BİR DOMATES FACİASI...






Bugün bahçemde çalışan iki işçiden bahsetmek istiyorum ve yediğimiz domateslerle ilgili hepinizin bildiği korkunç bir gerçeğin ilk ağızdan itirafından. İşçilerden biri usta dediğimiz yıllardır tanıdığım bugüne kadar neredeyse tüm işlerimizi yapan Pomak diğeri ise yanında yardımcı olarak getirdiği 15 yıl önce bir tatil sitesinin inşaatında çalışmak için Ağrı'dan gelmiş biri. 3 günlük çalışmanın sonucu ki daha üç günümüz daha var Ağrı'lının usta dediğimizden çok daha dürüst çalışması ve daha düzgün iş yapması. Usta hala kendini usta sanıyor ama o artık çırak bile olamaz gözümde. Bu ustamızın bir de domates tarlası var. Şu dönemde çoluk çocuk kendi deyimleri ile sandık sarıyorlar. Sağ olsun koca bir poşet bana da getirmiş. Kahve molası sırasında Ağrılı olan usta bana dönüp abla bunlar domatesi tarlaya ektikleri andan itibaren öyle ilaç koyuyorlar ki bir bilsen domates sırf tarım ilacı o yüzden de bunlarınki de de tat var ne koku var. Ustanın verdiği cevap ise şuydu yapacam be yaa ben ticari yetiştiriyorum onu kasası 95 krş dan sarıyoruz şimdi ( kasası dediği kasada ki 1 kg fiyatı) İstanbul'a gidecek mal !!!! Yani biz yiyoruz bu kimyasal domatesleri...!!! 



Benim bir huyum vardır ve bunu sadece domateste yaparım. Nereden alacaksam alayım domatesleri koklarım smile ifade simgesi Garip bir huy biliyorum ama öyleyim. Belki çocukluğumdaki domateslerin kokusu duymak içindir ve maalesef artık hiç birinde o kokuyu alamıyorum bazı komşularımın bahçesinde yetiştirdikleri hariç. Sonra bana tekrar dönüp abla dedi benim evin arka tarafında ufak bir yerim var oraya domates ektim ama ilaç koymadığım için biraz yamuk oldular smile ifade simgesi pazardan domates alan komşum benle dalga geçti bunlar ne biçim domates diye bende o yamuklardan kopartıp bir taneyi dörde kestim bir de onun torbasından istedim onu da dörde kesip ikisini de tattırdım. Aradaki farkı görünce vay be senin domatesler ne güzelmiş dedi. İşin komik tarafı bu benim ustayı tanıyanlar ondan kg larca domates alıp saatlerce uğraşıp kendilerine salça yapıyorlar ne de olsa Çanakkale domatesi eh kaynağı burası olunca ucuz olması da normal diye düşünerek smile ifade simgesi Halbuki gidip marketten alsa salçayı aynı şey smile ifade simgesi İşte bugünün özeti de bu; Bir Domates Faciası...Ben ise ustayı halen domates tarlasına korkuluk yapma planları peşindeyim...Başka türlü adam olmaz çünkü smile ifade simgesi Usta Domates Güzeli...

NE Mİ YAPIYORUM?



Ne yapmıyorum ki? Yaz gelince şehirden kaçabilen şanslılar arasında olduğum için öncelikle şehirden uzak yaşamanın özgürlüğünü çıkarıyorum. Bomboş köy yollarında araba kullanmanın zevkini çıkarıyorum. Bazen tepemde  bir leylek süzülüyor bazen bir şahin. ( Geceleri balkonuma gelen baykuşumu saymıyorum bile. Eskiden kov bunu uğursuz bu diyen komşularım bile artık sevmeye başladılar boynunu çevirerek ters ters bakan bay baykuşu. Kimseden duymuyorum artık kov lafını. ) O yollar önüme binbir güzellik seriyor benim. Bazen bir höyük çıkarıyor karşıma bazen sapsarı ayçiçek tarlalarını bazen de taaa uzaklarda traktörle sürülen yemyeşil bir tarlayı.





Kış hazırlıkları yapıyor komşularım. Geleneksel yöntemlerle saatlerce salça kaynatıyorlar. Domates kurutuyorlar. Çanakkale domatesi ile ilgili kişisel facebook sayfamda paylaştığım bir yazımı bir sonraki yazımda burada paylaşacağım sizlerle. Aslında domates hakkında hepimizin bildiği korkunç gerçeğin ilk ağızdan itirafını...



Reçeller kaynatılıyor, asma yaprakları şişeleniyor bir taraftan da.



Deniz bir durgun bir dalgalı ama genellikle deli :) Durgunken sahil tıka basa doluyor. Ben deli denizi seviyorum. Sahilde kimde olmuyor. Deniz ne bulursa getiriyor kıyıya. Herkes evlerinde oturuyor kimse girmek istemiyor. Dalga sesleri eşliğinden şezlonga uzanarak kitap okumak, kafamı dinlemek hoşuma gidiyor. Benim gibi iki üç kişi daha görüyorum sahilin diğer uçlarında. Güneşin batması ayrı güzel oluyor tepelerin ardından.


Bazen mavi ayın peşinden koşuyorum bazen  meteor yağmurunun...Kızıma meteor yağmuru ne diye soruyorum. Öğretmenim nasıl gerçekleştiğini anlattı ama ben dilek tutmak diyeceğim diye açıklama yapıyor. Birlikte dilek tutuyoruz başımızın üstünden kayıp giden yıldızları seyrederek. Aklıma babam geliyor. Tam kızımın yaşındayken Atlas Okyanusunun ortasında ilerleyen geminin güvertesinde söyledikleri... Yıldızlar denizde ölen denizcilerin gökyüzüne yansımasıymış demişti. Ne zaman yıldızlara baksam bu cümle gelir aklıma. Bir denizci selamı çakarım sessizce...

Bu arada üç dostumdan bahsetmeden de geçemeyeceğim. Bunlardan ilki gerçek bir Dost...Çocuklarla deniz de, kahvede, evlerin bahçelerinde, sokaklarda...Her yerde...Dünya şekeri golden retriever diğeri de her gece el ayak çekildiğinde bahçeme gelen kirpim :) En sonuncusu da her sabah balkonumda bulduğum kedi. Onlarsız hayat biraz gri olurdu diye düşünürüm her zaman. Hayvanlar can dostlarımız...




Kitaplar...kitaplar...kitaplar...Yanıma gelirken üç tane kitap almıştım. Trendeki Kız, Yolun Sonundaki Okyanus, İyi Yazmak Üzerine...Yazın yeter bu kadar bunları ancak okur bitiririm dedimmmmmm ama olmadı. Kitaplar bir çırpıda bitti. Nasıl bitti ben de bilmiyorum. Gündüz deniz, ev işleri, akşamları konu komşu kahve çay muhabbetleri derken hangi ara bir dere okuyup bitirdim onları da kitapsız kalıverdim anlayamadım ama oldu :) Neyse dedim İstanbul'a dönmeme az kaldı orada yaz başında alıp bıraktığım kitaplar var almayım dedim ama olmadı. Başladım kıvranmaya :)) neyse ki bu sene ilçe de çok güzel bir kitapçı açılmış soluğu onda aldım. Aklımda bir kitap yoktu rüzgar nereye götürürse diye raflarda dolanmaya başladım. Aaaaaaa Georges Perec yanına bir de Paul Auster...Tamam İstanbul'a kadar idare ederim artık...Eeeee edeyim artık...






Bu arada blogumu da boşlamışım. Biraz tembellik fena olmuyor doğrusu. Yine burnuma yanık odun kokusu gelmeye başladı...Birileri domates kaynatıyor galiba...

İşte benim yazlık hikayem de bu kadar...İstanbul'a dönüşün tasası sarmaya başladı bile...Çınar ağacım sararmış yapraklarını dökmeye başladı...Sıcak mavi bir yazı da geride bırakıyoruz yavaş yavaş...



Görüşmek üzere...Kalın sağlıcakla...








YILDIZLAR YAYILIVERMİŞ...






Yıldızlar yayılıvermiş bu gece başımın üstüne
Rüzgarlar geçiyor içimden şairin dediği gibi
Sessizlik kaplamış her yeri
Titrek sokak lambasının ışığında pırpırlar...
Dalgalar denizin kokusunu katmış önüne
Süzülüyor arnavut kaldırımlı dar sokakların içine...
Ay yükseliyor aheste aheste 
Yakamozlar oynaşmaya başlıyor ışıl ışıl
Gölgeler uzarken saatin tiktaklarında
Bir şarkı duyuluyor radyodan...
Kimine hüzün taşıyor, kimine neşe...
Maviye boyanmış tahta iskemlede oturup
Demleniyor geçmişine, geleceğe ve geceye...

Yeşim Kuşçu Ermutlu

1 TEMMUZ DENİZCİLİK VE KABOTAJ BAYRAMI





Kolay değildir denizci olmak...Günlerce, aylarca, haftalarca ailenden uzak denizlerde yol almak...Gece, gündüz fırtınayla boğuşmak...
Denizci çocuğu olmak ta kolay değildir...Her fırtınada şimdi babam ne yapıyor acaba diye düşünmek. Acaba o da mı böyle bir havanın içinde yol alıyor diye uykuya dalmak...Kokusunu özlemek.
1 Temmuz Denizcilik ve Kabotaj Bayramımız Kutlu Olsun...

Denizde olanların yolu her zaman açık olsun...

Babamla çıktığım seferlerde duyduğum gibi...

"Hadi Alesta vardiya...Allah selamet versin..."

SEVGİLİ GÜNLÜK...BUGÜN GÜNLERDEN ÇUKURCUMA...



Her gezide olduğu gibi sabah erkenden Kadıköy İskelesinde aldık soluğu. Bugün günlerden Çukurcuma. İstanbul'un en sevdiğim yerlerinden biri. Eskinin kalbinin attığı çıfıt çarşısı. İstanbul'un La Boheme'i... Sürekli bu şehri en çok arkamda bırakıp giderken seviyorum desem de yine de İstanbul'la aramda bitmez tükenmez sado-mazoşist bir ilişki var  her zaman için. Trafiğinden, kalabalığından şikayet etsem de İstanbul'un sunduğu güzelliklerden de vazgeçemiyorum. Gökdelenleri, AVM'leri beni ilgilendirmiyor üstelik  İstanbul'un silüetini bozan, şehri boğan, özelliğini kaybettiren bu sevimsiz yapılara çok soğuk bakıyorum ama eski mahallelerinden, dar sokaklarından geçmişi fısıldayan yapılarından vazgeçemiyorum. Benim İstanbul'um da hala güneş görmeyen dar sokaklarındaki ufak dükkanların içinde soyu tükenmekte olan zanaatkarı, beklenmedik bir anda karşıma çıkan sahafı, bakırcısı, terzisi, şapkacısı, marangozu vs var. İyi ki varlar...Onlarla nefes alabiliyorum.


Konuşa konuşa yürüyoruz Arnavut kaldırımlı sokaklardan. Yavaş yavaş dükkanlar belirmeye başlıyor. Hepsinin önünde eski eşyalar, kaldırımlara yayılmış. Hepsinde ayrı bir yaşanmışlık...Dilleri olsa da anlatsalar hikayelerini.


Kim bilir neler yazıldı tuşlarında ?


İçimdeki gramafonda La Boheme çalıyor durmadan. Ve ilerliyoruz iki tarafımızı sarmış dükkanların arasında günümüzden geçmişe doğru...Her adımda ayrı bir fısıltı...






Biraz soluklayıp sohbet ediyoruz Tombak'ta. Her keseye göre antika var diyor sahibi. Yeter ki zevkinize uysun. 






Çukurcuma kedisiz olur mu hiç? 



Bu bavul bana Çiğdem Talu'nun "Çek git diyor şeytan, git sessiz sedasız." şarkısını hatırlatıyor. Ama olmuyor işte...Gidilmiyor öyle kolay kolay...Hele böyle güzellikler varken...

Çok güzel şeyler doldurduk tahta valizimize bugün.  Güzel anılar, fotoğraflar, pekişen dostluklar...Daha paylaşacak çok fotoğraf var ama bugünlük bu kadar...


 Dönüşe geçmeden önce son bir şey kaldı yapılacak...


Mis kokulu bir Türk kahvesi içmek...

Sıradaki durağımız Balat...

Görüşmek üzere...Sevgiyle kalın...La Boheme eşliğinde...