoria ve Albert ile geçen yıl irtibata geçtiğini, fakat şimdiye değin mermer oymanın İstanbul Arkeoloji Müzesi’ne iadesinde başarılı olamadıklarını söyledi. Independent’a konuşan İngiliz müze yetkilileri, Türkiye’nin başvurusunu ciddiyetle değerlendirdiklerini bildirdi.

http://www.hurriyet.com.tr/kultur-sanat/haber/18662603.asp


Yukarda okumuş olduğunuz haberi Hürriyet Gazetesinin bugünkü internet sayfasında okudum ve paylaşmadan duramadım. 1879 yılındaki bir kazıda bulunan lahitin eksik olan çocuk başını geri istiyorlarmış. Tamam da niye? Türkiye'den kaçırılan tarihi eserlerin geri istenmesine arkeoloji eğitimi almış biri olarak tamamen karşıyım. Niye mi? İki nedenden dolayı:

Birincisi Türkiye'den yurt dışına kaçırılmış (çıkarılmış) eserlere yurt dışındaki müzelerde bizden çok daha fazla değer verilerek korunuyor ve sergileniyorlar. Çünkü o eserlere Türkiye'de olduğu gibi değersiz 'çanak çömlek' gözüyle değil gelecek nesillere aktarılacak 'Dünya Mirası' gözüyle bakıyor ve koruyorlar. 

İkinciside aşağıdaki haber gibi, daha elimizdeki, eserleri onca güvenliğe rağmen koruyamazken yurt dışındakileri neden istiyoruz? Bir daha kaçırılsınlar diye mi? Yoksa müzelerin depolarında çürüsünler diye mi?

İşte buyrun; 10 Kamera 6 güvenlik İznik Müzesini koruyamadı ve eserler çalındı.

Daha geçen aylarda gazetelere bir başka trajikomik haber daha düşmüştü. Tonlarca ağırlığında lahit Atatürk Havalimanından plastik oyuncak kalıbı olarak yurt dışına çıkarıldı diye. Bu lahit giderken oradaki kimsenin aklına gelmedi mi bu koskoca lahit nasıl oyuncak kalıbı olur diye. Veya havaalanında lahiti anlayacak kimse mi yoktu. Hepsi mi kör cahil burada çalışanların. Hiç biri müzeye gitmemiş mi, resimde olsa  lahitin ne olduğu bilmiyorlar mı?  İMKANSIZ...

İşte bu yüzden bir arkeolog olarak yurt dışına kaçırılan eserlerin tekrar istenmesini son derece manasız buluyorum. Daha ellerindeki eserleri koruyamazken yurt dışına kaçırılanları niye isterler ki? Elin adamı demez mi bu ne perhiz bu ne lahana turşusu, sen önce elindekileri koru diye.

İsteyen kızmakta serbest ama ben böyle düşünüyorum...

10 kamera 6 güvenlik İznik Müzesi’ni koruyamadı

Zeus ile Miken Kralı’nın kızı Alkmene’nin oğlu olan Herakles’in, Nemean Arslanı’nı mızrak ve kılıçla öldürdüğü anın işlendiği lahitin gece çalındığı tahmin ediliyor. Çevresi demir parmaklıklarla çevrili olan 10 güvenlik kamerası bulunan ve 6 güvenlik elemanı tarafından korunan müzedeki hırsızlık olayının ardından soruşturma başlatıldı. Müzede yapılan sayımda, bir eserin daha olmadığı tespit edildi. Durumu polise bildiren yetkililer, tarihi eserin Roma dönemine ait eğlence figürlerinin yer aldığı ve 100 kilo ağırlığında olduğunu bildirdiler. Bu eserin de 500 kiloluk lahitle birlikte çalındığı tahmin ediliyor.

http://hurarsiv.hurriyet.com.tr/goster/ShowNew.aspx?id=17868789