'Bir Hikayem Var' diyerek başladık blogumuza. Hepimizin ve herşeyin bir hikayesi var yaşadığımız şu dünyada. Ufacık bir çakıl taşından, ulu çınar ağacına, minicik bir bebekten, yaşlı tonton ihtiyarlara, sevimli bir köpek yavrusundan, denizyıldızına kadar.
Bu hikayeler yaşamdan çıkıyor, bizlerin yaşamından.
Okuduklarımızı, gördüklerimizi, duyduklarımızı, yaşadıklarımızı kısacası hikayelerimizi paylaşmak dileğiyle...
Bu hafta toplamaya çalıştığım evin hüzünlü ortamı içinde kaybolduğum için blogla ilgilenecek vaktim olmadı. Kelimelerin tükendiği bir hafta geçirdim. Her kolinin ardından daldım gittim geçmişe. Bazen gülümseyerek, çoğu hüzünle...Likör takımı, misafirlerle gümüş tepsinin üzerinde sunulurdu, kahve takımı likörden sonra yanında lokum eşliğinde yine gümüş tepside ve mutlaka kolalı beyaz dantel örtü üzerinde. Kırılmaması için paketlenip, koliye yerleştirildi. Üzerine kalın siyah gazlı kalemle likör takımı ve kahve fincanları yazıldı ve bantlandı. Fincanlarla birlikte anılarımdan ufak bir parçada kaldı içlerinde onlarla beraber saklanmak üzere.
Kahvenin hayatımda her zaman önemli bir yeri vardır. Vizelere çalışırken geceler boyu uyanık kalmak için içtiklerim, ilk sigara kaçamağımızda kuzenimle birlikte içtiğimiz şekerli mis gibi türk kahvesi, canım sıkıldığında içtiğim, yorgunluk atmak için içtiğim, yeni bir kitap aldığımda kitapçının en yakınındaki kafede ilk sayfalarını okurken içtiğim, arkadaşlarımla keyifli bir sohbet arasında içtiğim, bloğumu yazarken içtiğim, ailemle içtiğim, liste uzayıp gider...Tatları aynı olsa bile hepsinin zevki ayrıdır.
Ama bu aralar kahveyle biraz aramız açıldı gibi. Aramıza kara kedi girdi. ÇAY. Nedense son günlerde çaya düştüm. Oysaki çayla hiç bir zaman dostluğum olmadı. Çayın yüzüne bakmayan ben kendimi bir oturuşta 2-3 bardak çay içerken buluyorum. Daha da ötesi kendime çay demliyorum. Çaydanlık bile şaşkın bu durumuma:) Geçiçi bir durum olsa gerek. Yoksa belleğimin derinliklerinden mi çıktı geldi bu çay? Bir rivayete göre kahveden usandım.
Bu durumumu anlattığım bir arkadaşım bana aşağıdaki videoyu gönderdi. "Evet,Bir Bardak Daha Çay İstiyorum." adlı kitabın yazarı Katherine Branning kitabı tanıtım videosu. Türk çayını öyle bir övmüş ki neredeyse bugüne kadar çaya yüz vermediğime pişman oldum:) Türk çayı demlenir diyor ve ekliyor bir Türk sallama çayı çay saymaz. Video boyunca çayı öve öve bitiremiyor. Kitabı okumadım bilmiyorum ama ne kadar översem o kadar satarım diye mi düşünüyor acaba? Önyargılı mıyım acaba?
Neyse zevkler ve renkler tartışılmazmış. Ben her ne kadar kahve desemde bu aralar çayla acayip flört vaziyetindeyim ve kahvenin bu duruma bozuk attığının farkındayım.
İşte "Evet, Bir bardak Daha Çay İstiyorum"un videosu. Yorumu size kalmış. Ben çay demlemeye gidiyorum...
"Yeni Tablet Aynı Kıyamet" haberinden sonra bugün gazetede aşağıdaki haberi görünce gülmeye başladım. Geçen hafta Meksika Antropoloji ve Tarih Enstitüsü yıllar önce keşfedilen taş tablette 2012'de dünyanın sonunun geleceğini yazdığını açıklamıştı.
Bugünkü haberde ise Avustralya'lı bilim adamı tabletin yanlış okunduğunu iddia ettiğini yazıyor. Avustralya'lı Gronemeyer'e göre ise 21 Aralık 2012 kıyametin değil yeni bir çağın başlangıcı.
Mayalar ve bitmez tükenmez kehanetleri bilimadamlarının, yazarların, sinemacıların her zaman ilgi kaynağı olmuştur. Bu kehanetlerin kaçının gerçekleştiği hakkında her zaman kafamda bir ? işareti vardır. Bazen de bir felaket olur, deprem, tsunami vs. yüzlerce kişi ölür, mağdur olur gazetelerde dergilerde okuruz : Bunun olacağı Maya tabletlerinde yazıyordu. Ya da Nostradamus yazmıştı :) Eeeee madem yazıyordu niye önlem almadınız. Adam size asırlar öncesinden nasıl olmuşsa haber vermiş, madem biliyorsun alsana önlemini. Mayalar bir yerlerden bugünü seyrediyorsa ne diyorlardır acaba? Biz neymişiz be abi...
Neyse benim asıl merak ettiğim ihalenin kimde kalacağı. Meksika Antropoloji ve Tarih Enstitüsünde mi yoksa La Trobe Üniversitesinden Gronemeyer'de mi? Bakalım dünyanın heyecanla beklediği kıyameti hangisi bilmiş olacak:)
Ve işte bir önceki haberin devamı MAYALAR PART II...
'Mayalar'ı yanlış okumuşuz!
Avustralyalı bilim adamı, Kolomb öncesi Amerika uygarlıklarından biri olan Mayalar'a ait tabletlerde 21 Aralık 2012 tarihiyle ilgili kehanetin yanlış anlaşıldığını, tabletlerin kıyametten değil yeni bir çağın başlangıcından söz ettiğini ileri sürdü.
Geçen hafta Meksika Antropoloji ve Tarih Enstitüsü, ülkenin doğusundaki Tabasco eyaletinde yer alan Tortuguero antik kenti yakınlarındaki Comalcalco harabelerinde yıllar önce keşfedilen taş tabletin, 2012'de dünyanın sonunun geleceği kehanetini yinelediğini açıklamıştı. Hem söz konusu tableti hem de Meksika'nın güneyindeki Palenque arkeolojik sitesinde bulunan hiyeroglifleri inceleyen Avustralya'daki La Trobe Üniversitesi'nden Sven Gronemeyer, tabletlerin 400 yıllık 13. dönemin sonuna denk düşen 21 Aralık 2012 tarihinde gizemli Maya tanrısı Bolon Yokte'nin dünyaya dönüşünü tasvir ettiğini söyledi.
Mayaların 13 rakamını kutsal kabul ettiğini belirten Gronemeyer, tabletlerde sanılanın aksine kıyametten söz edilmediğini kaydetti. Yaklaşık 1300 yıl öncesine ait olduğu sanılan Comalcalco tabletindeki metnin son kısmının çatlaklar nedeniyle okunamaz hale geldiğini belirten Gronemeyer, yazıtın M.Ö. 3113'te başlayan Maya takviminin 5125 yıllık döngüsünün sona ereceğini kastettiğini söyledi.
Gronemeyer, tabletin Bolon Yokte'nin yolculuğunu planlamak isteyen Maya hükümdarı Bahlam Ajaw'a ait bir kehanetini içerdiğini söyledi. Kehanete göre, Mayalar'ın yaradılış ve savaş tanrısı Bolon Yokte, Tortuguero kentindeki bir tapınakta hüküm sürmek için Dünya'ya dönecek. Gronemeyer, "Yaradılış gününün yansıması olarak gördükleri 21 Aralık 2012 tarihinin, Mayalar için sembolik bir değeri vardı. Bu tarih, gizemli tanrıların dönüşünü simgeliyor" dedi.
MEKSİKALI arkeologlar, 21 Aralık 2012’de dünyanın sonunun geleceğine dair bir Maya kehanetinin yazılı olduğu bir tabletin daha deşifre edildiğini açıkladı.
Meksika Antrepoloji ve Tarih Enstitüsü’nün açıklamasında, ülkenin doğusundaki Tobasco eyaletindeki Comalcalco kenti yakınlarında bulunan Maya harabelerinde yıllar önce keşfedilen tuğla bir tablet üzerinde yapılan çalışmalar sonucu Mayaların kıyamete ilişkin öngörülerinin yinelendiği anlaşıldı. Yaklaşık 1300 yıl önce yazıldığı tahmin edilen yeni tablette daire şeklinde bir takvim bulunuyor.
Haberin devamını okumak için linki tıklayınız
Bu aralar hepsi birbirine girdi. Nazlı Eray'ın çocukluk anıları, benim evden çıkan eski fotoğraflarım, ders notlarım, kıyafetlerim, okul yıllıklarım, eski arkadaşlarım, annemle babamın gençliği ve Sophie Marceau'nın 'L'age de Raison' filmi -türkçe çevirisiyle Aşka Fırsat Ver- (ne alakaysa:).
Önce Sophie Marceau'nın 'Aşka Fırsat Ver' filmini ikinci kez seyrettim tv'de. Sophie beni ilk filmi La Boum'a götürdü. 1980'lerin meşhur gençlik filmi. Haftalarca kapalı gişe oynamıştı sinemalarda. O zamanın gençleri, ergenleri demek daha doğru herhalde çünkü o yaşlara hitap ediyordu, defalarca gidip seyretmişti bu filmi. Filmin müziği 'Dreams are my reality' ise dillere pelesenk olmuştu. Neredeyse herkesin walkmaninde bu şarkı vardı. Sophie Marceau o yıllarda 15-16 yaşlarındaydı ve kendi yaşında bir öğrenciyi canlandırıyordu. Bende arkadaşlarımla gitmiştim, yanılmıyorsam Levent Melodi sinemasında.
Aşka Fırsat Ver'de ise Marceau çocukluğunu geride bırakmış genç işkadını canlandırıyor.(Gördüğüm kadarıyla yıllar kendisine oldukça cömert davranmış.) Yoğun çalışma temposu içinde kaybolmuş Margaret'in hayatı bir gün kendini ziyarete gelen noter sayesinde değişir. Bu yaşlı adam Margaret'e geçmişinden sıradışı bir hediye getirmiştir. Kendine yazdığı mektuplar. Margaret bu mektupları sırasıyla açıp okumaya başlar ve her açtığı mektup onu geçmişindeki farklı bir ana götürür. Bazen isyan eder, bazen gözyaşı döker, bazen de gülümseyerek bakar küçük Margaret'in yazdıklarına ve sonunda geçmişten gelen bu mektuplar sayesinde içindeki çocuğun hala yaşadığını farkeder.
Sonra Nazlı Eray'ın çocukluk anıları geldi 'Kalbinde Kadın Taşıyan Erkekler Birahanesi' kitabında. Bana çocukluğumu verin diyordu satırlarında. Çoğumuzun zaman zaman geri gelmesini istediğmiz çocukluğunu istiyordu. İlkokul günlerini, arkadaşlarını, Frej apartmanını, M. Hristosu'nu, babaannesini, ahşap köşkü, Mme.Anjel'i ve diğerlerini.
Ve bugün ben. Hafta başından beri uzun zamandır yapmam gereken işe artık vakti geldi diyerek başlamıştım. Hazır mıydım? Emin değildim ama bir yerden başlamak gerekiyordu artık. Bir yılı geçkin bir süredir dolapları açıp açıp kapıyordum. Henüz değil diye. İlk gün çok zor geldi. Zor olacağını biliyordum. Daha önce aynı şeyi yaşayan arkadaşlarımda söylemişti. Hazırlıklıydım ama bu kadarını beklemiyordum. Bir tanıdığımdan yardım istemiştim. Birlikte dolaptaki giysileri boşaltmaya başladık. Hepsinde bir yaşanmışlık vardı. Bunu oraya giderken giymişti, bunu oradan almıştı, bunu çok severdi diyerek topladık tüm giysilerini. Verilecekler ayrıldı, kolilendi. Sonra sıra odadaki çekmeceleri boşaltmaya geldi. Bazı özel eşyalar, tarak, fırça üzerlerinde hala saç telleri duruyor annemin. Bazı ufak kağıtlara el yazısıyla alınmış notlar. Telefon numaraları, yemek tarifleri, adresler, yapılması gerekenler. Çok çabuk ve ani oldu gidişi. Oysa daha yapacağımız, yaşacağımız çok şey vardı onunla ama buraya kadarmış birlikteliğimiz. Ondan geriye toplamam gereken acı, tatlı anılar kaldı.
Ve fotoğraflar. Hayatlarının çeşitli dönemlerinde çekilmiş. Evlendikleri gün, bembeyaz gelinliği ile babamla birlikte. İkiside ne kadar genç ve incelermiş. Siyah beyaz çekilmiş başka bir fotoğrafta ilk doğum günüm. Masanın etrafında tanımadığım bir sürü çocuk ve ben. Geminin güvertesinde çekilmiş bir sürü resim. Arkasında notlar. Keban Gemisi- Amerika seferi 1975, 30 Ağustos Gemisi Beybaba ile- 1985, General Zeki Doğan- İtalya Seferi. Babam işbaşıları ile kamarasında oturuyor. Gittiği limanlardan attığı kartlar duruyor bir kutunun içinde.
Okul resimlerim fırlıyor albümlerden. İlkokul, ortaokul, lise ve üniversite. Arkadaşlarım. Bazılarıyla halen görüşüyorum, bazıları ise resimlerde donmuş kalmış. Nerdeler, ne yapıyorlar? Acaba faceden bulabilirmiyim bazı arkadaşlarımın beni yıllar sonra bulduğu gibi? Sorular uçuşmaya başlıyor kafamda.
Bir başka yerden ders notlarım çıkıyor. Aaaa ben bunları almamışım diyorum Sanat Tarihine Giriş dersinin notlarımı karıştırarak. Diğer taraftan okul yıllıklarım geçiyor elime. Bunlarda burdaymış götürmemişim eve diye hayıflanıyorum. İşi gücü bırakıp sayfalar arasında o yıllara dönüyorum. Birbirimize yazdığımız yazılar, yıllar sonrası ile ilgili dilekler, hayaller. Kimi gerçekleşmiş, kimi gerçekleşmemiş.
Tüm anılarımı bir koliye koyup eve getirdim. Resimlerim, ders notlarım, yıllıklarım, çocukluğum, ergenliğim, gençliğim hepsi bir koliye sığdı. Şimdilik evdeki yerlerini aldılar. Taa ki günün birinde onlarda çocuklarım tarafından toplanıncaya kadar...
