KUTUP DAİRESİNDE BİR EV

İşte ön kapak resmi elimin rafa uzanmasına neden olan bir kitap daha. Benim gibi soğuk, kar, kış seven biri için üzerinde kar resmi olması dikkatimi çekmesi için yeterli bir nedendi. İsmi de ayrı cezbedici; Kutup Dairesinde Bir Ev...Her ne kadar orjinal ismi "A Summer of Drowning" olsa da :)

Hikaye ressam annesi Anne ile birlikte Kutup Dairesine yakın bir evde yaşayan Liv'in okul arkadaşlarından iki gencin boğulması ile başlar. Kimse durgun denizde çocukların nasıl boğulduğuna anlam veremez. Zamanla herkes kendi yaşamına geri döner ve olay unutulur.

Anne, günlerini, evindeki ufak atölyesinde portre dışı resimler yaparak, yaptığı resimleri şehirdeki galeride satışa sunarak, her cumartesi saat on birde gelip öğleden sonra ikiye kadar çay içip sohbet ettiği, Liv'e göre - yıllar içinde kolay idare edebildiği- erkek grubuyla ve ara sıra röportaj yapmak için gazetecilerle geçirmektedir.

Liv ise günlerini tek arkadaşı olarak gördüğü, ona cinli perili hikayelerle kuzeyin vahşi efsanelerini anlatarak vakit geçirten yaşlı Kyrre Opdahl'ın yanında geçirir.

Liv İngiltere'den aldığı bir mektupla o güne kadar hiç tanımadı babasının hasta olduğunu ve onu görmek istediğini öğrenir. Uçak biletini alır, İngiltere'ye uçar fakat yetişemez. Babası ile arasındaki tek bağ ona mektubu yazan Kate Thomson'dur. Kate ona babasını son kez görmesini önerirse de Liv artık çok geç olduğunu düşünerek kabul etmez ve geri döner. Anne ise zaten babası hakkında konuşmamayı tercih etmektedir.  Yazar John Burside kitap boyunca kuzeyin soğukluğunu anne kızın ilişkisine irkiltici bir şekilde yansıtır.

İki gencin boğulması henüz unutulmuşken kasabada yeni bir boğulma olayı yaşanır. Bu kez kurban Kyrre'nin yazı geçirmek için kiralık kulübesine gelen Martin Crosbie'dir  veeeee....diyerek burada kesiyorum.

Her zamanki gibi kitaptan bir kaç tadımlıkla şimdilik bu kadar diyorum...Tabii ki yeni bir kitaba kadar...

"Gözetlemek- ve belki de müdahale etmek. İnsanlar müdahale etmeyi severler. Hep bir şeyler yapıyor olmaları gerektiğini düşünürler."

"Dünyada çok fazla temas var. Çok fazla iç içe geçmişlik var. Belki birbirimizle bağımlı olduğumuz, dünyadaki her şeyin bir başka şeye bağımlı olduğu doğrudur- ama biz aynı zamanda aralardaki mesafelere de bağımlıyız. Mesafelere ihtiyacımız var, çünkü düzeni mesafeler sağlar."

"Rüyalar dünyayı anlamlandırmak için kendimize anlattığımız öykülerdir, der. Akıllı ile deli arasındaki tek fark, delilerin yeterince rüya görmemeleridir."

"Delilik, gizem ve efsane yaratımı birbiriyle çarpışıyor" - Adam O'Riordan- Financial Times

Bence romanı en güzel özetleyen cümleydi bu....

KUTUP DAİRESİNDE BİR EV  JOHN BURSIDE  YKY YAYINLARI   ÇEV : ÖZLEM YÜKSEL

MÖNÜDE AŞK VAR...

Bir gün okuduğunuz kitapta sizden bahsedildiğini görürseniz ne yaparsınız? Herkesin kendine göre cevabı vardır. Hiç aldırmayan da çıkabilir belki. Tesadüf der geçer. 

Aurélie sevgilisinin kendini terk ettiğini öğrendiği yağmurlu ve karanlık bir Kasım gecesinde, kendisini takip eden polis memurundan kurtulmak için Paris'in ara sokaklarından birinde girdiği küçük kitapçı dükkanında Kadınlar Gülümseyince adlı kitabı alır. Eve gelir. Okumaya başlar. Sabah saat altıyı gösterirken 320 sayfalık kitabın son sayfasını "orası benim restoranım" diyerek kapatır. Üstelik romanda ki kadın kahramanda tıpa tıp kendine benzemektedir. Bu kadar özellik bir tesadüf olabilir mi? diye düşünür ve yazara iletilmesi üzere yayınevine bir mektup yazar. Bu arada yayınevi de ortaya çıkmak istemeyen (?) gizemli yazarın peşindedir. Mektubun editörlerden birinin eline geçmesiyle olaylar başlar...

Yılbaşı arifesinde okuyucularını Paris sokaklarında, kafelerinde, kitapçılarında, meşhur Fransız yemeklerinin kokusu eşliğinde dolaştıran bir kitap Mönüde Aşk Var. Hikayeyle ilgili daha fazla bir şeyler yazmayacağım ama her zaman ki gibi kitaptan ufak tadımlıklarla bitireceğim;

"İnsan ne zaman bir mektup yazsa yeni bir süreç işlemeye başlar. Bir diyalog kurulur. Mektuplarda insanlar kendilerini, hayatlarındaki yenilikleri, başlarından geçenleri, duygularını karşılarındakilerle paylaşmak ister ve geri dönüşlerini beklerler. Mektupların hep bir göndereni be bir de alıcısı vardır. Normalde yanıtlanmak üzere yazılırlar, veda mektupları bile böyledir."

"Yazmak böyle bir şeydi. Yazarlar hikayelerini nereden bulurlardı? Rüyalarında gördükleri arasından bazılarını rastgele seçerek mi yazıyorlardı, yoksa hepsini kafadan mı uyduruyorlardı. Kim bilir belki de gerçek insanların başından geçenleri kağıda döküyorlardı. Yazdıklarının ne kadarı gerçek ne kadarı kurguydu? Bahsettiklerinden kaçı gerçek yaşamda karşımıza çıkabilirdi, ne kadarı aslında hiç var olmamıştı? Kurgu gerçek yaşamı etkiler miydi? Yoksa tam aksi mi söz konusuydu?"

"Bu yönde geliştirdiğim teoriye göre roman yazan, hikayeler anlatan insanları üç gruba toplamak mümkün.

Birinci gruptakiler sadece kendileri hakkında yazarlar. Bunlar arasında edebiyat dünyasının önemli isimleri de yer alır. 

İkinci grupta yer alanların hikaye uydurmak konusunda kıskanılmaya değer bir yeteneği bulunmaktadır. Trende giderken camdan bakarlar ve hop akıllarına bir fikir geliverir.

Üçüncü gruptakiler empresyonistlerdir. Onların yetenekleri hikaye bulup çıkartmaktır. Gündelik hayatın içinden, ağaçtan kiraz toplar gibi, çeşitli durumları, ruh hallerini ve kısa olayları biriktirirler.Bu, kimi zaman bir yüz ifadesi, bir gülümseme, kimi zaman birinin saçını geriye atışı ya da ayakkabılarını bağlayış şeklidir. Hepsi de arka planda biricik öyküler barındıran anlık görüntülerdir. Öyküye dönüşmeye hazır fotoğraflardır." 

"Şu Noel'in öyle bir tarafı var: İnsana kendi geçmişini hatırlatıyor; hatıralarını, isteklerini, sanki mucizevi diyarlara açılacakmış gibi hissettiren esrarengiz kapıların önünde, heyecanlı ve meraklı gözlerle bekleyen çocuksu ruhunu anımsatıyordu."

Noel demişken Mönüde Aşk Var okumayı sevenler için güzel bir yılbaşı hediyesi olabilir. Listenizin bir köşesine ekleyin derim. Yanında belki güzel bir CD ile...

Kahve ve battaniye ikilisi eşliğinde zevkle okunacak bir kitap...Fena halde tavsiye edilir :)

MÖNÜDE AŞK VAR   NICOLAS BARREAU   DOĞAN KİTAP   GÜL GÜRTUNCA çevirisi

Keşke Kadın Olsam…

Hangi kadın olsa bayılır bu kitaba.
Neden mi? 
Nedeni çok basit.
Bu kitap kadınlara “erkeklerle eşit olmaya çalışma, sen onlardan kat be kat GÜÇLÜSÜN!” diyor.
Aykut Oğut’u okurlar fenomen olmuş kitabı Evrenden Torpilim Var sayesinde yakından tanır. Bir tür “iste, olsun” kitabıydı Evrenden Torpilim Var.
Şimdi uzun bir aradan sonra Aykut Oğut’un "Keşke Kadın Olsam" kitabı gündemde.
Ne mi anlatıyor bu kitap?
Bir kere kadınlara güçlerini yeniden hatırlatıyor.

“Sevgili kadınlar” diyor. Erkekle eşit olmak da neymiş?
          Erkeklerle ASLA eşit OLAMAZSINIZ!
          En büyük hatanız bizimle eşit olmaya çalışmak!
          Çok çabalarsanız eşit olmayı becerebilir misiniz?
          Elbette becerebilirsiniz AMA kendinizden, gücünüzden vazgeçerek becerebilirsiniz bunu!
          Erkekle EŞİT olmak için VAROLUŞ çıtanızı alçaltmanız, daha aşağı inmeniz gerekiyor.
          Eşitlik mi istiyorsunuz?
          Siz bilirsiniz!
Neden eşitlik için kadının çıtasını alçaltması gerekirmiş derseniz?
Yazara göre:
KADIN ERKEKTEN 16 KAT DAHA ÜSTÜN!
Kadın daha güçlü, daha duygusal, muhteşem bir içsel rehberlik kapasitesine sahip, seks ve cinselliği yaşamak konusunda içindeki sese kulak verdiğinde önünde kimse duramıyor, evrensel saygıyı ve sevgiyi hissedebiliyor verebiliyor…
Amaaa...
Bu özellikler tek başına yetmez. 
Bir KADIN ancak:
DUYGULARINI İFADE EDEBİLDİĞİNDE
ONLARI BASTIRMAYI DEĞİL KUCAKLAMAYI SEÇTİĞİNDE
İÇİNDEKİ DİŞİLİĞİ UYANDIRMAYI BAŞARDIĞINDA
Bu özellikler gerçek kapasitesine ulaşıyor.

Kim için yazılmış bu kitap:
Aşkta, ilişkilerde, profesyonel ve sosyal hayatta kendini eksik ve kaybolmuş hisseden her kadın için…
Aykut Oğut bu kitapla cici kızlar uyur, prensi bekler sözlerine inanarak uyutulan güzelleri; sen otur oturduğun yerde, beyaz atlı prens gelince kurtaracak seni sözlerine inanıp hayatını uzun bir bekleyişe bırakmış bütün prensesleri resmen UYANDIRIYOR!
Bu kitabı okuyan bütün kadınlar VAY BE! GERÇEKTEN GÜÇ BENDEYMİŞ diyecek.
Bir kadın devriminin başlaması an meselesi!
Kitapla ilgili daha ayrıntılı bilgi almak için tıklayınız. 
Bir boomads advertorial içeriğidir.

YIRCA'NIN ZEYTİNLERİ...

Kevin Costner'ın Su Dünyası filmini hatırlayanınız var mı? Hani şu her yeri suların kapladığı, ayak basacak bir cm toprak parçası bulamadıkları, yaptıkları derme çatma salların üzerinde yaşam mücadelesi verdikleri film. O zamanlar bana hem çok sıkıcı hem de çok saçma gelmişti. Kevin Costner hayranı filan da değilim. Neye hizmet seyrettiysem...Şimdi hatırlamıyorum ama belki bir arkadaş hatırına idi. 

Geçtiğimiz hafta Yırca köyündeki zeytin ağaçlarının katliamını okuyunca aklıma bu film geldi. Ne alaka diye düşünenleriniz vardır şimdi eminim. Filmi seyredenler hatırlar Kevin Costner'ın film boyunca elinde bir saksı vardı. İçinde domates fidanı olan bir saksı. Sularla kaplanmış bir dünya da elinde kalan son toprak parçası ile son bitki...İlerde belki bir kaç tohum alabilirim umuduyla korumaya çalıştığı ufacık bir domates. Son umut ve çok değerli...

Sonra ne oldu hatırlamıyorum...Yırca zeytinlerinin kesilmesi ile bu sahne çaktı gözümün önünde...

Büyümesi yıllar alan tamı tamına 6.000 zeytin ağacı bir anda acımasızca yerle bir edildi. Sadece bu da değil. 3.Köprü uğruna kesilen yüzlerce ağaç, yok edilen ormanlar. HES vs. için yok edilen doğal güzellikler, yeşilin binbir tonunu barındıran Karadeniz ormanları...

Bugüne kadar blogumda bu konulara hiç değinmedim ama bu benim duyarsız kaldım manasına gelmiyordu.  Kitap dedim, film dedim, şiir dedim, müzik dedim dedim dedim ama artık içim şişti dayanamadım. Dile kolay 6.000 ağaç üstelikte büyümesi yıllar alan zeytin ağaçları. Heredot döneminde zeytin ağacı kesmekle insan öldürmek eşdeğer suçmuş. Kaç yıllık fark var o dönemle bu dönem arasında...Kaç yıl gerideyiz yaşadığımız çağdan yaptıklarımızla...

Korkuyorum...Sonunda bu saçma sapan dediğim şu filmin durumuna gelmekten...Belki su içinde yüzmeyiz ama yakın gelecekte bize nefes verecek, kol kanat gerecek bir tek ağaç bulamamaktan korkuyorum...Tek bir gerçek tohuma muhtaç olmaktan korkuyorum...Çocuklarımın yeşili sadece boya kalemlerinde bir renk olarak tanımasından, çiçekleri, ağaçları sadece geçmişten bir fotoğraf karesinde veya bir derginin sayfalarında görmesinden korkuyorum...Onlara dokunamamasından, koklayamamasından korkuyorum. Doğanın yok olmasından korkuyorum...Son umuda muhtaç olmaktan korkuyorum ve belki onun bile olmamasından...

Haksız mıyım? 

En çok ta şunu merak ediyorum...Hiç mi içleri acımadı o ağaçları keserlerken? 

Sormak lazım ama kime? 

Efsaneye göre; Ege kıyılarını gezerken yorulan Homeros, bir zeytin ağacı gölgesine oturur. Zeytin ağacı dile gelir ve Homeros'un kulağına şunları fısıldar: “Herkese aitim ve kimseye ait değilim. Sen gelmeden önce buradaydım ve sen gittikten sonra da burada olacağım.”

10 KASIM