DERGİ SAYFALARINDA KAYBOLDUM





Bir kaç aydır dergilere sardım. Dergi okumaktan kitap okumaya pek vaktim olmuyor ve gördüğünüz üzere pek fazla kitap paylaşımı yapamadım. En son Şeytan ve Şair'i okudum Düğümlere Üfleyen Kadınlara başladım ama başlayış o başlayış. Bir türlü sonunu getiremedim.  Sürekli takip ettiğim edebiyat dergileri ki bunların başını Özgür Edebiyat ve Notos çeker onlarla birlikte bu ay kitapçıdan ne kadar edebiyat dergisi varsa hepsini eve taşıdım. Roman Kahramanları, Sarnıç Öykü, Sözcükler, Hece, Varlık, Ada vs. Aralarına Atlas, NTV Tarih ve Elele'de karıştı. Salon dahil evin her köşesine yayılmış durumdalar. Kimi çalışma masasının üstünde, kimi sehpanın. Hepsinden ayrı bir öykü, şiir araştırma çıkıyor yazsamda henüz kapağını açamadıklarım bile var. Biraz abarttım galiba bu işi. 

Oya Uysal'ın Özgür Edebiyat'ta çok sevdiğim mısralarını paylaşmıştım. Yine aynı dergiden Nobel Konuşması-Hikaye Anlatıcıları Mo Yan çok hoşuma gitti ve öyküler 'Bir Akşam Yolcu ve O Eski Ev' . 

Notos'ta Yaratıcı Yazı Üzerine Düşünceler, İnci Asena'nın Chioggia'nın Kadınları, Kadri Öztopçu'nun Aykut Olmak adlı öyküsü ve Aleksandr Stepnoviç Grin Ekran Karşısında Ölümüm. Bu arada Ari ile Gitmek'i de atlamak istemiyorum. 

Sözcükler'den Masumiyet Müzesi Projesi : Lambadan Çıkan Cin. Ahmet Hamdi Tanpınar'ın Öyküleri Üstüne Tahsin Yücel'in yazısı ve Peter Maiwald Büyük Anne şiiri. 

Hece'de ise Doğan Hızlan'dan Gazete ve Edebiyat. Ali Çolak'ın Gazetelerdeki Edebiyatçılar Nereye Gitti dosyasını da eklemeden olmaz. 

Ayrıca içlerinde henüz okumadıklarım ve kapaklarını açmadıklarımda var. Araya gazetelerinde kitap ekleri giriyor. Biraz da kitap sayfaları karışıyor eklere ve dergilere. Günlük rutin işlerin ve koşuşturmanın içinde sığınacak limanlarım oluyor dergiler, ekler ve kitaplar. Tabii ki her zaman  olduğu gibi; bir fincan kahve eşliğinde:) 






"Ve hala kalkmadı, çocukluğumun üstüne yağan kar.

El ayak çekildi, oda sessiz...Uyudu minderinde kedi.
Issız sokakta korkan biri ıslık çalarak geçip gitti"


Gecenin sessizliğinde güzel bir müzik, mis gibi Türk kahvesi ve Oya Uysal'ın güzel dizeleriyle Özgür Edebiyat Keyfi :)



KADINLAR GÜNÜ

  8 MART KADINLAR GÜNÜ KUTLU OLSUN


Her gün dövülen, öldürülen, tecavüze uğrayan kadınlarımız varken ve biz ülke olarak bu sorunu hala çözememişken, kadınımızı, kız çocuklarımızı koruyamazken nasıl kutlu olabilirse öyle olsun :(

BÖCEK GİBİYİM BU ARALAR...




Böcek gibiyim bu aralar. Kafka’nın böceği. Sabahları yataktan zorla kalkıyorum. Kalkmak uyanmak istemiyorum. Gözümü bir açıp bir kapıyorum. Saatle büyük bir savaş başlıyor aramda. Ben kapıyorum o başlıyor. Ben kapıyorum o inatla devam ediyor. Uyandıracak illa. Kafamda gün boyu yapılacak işler. Kalkmasam da bütün gün uyusam, çeşit çeşit rüyalar görsem, ara sıra uyanıp kitabımdan birkaç satır okusam sonra yine gözlerim kapansa ve kitabı bir yana koyup tekrar uyumaya devam etsem.

Çalan hiçbir şeye cevap vermesem. Ne telefona ne kapıya hatta cep telefonumu kapasam hiç açmamak üzere. Dünya yansa da umurumda olmasa. Bir elinde ayna bir elinde cımbız umurunda mı dünya misali. Hatta rüyalarımda sadece istediklerimi göreyim. Ben yazayım çizeyim onları. İçlerinde benim seçtiğim insanlar, mekânlar ve konular olsun. İstemediğim yüzler karışmasın rüyalarıma. Sevdiğim filmlerden fragmanlar, sevdiğim kitaplardan satırlar karışsın aralarına.

Mis kokulu çiçeklerle dolu bahçede bir köpekle koşup oynasam, bir kedinin mırıltıları arasında başını okşasam, avaz avaz bir şarkı söyleyip yunuslarla yüzsem hatta biraz daha abartıp Galata Kulesinin üstünden Kadıköy’e uçsam.

Görünmez olsam. Kimseye fark ettirmeden limandaki bir gemiye binip günler, haftalar, aylar boyunca uçsuz bucaksız denizlerde yol alsam. Geceleri pırıl pırıl yıldızları seyretsem güvertede bir köşede. Tuzlu su damlacıkları çarpsa yüzüme. Gemilerin o eşsiz parfümü pas-deniz karışımı kokusu gelse burnuma ve bir deniz feneri kıyıya yaklaştığımız müjdelese yanıp sönen ışığı ile. Ya da uçan bir halının üstünde ülkelerin, şehirlerin üzerinde süzülsem. Kimsenin giremediği kapalı kapılar ardına karışsam. Duyulmaması, görülmemesi gerekenleri görsem duysam. Sır küpü olsam hepsini içimde saklamasam.

Biraz hayal, biraz rüya, biraz gerçek olsun istediklerim. Büyüklerine gerek yok. Ufak ve mutlu hayaller yeter bana saatimin bozulması gibi mesela, fur elise’yi bir daha asla duymamak gibi mesela, bütün gün uyuyabilmek gibi mesela… J



NIVEA yürekleri ağza getiren bir şakayla yeni Stress Protect deodorantı tanıttı

Havaalanında yaşanabilecek en büyük terslik veya en korkutucu deneyim ne olabilir dersiniz? Uçağınızı kaçırmak mı, bavulunuzu kaybetmek mi yoksa hava koşullarından dolayı günlerce havaalanında kalmak mı?

NIVEA, yolcular üzerinde uyguladığı Stres Testi’yle, onlara soğuk terler döktürmüş ve yeni Stress Protect deodorant için eğlenceli bir viral reklam hazırlamış. Videoyu izleyenler, en stresli deneyimlerini #StresTesti etiketiyle Twitter’da paylaşmaya başlamış bile.



 
 Bir bumads advertorial içeriğidir.

Şubat ayında dünya çapında 5 milyondan fazla izlenme ile en çok paylaşılan viral videolardan olan Stres Testi, NIVEA’nın yeni ürünü Stress Protect deodorantı tanıtıyor. Videoda, farklı insanlar havaalanında uçaklarının kalkmasını beklerken, bir anda tehlikeli bir kaçak olarak arandıklarını öğreniyorlar ve ne yapacaklarını şaşırıyorlar.

Günlük hayatımızda karşılaşabileceğimiz heyecan, korku, stres gibi duygu değişimlerinin neden olduğu terleme ile yeni NIVEA Stress Protect deodorantın ne kadar iyi başa çıktığını, esprili bir dil ile anlatan videoyu izleyince, soğuk terlere karşı önlem almanın önemini kesinlikle hissedeceksiniz.


EDİP CANSEVER'DEN TOMRİS UYAR'A...






Ben seni uzun bir yolda yürürken görmedim ki hiç
yağmurlar altında gördüm, kadeh tutarken gördüm de
bir kıyıya bakarken, bakarkenki ağlayan yüzünle
ve yaraşırsa ancak monet’nin
kadınlarına yaraşan giysilerinle
gördüm de 
ben seni uzun bir yolda yürürken görmedim ki hiç.
öyle kısaydı ki adımların, diyelim bir yaz tatilinde
bir otel kapısının önünde, tahta bir köprünün üstünde
bir demet çiçekle paslanmış bir kedi arasında
öyle kısaydı ki adımların
şöyle bir bardak yıkayışının vaktiyle
ölçülür ve denk düşerdi ancak
ben seni uzun bir yolda yürürken görmedim ki hiç.
yok bir yanıtın nereye diyenlere
bir buz titreşimi gibi sallantılı ve şaşkın
ve çabuk bir merhaban vardır bir yerden gelenlere
o bir yerler ki, diyelim çok uzak olsun
sen gelmiş gibisindir oralardan, otobüslerden
yollardan, deniz üstlerinden topladığın gülüşlerle
ben seni uzun bir yolda yürürken görmedim ki hiç.
seni görünce dünyayı dolaşıyor insan sanki
hani etiler’den hisar’a insek bile
bir küçük yaşındasın, boyanmış taranmışsın
çok yaşında her zamanki çocuksun gene
ben seni uzun bir yolda yürürken görmedim ki hiç.
mart ayında patlıcan, ağustosta karnıbahar
mutfağın mutfak olalı böyle
bir adın vardı senin, tomris uyar’dı
adını yenile bu yıl, ama bak tomris uyar olsun gene
ben bu kış öyle üşüdüm ki sorma
oysa güneş pek batmadı senin evinde
söyle
ben seni uzun bir yolda yürürken gördüm müydü hiç.

Edip Cansever  

BİTMEYEN BİR GÜN...




Bir şeylerin gitmediği gündü bugün. Ters gitti demek istemiyorum yapılanlardan sonuç alınmayan, her şeyin havada kaldığı bir gün. İlerlemeyen işler, çıkan engeller, uzadıkça uzayan prosedürler, eksikler vs.

Sakin ol. Ona kadar say. Her şey güzel olacak. Düzelecek. Beklediğin gibi sonuçlanacak. Sabrın sonu selamettir. Beterin beteri var diye diye iç sıkıntısını savuşturmaya çalışarak avunmalarla geçen bir günün ardından tam bitti derken güne damgasını vuran pizzacı :). 

Yine de en kötü günüm böyle olsun diyorum. Tüm eksiklikler ve terslikler böyle olsun. Kabarık hamur yerine kaydırak taşı gibi ince hamur misali...En önemlisi sağlık olsun :).

Erdim galiba ya da.....:))) 



KELEBEĞİN RÜYASI

Dün akşam Kelebeğin Rüyasını seyretmeye karar verdim. Genelde hep sabah ilk seansları tercih ederim. Her zaman boştur. Ben dahil üç kişi film izlediğim olmuştur. Bugün yine her zamanki gibi 11.00 seansına gittim ama ilk kez bu kadar kalabalık bir sabah filmi seyrettim. Kadınlar matinesi gibiydi. Etrafımdaki konuşmaları dinleyince nedeni sonradan ortaya çıktı tabii:).

Film 1940'lı yıllarda Zonguldak'ta yaşayan şiire, edebiyata düşkün iki genç şairin Rüştü Onur ve Muzaffer Tayyip Uslu'nun hikayesini anlatıyor. Şiir yazmaları, yazdıkları şiirleri yayınlatmak için verdikleri çaba, umutları, hayal kırıklıkları, dostlukları, aşkları ve o dönemde çoğu kişinin başına bela olan hastalıkları : ince hastalık- verem. 

Bir yandan iki şairin zorlu hayatını anlatırken diğer yandan da Zonguldak'taki maden ocaklarında o dönemde yaşananları perdeye yansıtmış Yılmaz Erdoğan.  1940 yıllarda Zonguldak kömür madenlerinde zorla çalıştırılan insanların dramını, mükellefiyet dönemini anlatmış. II. Dünya Savaşının getirdiği güçlüklerin aşılabilmesi için Zonguldak kömür havzasında yaşayan insanlara kömür ocağına girme zorunluluğu getirilmesi konu edilmiş. 

Film Zonguldak Valisinin kızının şehre gelmesi ile başlıyor. Muzaffer Tayyip'in genç güzel aşık olması, kızın da onu karşılıksız bırakmamasıyla devam ediyor ama Muzaffer Tayyip'in hastalanması ile babası araya giriyor ve arkadaşlıklarına son vermesini istiyor. Diğer taraftan arkadaşı Rüştü Onur'un hastalığı gün be gün daha da ilerleyince Behçet Necatigil tarafından Heybeliada Sanatoryumuna gönderiliyor. Orada bir kıza aşık oluyor ve daha sonra evleniyor. Bir süre sonra yanına aynı hastalıktan muzdarip olan arkadaşı Muzaffer Tayyip'te geliyor ve beraber tedavileri sürüyor.

Filmi izlemek isteyenler için anlatmayı burada kesiyorum. Benim filme gitmek istememin sebebi iki şairin hayatı ve Zonguldak'ta geçmiş olması idi. Konusu ilgimi çekti. Yılmaz Erdoğan 1940'ların Zonguldak'ını canlandırmaya çalışmış. Bu konuda fazla bir yorum yapmayacağım ama görüntüler güzeldi. Bir ara filmdeki kısa diyaloglardan çok sıkıldım. Dramın verdiği ağırlıkla bazı sahnelerde içim şişti de diyebilirim ama filmi beğendim.  

Gelelim filmin bu sabah ki seyircilerine. Başta da yazdığım gibi kadınlar matinesi gibiydi. Sabah seansları boş geçtiğinden edebiyata, şiire meraklı kişilerin geldiğini düşündüm ilk başta ama etrafımda konuşulanları duyunca gelenlerin çoğunun Kıvanç Tatlıtuğ'u seyretmek için gelenler olduğunu anladım. Herkesin ağzında Kıvanç Tatlıtuğ'un adı :) Sabah akşam bugün Kıvanç'ı seyredeceğiz ne güzel diyenler, ne güzel oynamış diyenler...Seyircilerin çoğunun filmin konusu filan umurunda değildi. Varsa yoksa Kıvanç Tatlıtuğ. Çıkarken şunu düşündüm bu filmde Kıvanç Tatlıtuğ oynamasaydı bugün bu salon yine bu kadar dolu olur muydu acaba? Cevabım hayır. Bu da Yılmaz Erdoğan'la Kıvanç Tatlıtuğ'un ortak başarısı diyelim. 

Sonuç olarak bana göre iki şairin 1940'larda zorluk içinde Zonguldak'ta geçen dramatik yaşamını seyretmek istiyorsanız gidin derim. Kıvanç Tatlıtuğ hayranıysanız zaten gidecekseniz demektir ama ne dram isterim ne de Kıvanç beni ilgilendiriyor derseniz size göre bir film değil boşuna vaktinizi harcamayın derim. 



TAMARA DREWE

Dün gece ortalık sakinleşip sessizlik çökünce bir süre kitap okudum sonra elime kumandayı alıp seyredecek bir şeyler aradım. Bir sürü dizi film, film, sohbet, magazin derken gözüme Tamara Drewe adı çarptı. 2010 yılı İngiltere yapımı film. Tamam dedim bunu seyrediyorum ve keyif içinde bir buçuk saat geçirdim. 

Tamara gazetecilik yapan çekici bir kızdır. Annesinin ölümü üzerine eskiden yaşadığı kasabaya tekrar döner amacı bir süre orada kalıp evi düzene sokmak hatta müşteri bulduğu takdirde satmak niyetindedir. 

Kasabada roman yazmak için sakin bir yer arayan yazarların konakladığı bir çiftlik vardır. Çiftliği yine bir yazar olan Nicholas ve eşi işletmektedir. Nicholas ufak kulübesinde bütün gün yazılarını yazarken eşi Beth ise sabahtan akşama kadar çiftlik işleri ve mutfak işleri ile uğraşmakta aynı zamanda Nicholas'ın romanlarına yardım etmektedir. En ünlü romanın kahramanın yaratıcısı yine Beth'dir. 

Bu arada kasaba yaşantısından sıkılmış iki ergen kız kendi aralarında ortalığı karıştırarak eğlenmektedirler. (Bu iki karakter çok hoşuma gitti). İnsanları gizli gizli izlemek, resimlerini çekmek, yoldan geçen arabaların camlarına yumurta fırlatmak, kendilerine göre insanların psikolojik çözümlemelerini yapmak ve...devamı yok burada kesiyorum yaptıklarını :)

Tamara'nın kasabaya dönmesi evin eski sahibi ve Tamara'nın gençlik aşkı Andy'yi hem sevindirir hem de rahatsız eder. Tamara'nın istediği üzerine evinin tamir işlerini yüklenir. 

Bir gün kasabaya ünlü bir rock grubunun gelmesiyle işler karışır. Tamara, Andy ve rock grubunun bateristi Ben'in aşk üçgeni bir yandan, çiftlikte ki yazar grubu, Nicholas, Beth üçgeni bir yandan, araya kızların hınzırlıkları da girince film iyice keyifli bir hal alır. 

Bu tür filmlerden hoşlanıyorsanız izlemenizi tavsiye ederim. Muhteşem manzaralar içinde keyifli bir buçuk saat geçirirsiniz. Benden paylaşması:)



DOĞAN HIZLAN'LA YAZARLIK ÜZERİNE...

Doğan Hızlan Hürriyet'teki köşesinde üç gündür yazar olmak isteyenlere yaratıcı yazarlık hakkında bilgiler veriyor. Yaratıcı yazarlık kurslarının bir işe yarayıp yaramadığını, yazmak için neler yapılması gerektiğini, yazarlardan örnekler vererek okumanın yazmaya olan faydalarını anlatıyor yazılarında. Bu konuyla ilgilenip gözden kaçıranlar için paylaşmak istedim Hızlan'ın yazılarını. 

Yazarlığa niyet okurluğa kısmet.

Yaratıcı yazarlık konusunda pek çok kurs açıldı, bir çok kitap yayımlandı. Hiç kuşkusuz bazı tartışmaları da beraberinde getirdi. Çünkü yararlı bir yanı olduğu kadar aldatıcı bir yanı da var. Birinci soru şu olmalı: Yaratıcı yazarlık kursuna giden biri yazar olabilir mi?

Yazının devamını okumak için linke tıklayınız... 

http://ush.re/74uj

Çok yönlü bir çalışma

M.SADIK ASLANKARA, Yaratıcı Yazarlık işliklerinde dramadan yararlanmak (1) yazısında, yaratıcı yazarlığın geldiği yeri özetliyor.

Yazının devamını okumak için linki tıklayınız...

http://ush.re/nque

Ve bugünkü yazısı...

Yazar olabilirsiniz ancak...

Çok bilinen, çok ta yinelenen bir sözle başlayacağım.

Okumadan, iyi bir okur olmadan yazar olunmaz!

Yazının devamını okumak için linke tıklayınız...

http://ush.re/v2md

Tüm yazmak isteyenlere duyurulur...





İÇİMİZDEN BİRİLERİ...KAĞIT TOPLAYICILARI

Günlük hayatımızın her saatinde karşılaşıyoruz onlarla. Sokaklarda çuvallarını çekerken veya mahalledeki bir çöp kutularını karıştırırken karşımıza çıkıyorlar. İçimizden birileri onlar. Memleketlerinden kilometrelerce uzakta taşı toprağı altın olduğunu duydukları bu şehirde çöplerden kağıt toplayarak geçimlerini sağlamaya çalışıyorlar. Geleceklerini ve hayallerini atık kağıtlar arasından çıkartmaya uğraşıyorlar. Hepsinin ayrı bir öyküsü var. Kimi kardeşimi, çocuğumu okutmak istiyorum ki bana benzemesin diyor, kimi töre cinayetinden kaçıp kurtulmak için bu yolu seçmiş belli ki elini kana bulamadan bir hayat sürmek istiyor, kimi terörden kaçmış gelmiş. 

Bizim evlerimizde tüketip attığımız çöpler onlara ekmek parası olarak geri dönüyor. Ayrıca bir de dernek kurmuşlar. Ve Van depreminde İstanbul, Ankara ve Antalya'dan 12 kamyon yardım göndermişler bölgeye. Çıkarttıkları Katık dergisinde kendi hikayelerini anlatıyorlar. En çok rahatsız oldukları konu ise tinerci, hırsız, evsiz, serseri muamelesi görmek. Bu sıfatlardan o kadar yorulmuşlar ki göz göze gelmekten bile kaçınıyorlar. 

Ali Mendillioğlu...Bu ismi duyanlarınız vardır mutlaka aranızda. O, bu ülkede fark yaratanlardan biri. O da çöplerden katı atık toplayan biri ama yalnızca atık toplamakla kalmamış Ali, geri dönüşüm işçilerini bir çatı altında toplayan Geri Dönüşüm İşçileri Derneğini kurmuş. Bu da yetmemiş seslerini duyurabilmek için kendilerini anlakttıkları bir dergi çıkartmaya başlamışlar : Katık. Ve bir de facebook grubu kurmuşlar. 

"Herkesin bakınca yüzünü çevirdiği, hayatın kenar kulübesinde oturup 90 dakika maça giremeyenler hep bizler oluyoruz. Ama biz maça girmek istiyoruz. Teknik direktör (hayat) bizide fark etsin, biz de maça dahil olalım istiyoruz." diye dile getiriyorlar sıkıntılarını çıkarttıkları Katık'da. 

İşte bizden biri Ali Mendillioğlu'nun bir röportajı...Fatih çöpleri ile Cihangir çöplerini anlatıyor...