SAHİLDE OKUMAK:)

Sahilde kitap okumanın zevki de bir başka oluyor doğrusu. şemsiyenin altına, gölgeye oturup satırların arasında bambaşka bir dünyada kaybolmak. "Bu Yaz Ayrılığın İlk Yazı Olacak" Bir Selim İleri romanı. Evden çıkarken kütüphaneden beni bütün yaz tek kitap kesmez diyerek aceleyle aldığım kitabım. Pucca'yı kahkahalarla okuduktan sonra okumaya başladım.




Tabii Pucca gibi neşeli bir roman değil, tam tersine hüzünlü tipik bir Selim İleri eseri. Biraz geçmişte, çokça günümüzde geçiyor ve bir yazarın hayatından anılar sunuyor okuruna. Nur Hanımla,Mihrace ile, Terez ile Selim ile, Ayhan ile Madam Ester'le, Halil Vedad, Halid Ziya Bey ile İstanbul'un çeşitli semtlerinde yaşanan yazarın kendi deyimiyle anı iskeletleri...

İşte kitaptan tadımlık bir alıntı...

"Büyük şeytanminaresine kulağını dayayacak, denizin dalgaların sesini işitecek. Böyle yazmış, kağıt parçasında, bunu okudu. Yırtmadı, şimdilik kalsın. Denizin, dalgaların sesi...
Şehirden söz açıyordun, eski günler, anımsayışın törpüleyiverdiği geçmiş güzel günler, her şey törpülenmiş, törpülenir törpülenmez de güzelleşmiş. Şehir bayındır, şehir tarihi esererle donanmış, mimari, refah düzeyi yüksek, kimse fakir değilmiş ama herkes orta halliymiş.
Öyle miydi? Yoksa sen mi öyle hatırlamak istiyordun?
Otuz-kırk yılın hemen şimdi, göz açıp kapayana ışımasını bekledi, yalnızca bir saniye, bütün yıllar, çocukluk, gençlik, tek bir saniyeye sığmış." diye devam ediyor satırlar...
Herkese mutlu günler ve iyi okumalar:)




DENİZLERİMİZDE RÜZGAR:)

(Biraz serinlemek isteyenlere Ege'nin serin sularından bir demet:)


Ege'nin rüzgarı meşhurdur. Ne zaman nereden eseceği belli olmaz. Bir bakarsanız deniz süt liman karıncalar su içiyor, kısa bir süre sonra uzaktan hafif bir rüzgar eşliğinde beyaz beyaz dalgalar gelmeye başlar. Dalgalar saniyeler içinde karayı dövmeye başlar. Rüzgar ise şemsiyeleri, deniz yataklarını uçurmaya:) Şemsiyelerini yakalamak için peşinden koşan insanlara, dalgaların içinde sevinçle oynaşan çocukların bağırışları karışır. Kendini rüzgarın akışına bırakan martıların çığlıkları izler onları.
Kimi yelken basar, kimi sörfüyle dalgalarla dans eder, kimide bata çıka sahile ulaşmaya çalışır ufak sandalıyla. 
Bugün olduğu gibi sakin başlayan bir gün böyle sonlanır sıcak Ege kıyılarında...

ALAÇATI:)



Kuşadası'na devam etmek üzere araya Alaçatı'yı ekliyorum. Daha önceleri defalarca İzmir ve çevresine gitmeme rağmen ilk kez Alaçatı'ya gittim ve çok ama çok sevdim. Denizin üstüne bakınca sörfünü kapan soluğu burada almış izlenimi doğuyor insanda. Kendilerini rüzgarın ritmine bırakmış sörfçüler özgürlüğün tadını çıkarıyorlar Ege'nin serin sularında.

Antik çağdaki adıyla 'Agrilia', Osmanlı belgelerinde 'Yaya Müsellem Köyü' olarak geçer ama asıl adını bölgeye yerleşen 'Alacaat' aşiretinden alarak günümüze Alaçatı olarak gelir. Kısaca mübadeleden nasibini almış eski bir rum köyü olan Alaçatı bugün ülkemizin en ünlü tatil mekanlarından biri haline gelmiştir.


Taş döşeli dar sokaklarında kaybolmak, el sanatları satan ufak dükkanlarını ziyaret etmek insanın ruhunu dinlendiriyor.


Hacı Memiş Mahallesindeki Camgeran. Yolunuz düşerse mutlaka ziyaret edin. Çok güzel cam ürünleri görebilirsiniz.


Eğer gezmekten yorgun düşerseniz sevimli cafe'lerinden birinde oturup yorgunluk kahvenizi yudumlarken çevredeki yapıları ve onları sarmalayan rengarenk begonvilleri seyredebilirsiniz.

Ufak, zevkli ve beyaz,kırmızı,mavi,mor boyalı dükkanlarında binbir çeşit hediyelik eşyalardan kendinize, evinize, arkadaşlarınıza hatıra bir kaç parça seçebilirsiniz. İşte benim favori alışveriş tercihim. Ufak dükkanlar boğucu alışveriş merkezlerine karşı:)


Sokaklarında yürürken sürekli sağınızdan solunuzdan vızır vızır geçen motorlara dikkat!  


Alaçatı'nın sembolü haline gelmiş değirmenlerden artık eser kalmamış. Girişinde bir tane var. Değirmenlerin yerini rüzgar enerjisi üreten pervaneler almış. Zamane çocukları gibi duruyorlar değirmenlerin yanında:)



Sörf olurda festivali olmaz mı? 21-24 Temmuz tarihleri arasında gerçekleştirilecek olan Alaçatı Sörf Festivalinde yarışların yanı sıra müzik ve tatil etkinleride yer alacak. Alaçatı 4 gün boyunca sporun, müziğin ve eğlencenin merkezi olacak. Yolu düşeceklere duyurulur:)


PANAYA KAPULU

Uzunca bir süre hareketsizlikten sonra tekrar gezmeye başladık. Bir süre denize gir, çık karaya vurmuş balık gibi güneşlenmekten başka bir şey yapmadık. Seferihisar’ın durgunluğu çökmüştü üzerimizeJ. Neyse sonunda şeytanın bacağını kırdık ve yine düştük yollara. Bu seferki durağımız Kuşadası ama yolda Meryem Ana ve Efes’i atlamadan.
Hava sıcak mı sıcak yerden ateş fışkırıyor. Zebaniler yeryüzünü mesken tutmuş var güçleriyle çalışıyorlar. Kafamızda şapkalar, ellerimizde buz gibi sular, tam teşekküllü biniyoruz arabaya. İlk durak Bülbül Dağı Meryem Ana’nın Evi.
Gümüldür (Özdere)- Selçuk arası 35 km,-.Oradan Meryem Ana 6-7 km,-. Meryem Ana’ya dar çıkış yolu turist otobüsleri, taksi ve özel araç kaynıyor. Giriş biletimizi alıp (7.5 tl araç- 3.5 tl yolcu-çocuklar ücretsiz) otoparka park ediyoruz. Jandarma gelen araçlara yer gösteriyor. Çok kalabalık olmasına rağmen burada park sorunu yaşamıyoruz ama evin önüne doğru ilerlerken önümüze bir kuyruk çıkıyor. Cruise grupları (sanırsın gökten İtalyan yağmış), münferitler, otobüslerle gelenler evin önünde kuyruk olmuş. Neyse ki hızlı ilerliyor ve güneşin altında saatlerce beklemek zorunda kalmıyoruz. Ufacık bir yer Panaya Kapulu’nun evi diye ziyaret edilen yer. Arkadan gelen güruhla girmemizle çıkmamız bir oluyor. Zaten bir kapıdan girip, diğer kapıdan ellerde adak mumlarıyla çıkılıyor. Dilenen dilekler eşliğinde mumlar yakılıyor ve kuma saplanıyor. Daha sonra Meryem Ana hatıra eşyaları satılan ufacık dükkâna uğruyoruz. Minik kolye uçları, kitapçıklar, heykeller ve boş şişe satıyorlar.  Bunları alan turistler şişelere çeşmeden akan kutsal sudan doldurup ülkelerine götürüyorlar. Nasıl bizim hacılar gittiklerinde bidonlarla zemzem getiriyorlarsa onlardan şişelerle su götürüyorlar. Ne de olsa burası da onlar için haç yeri…Biraz ilerde başka bir adak yeriyle karşılaşıyoruz. Burada ise isteklerini kağıt peçetelere, bezlere yazıp bağlayanları görüyoruz.
Etrafıma baktığımda yüzyıllar öncesinden Panaya Kapulu’nun burayı nasıl gelip bulduğunu, bizim arabayla zor çıktığımız yere yürüyerek çıktığını ve ömrünün sonuna kadar burada yaşayabildiğini merak ediyorum. İsa’nın annesi Meryem Ana’nın son yıllarını, ölmeden önce annesini emanet ettiği St. Jean (Yuhanna) ile geçirdiği ve mezarının olduğu varsayılan yer burası. 
Evin bulunmasının da ilginç bir hikayesi var;
1881 yılında Paris Başpiskoposluğuna bağlı rahip Gouyet Anna Katharina Emmerick’in vizyonlarında görerek yazdığı (kimi belgelere göre ise sadece not aldırdığı) “Meryem’in Hayatı” adlı kitabı okuyarak Meryem Ana’nın yaşadığı yeri bulmak için Efes’e gitmeye karar verir. Evi bulduğu iddia eder ve üstlerine bu konuyla ilgili rapor yazmasına rağmen inandırıcı olamaz. Bu olaydan on yıl sonra İzmir Fransız Hastanesi rahibeleri bu kitabı okurken rahip M.Jung konuyu araştırmaya karar verir ve Efes’e gider. Rivayete göre temmuz sıcağında öğle vakti yanındakilerle birlikte yorgun vaziyette küçük bir vadiye ulaşır. Tarlada çalışan kadınlardan su ister. Kadınlarda onlara verebilecek sularının kalmadığını ama manastırda bulabilecekleri söyleyerek harap olmuş evi gösterirler. Rahip Jung başkanlığındaki araştırmacılar suyu içtikten sonra etraflarına bakarlar ve buranın Katharina Emmerick’in tarif ettiği yere çok benzediğini görürler. Geri dönüp keşiflerini anlatırlar ve bilimsel çalışmalar başlar.   
1966 yılında yapılan kazılan sonucunda ortaya çıkan belgeler 1967 yılında Portekiz’de yapılan Meryem Ana kongresinde açıklanır. Kazı sırasında bulunan mezardaki gömünün yüzünün Meryem Ana’nın evine doğru dönük olduğu buda Meryem Ana’ya gösterilen saygının işareti olarak ifade edilmiştir.   
Daha hala resmi olarak Panaya Kapulu’nun burada yaşadığı ve mezarının olup olmadığı kesin olarak açıklanmasada her yıl binlerce yerli ve yabancı turisti kendine çekmeye devam ediyor.
Meryem Ana’ya adak adayan herkesin isteğinin gerçekleşmesi dileği ileJ

SAHİLDE:)

İzmir Özdere maceramız bundan yaklaşık bir ay önce başladı. Hadi bu yaz bir yerlerde ev tutalım dedik ve ev aramaya başladık. Sonunda Özdere'de ev bulduk. Kaporayı gönderdik ve 1 Temmuz'u beklemeye başladık. Sonunda işte geldik burdayız:)).

İlk gelişimizde evle ilgili şoku yaşayıp, şansımızın yaver gitmesiyle tuttuğumuzdan daha büyük ve daha güzel bir eve yerleştikten sonra rahat bir nefes aldık. 

Bu konuyla ilgili çıkartılacak ders : Internette yazlık ev kiralayanların % 90'u yalan beyan veriyor. Hem karşılıklı tel konuşmalarında hemde internet sitelerinde. 170 m diye 50 m kare çıkabiliyor. Kiralık ev diye koyulan ilanlarda bazen ev olmuyor. Bir yerlerden ev resimleri koyup kapora istiyorlar adres istendiğinde veremiyor çünkü öyle  bir ev yok ortada:). Böyle ilanla da karşılaştık:))  Görmeden beyana göre ev tutulmaz  bu ülkede. Vaktin varsa git, gör, kirala. Vaktin yoksa, işin şansa kalmış.  

Neyse artık alıştık ve sahildeyiz. Özdere tipik torun bakan emeklilerin mekanı. İzmir'den 80 km uzaklıkta. Mavi bayraklı denizi, geniş bir plajı var. Denizi derin, küçük çakıllı ve tertemiz. İlk geldiğimizde su çivi gibiydi. İki gün sonra denizde havada  ısındı. Güneşle köşe kapmaca oynamaya başladım. Deniz kenarında şemsiyenin altında, balkonda nar ağacının gölgesinde:) Gün boyunca hiç durmadan öten cırcır böcekleri, geceleri yerini saat bire kadar şarkı söyleyen piyanist şantöre bırakıyor. Hava sıcak çok sıcaaakkk:) Arasıra gelen esinti bile durumu kurtaramıyor.

En sevdiğim şey ise denize girip çıktıktan sonra, şemsiyenin altında, elimde kitabım-Pucca :), karşımda puslar içinde Samos Adası ve önünden geçen gemiler, kulağımda kulaklıklarım Radio Samos'dan oynak Yunan şarkıları:). Sıcaktan bunalınca Ege'nin serin sularına gir, çık. Geçen midye dolmacı, mısırcı, gevrekçi sayesinde açlığını gider güneşlenmeye devam et. Akşam üstü eve dönüp, duş aldıktan sonra yemek öncesi buzz gibi bir birayla yapılan sohbet iyi gidiyor doğrusu.



Akşam güneş tüm kızıllığı ile batıyor. Samos'un ışıkları yanıyor. İnsanlar sahil yolunda bir aşağı bir yukarı, ellerinde dondurmalar, çekirdek çitleyerek geziyorlar. İzmir'in 4. büyük sosyete pazarı burada kuruluyor. Geceleri İzmir-Özdere minibüsleri pazara insan taşıyor ama Kadıköy pazarı buraya göre jet sosyete pazarı kalıyor:)). Şehirlerarası yolda ise koskoca bir tabela var: İzmir'in 4.Büyük Sosyete Pazarı diye. Tabelanın kapladığı alan pazardan daha büyük:)).

İşte böyle bir yer Özdere. Masmavi denizi, sakinliği ile tipik sıcak bir tatil kasabası. Yanınızda internetiniz, severek okunacak yaz kitaplarınız ve sohbet edecek birileri varsa zevkle kalınabilecek bir yer...Haydi sağlığınıza:))


SEFERİHİSAR SLOW CITY:)

İki gün Çanakkale'den sonra sabahın dördünde kalkıp yollara düştük yine. Şimdiki rotamız İzmir Özdere. Yollar sakin, ıssız denecek kadar az araç var. Güneş karanlığı yırtmaya başladığında yollara düşen kızıllığın içinde Ege'ye doğru ilerliyoruz. Tepelerde gördüğümüz rüzgar enerjileri Don Kişot'un yeldeğirmenleriyle savaşını hatırlatıyor.

Ufak bir kahvaltı molası haricinde yollarda durmadan Özdere'ye varıyoruz. Buraya ilk gelişim. denizin güzelliği haricinde hiç bir özelliği olmayan tipik bir yazlık kasaba. Eve yerleşiyoruz.Ufak bir temizlik ve alışveriş faslından sonra doğru denize. Buzzzz gibi sulara girip çıkıyoruz:). Devamı az sonra:  Özdere Özel'de:) 
Buraya kadar gelmişken çevreyi gezmeden olmaz diyerek adı son zamanlarda çok duyulan Seferihisar'a gidiyoruz. Hani gazetelerin slow city diye ballandıra balladıra anlattıkları Seferihisar'a. Ve merak kediyi öldürürmüş lafınını kanıtlıyoruz hep birlikte:) Merkezi zaten fast city. Ufacık yerdeki trafiği görünce İstanbul'un trafiğine şükrediyor insan. Aklına esen aklına estiği yerde arabasını bırakıp gidiyor. Fırına ekmek almaya giren bir bayan sürücü tarafından yaklaşık 10 dak. beklemek zorunda kaldık. Arabanın içinde insan olduğunu göre göre arkamıza bizi kitleyecek şekilde park etti ve gitti. 10 dakika sonra elinde ekmeklerle gelip özür dilerim diyerek de çekti gitti. Buranın düzeni düzensizlik üzerine kurulmuş. Merkezini bırakıp sahil kısmına gidiyoruz. Burada da tipik yol çalışması var. Ufacık bir yer bir de yol çalışması yapıyorlar. Yol çalışması yapanlar ve müşteri bekleyen kahve sahipleri haricinde etrafta kimse yok. Kafelerinde yerel bir yiyecek göremedik. Her yerde olan balık çeşitleri, gözleme, tost vs. gibi şeyler var. Otlu gözleme getirebiliriz dediklerinde Ege otları olabileceği düşündüm. Hangi otlar diye sorduğumda ıspanak ve pazı cevabıyla yıkıldım:)) Ufak marinası olan sıkıcı ve bomboş bir yer burası. Bir gazetede çıkan  habere göre evleri pansiyona çevireceklermiş. Turist çekmek için ellerinden geleni yapıyorlar ama bana göre amaçlarına ulaşmak için daha yapmaları gereken çok şey var. 

Citta Slow (Yavaş Şehir) olmak için bir takım kriterler var. Dünyadaki ilk slow city İtalya'da Chianti şehri oluyor ve daha sonraki yıllarda 40 şehrine daha yayılıyor. İngiltere, İspanya, Portekiz, Avusturya, Norveç, Polonya gibi ülkelerin de bazı şehirlerine bu ünvan verilmiş.

Yavaş ve sakin şehir olmak için neler gerekiyor? İlk olarak trafiğe el atmışlar. Bu kentlerde ulaşım bisikletle sağlanıyor. Mümkün olduğu kadar otomobil kullanılmıyor. Araba yolu yerine bisiklet yollarına yer veriliyor.

Alışveriş merkezleri yok:) Bu sevdiğim özelliklerinden biri. Benim gibi alışveriş merkezlerinin kapalı ortamından nefret edenler için ideal bir kural. Alışveriş merkezlerinin yerine ihtiyaçlar ufak yerel dükkanlardan sağlanıyor.

Citta slowları ziyaret edenler 4-5 yıldızlı oteller yerine pansiyonlarda konaklıyor.

Lokanlarında yerel ürünler ve yemekler sunuluyor.

Güneş enerjisi gibi sürdürülebilir enerji kullanılıyor.

Küçük kentlerin tarihi ve doğal yapısı sıkı kurallarla korunarak bir yaşam sağlanıyor.

Ama hareketsizlik ve boşluk Slow City olarak adlandırılmış Seferihisar'da.    


                                            

ŞEHİR KAÇKINLARI YOLLARDA:)

Yine yollardayız:)

Her yolculuğumuzda olduğu gibi erkenden çıktık. Artık yazlığa gidiyoruz. Ege'ye doğru. Arabanın bagajı full dolu. Eskihisar-Yalova Topçular feribotuna neredeyse hiç beklemeden ve arkamıza bakmadan biniyoruz.

Sabahın erken saatinde deniz havası iyi gidiyor. Feribot yaklaşık 40 dakika sonra Topçular'a yanaştığında İstanbul iyice siluhet halinde karşı kıyıda kalmış. Hava kapalı. Yağsam mı, yağmasam mı diye düşünüyor. Güneş bir gözüküyor, çokça kayboluyor. Geçen yolculuğumuzdaki gibi yarışçı bir trafik yok. Bu güzergahın sürücüleri hem daha sakin, hem daha saygılı. Kimbilir belki de henüz uyku sersemi oldukları için trafiğe dikkat ediyorlar. Yollarda trafik denetimi var. Zaman ilerledikçe vazgeçilmez bir yaz klasiği ile karşı karşıya geliyoruz: Yol Bakım Çalışmaları. Daraltılan yollar, tek şerit geliş, gidişler, kenarlara dökülen çakıllar, toz duman içinde çalışan iş makinaları, kontrollü geçişler sayesinde oluşmaya başlayan kuyruklar...

Uzunca bir süre anayoldan gidiyoruz. Uçsuz, bucaksız buğday ekili sapsarı tarlardan geçiyoruz. Çanakkale'ye doğru sağımızda Marmara Denizi ve Marmara Adası, yazlıklar, benzin istasyonları, köyler, köy evleri derken Biga'ya varmadan Gümüşçay sapağından anayoldan ayrılıyoruz. Uzun ince köy yolunda ilerlerken önümüze inekler çıkıyor. Arabanın yanında sürekli havlayarak, aklı sıra bizi korkutarak sürüyü korumaya çalışan köpek bir süre sonra peşimizi bırakmaya karar vererek sürüsünün yanına dönüyor. Sıra arkadaki arabada:).

Sonunda bahçemize vardık. Kapıyı açar açmaz büyük süpriz! Adam boyu otlar bizi karşılıyor. Ağaçlar geçen yaza göre iyice büyümüşler. Bütün bitkiler birbirine girmiş. Tam bir jungle. Evin arkasındaki tuğla fırın otların arasında kaybolmuş, tamirat istiyor. Evin içi geçen seneden beri açılmadığından biraz rutubet kokuyor. Tüm camı çerçeveyi açıyoruz. Ufak bir temizlikten sonra valizleri taşıyıp, çayı ocağa koyuyoruz. Çocuklar çoktan arkadaşlarına kavuşup, ortadan kaybolmuşlar.

Şehirden sonra burası çok ama çok sessiz geliyor. Uzaklardan gelen hayvan sesleri, sürekli cır cır öten böcek ve kuş seslerine arasıra kapının ardından geçen traktör sesleri karışıyor. Zaman durmuş gibi. Herşey durağan. Bahçeye bakıyorum. Arasıra ağaçtan ağaça uçan kuşların kanat çırpışlarını duyuyorum. Gözlerimi kapatıp akasyanın dalları arasına saklanmış kuşların cıvıltılarını dinliyorum. Başımı gökyüzüne kaldırıp bulutları seyrediyorum. Bazen ordadan oraya koşan bulutlar bugün kalakalmışlar. Kendimi bir an için Nuri Bilge Ceylan filmlerinin içinde gibi hissediyorum. Öyle olduğum yerde saatlerce durup etrafa bakabilir, sessizliğin sesini dinleyebilirim.

Bizi gören komşular hoşgeldine geliyor. Seviyorum eski Dimetoka yeni Gümüşçay'ın insanlarını. Burayı ilk aldığımızda ne işi var bu İstanbul'luların burada, ne yapacaksınız, kimsiniz, kimin nesisiniz sorularına çok maruz kalmıştık ama onlar bizi, biz onları tanıdıkça onlardan biri olduk. Düğünlerine davet edildik, ektiğimiz ürünleri paylaştık, tarlarına götürüldük, hayvanlarını gördük, çocuklar çocuklarıyla arkadaş oldular, sokaklarda koşturdular, birlikte denize girip oyundan kendilerini zor alıp gece yarılarında evlere döndüler , traktörlere binip tarlalara gittiler,  İstanbul'da  yaşayamadıkları özgürlüğü burada bu beldede yaşadıkları için çok mutlu oldular ve biz her sene yazın gelmesini dört gözle beklerken İstanbul'a döneceğimiz zaman karalar bağlamaya başladık. Hoşgeldine gelen komşular beklediğim haberi müjdeliyor. "Bu otun içinde ilerlere gitmeyin, kapınızı da açık bırakmayın yılan var. Hemde bu sene çok var:( Yaşasın diyorum içimden. Yılanlar ığğğğhhhh. Hayvanları çok severim fareden,böcekten  falanda korkmam ama yılan denince hazır ola geçerim doğrusu:). Nereden çıkacağı, nereye gireceği belli olmaz mendebur hayvanın. Neyse yılanı bir kenara bırakıp çayları koyuyorum. Ağaçların gölgesinde tavşan kanı yorgunluk çaylarımızı yudumluyoruz. Komşularımın kimi tarladan gelmiş, kimi hayvanlarından. Yazla birlikte burada düğün mevsimide başlar. Kimin düğününü, nerede yapılacakmış onu konuşuyorlar kendi aralarında. Sonra herkes yavaş yavaş evlerine dağılıyor takii akşam ezanından sonra çekirdek çitlemek üzere evlerin önündeki merdivenlerde toplanana kadar. Pırıl pırıl parlayan yıldızların altında çekirdek çitleyerek yapılan günün dedikodularının tadına doyamıyorlar doğrusu. Beni de davet ediyorlar "sen de gel be ya, oturur laflarız".

"Belki başka bir akşam" diyorum onları evlerine uğurlarken. Ne de olsa iki geceliğine buradayım şimdilik. Sonra yine yollardayız. Bir sonraki durağımız İzmir Menderes. Dönüşte bazı geceler bende katılırım akşam merdiven sohbetlerine. Bu akşam ailecek seyrederiz yıldızları, büyük ayı, vegas...Belki de bir dilek tutarız kayan bir yıldızın peşinden mutlu şehir kaçkınları olarak, huzur içinde gülümseyerek:)

ZONGULDAK ZONGULDAK...

Gittim, döndüm.

İki günlüğüne bir Karadeniz şehrine gideceğimi yazmıştım. Çarşamba günü gittim, perşembe günü geri döndüm. Hani Orhan Veli'nin;

Güneşli bir günde
Masmavi göreceğiz Karadeniz'i
Balkaya'dan Kapuz'a kadar,
Karış karış biliriz bu şehri;
EKİ'nin çiçekli bahçeleri,
Rıhtıma kömür taşıyan vagonlarıyla;
Paydos saatlerinde yollara dökülen,
Soluk benizli insanlarıyla.

.......

Siyah akar Zonguldağın deresi
Yüz karası değil, kömür karası
Böyle kazanılır ekmek parası...
diye bahsettiği Zonguldak'a gittim. Şehir trafiğine yakalanmamak için sabah erkenden çıktık yola ama İstanbul çoktan uyanmış ve bizden önce yola çıkmıştı bile. Düşüncelerim hafif aralık  pencereden gökyüzüne süzülürken, dikiz aynasında kalan şehrin tozu dumanı farklı yönlere  uçuşmaya başlamıştı. Tam sıkışmaya başlayan şehir trafiğinden kurtulduk artık otobanda rahat rahat gideriz derken kendimizi yarış pistinde bulduk. Ben trafik kurallarına uymaya ve ne olur ne olmaz hız limiti olan 120'yi aşmayım derken yanımdan çiyuv çiyuv diye geçen arabaların arkasından baka kaldım:). Belli plakalarım vardır nerede görürsen kaç, ne yanına yanaş ne de yaklaştır kuralını uyguladığım. Bu gezimde buna 06 larıda ekledim. Aa bu arada Ankara'ya Audi yağmış ya da Ankara'lılar Audi meraklısı herhalde. Yoldaki 06'ların yarısından çoğu Audi idi. Otobana arabalarını denemeye çıkmışlar izlenimi bıraktılar bende. Ben 120 ile giderken yanımdan son sürat geçen 06 plakalı beyaz Audi'nin sürücüsü tabakhaneye zamanında ve tek parça halinde ulaşabildi mi acaba çok merak ediyorum:) Sayelerinde Audi'den soğudum. Neyse bütün yol boyunca Zonguldak girişindeki tünele kadar trafik polisi ile karşılaşmadık. Denetim hak götüre.

Yol boyunca yeşilin her türlüsü size yarenlik ediyor. İnanılmaz bir bitki örtüsü var. Arabanın camından içeri envahi çeşit koku giriyor. Ciğerlerimin en derinlerine kadar çekiyorum, depolarcasına.

 Zonguldak'a gelmeden tünele giriliyor. Tünelin önünde bir trafik polisi arabası durmuştu, kenarda duran polis işaret edince durduk. Yanımıza gelen muhtemelen komiser kibar bir şekilde yavaş gitmemizi önümüzde bisikletli turist grubu olduğu söyledi. Açık söylüyorum bu hiç beklemediğim bir hareketti. Turistler hakkında bu kadar kibar bir şekilde uyarılmak. Biz alışmışız İstanbul'un kaosuna, hayt huytuna. İntibak etmek biraz zor oldu bu bakımdan.
Turist grubunun arkasından dörtlüleri yakarak yavaşça tünelden çıktık. Turist grubu derken öyle genç falan değillerdi. Yaşını başını almış insanlar bisikletle muhtemelen Karadeniz turuna çıkmışlardı. Bizde bu yaştakilerin hepsi ya torun peşinde koşturur, ya da ah vah ederek hastane koridorlarında check-up peşinde:)
Neyse solumuzda çırpıntılı Karadeniz Zonguldak'a girdik. Önce kalacağımız yere gidip odayı görüp ufak valizimi bırakıp, şehri gezintiye çıktık. Eh burası Zonguldak maden şehri, buraya geldiğinizde sizi doğal olarak ilk karşılayan  harabe haldeki eski kömür yıkama tesisi karşılıyor. Fransızlar tarafından 1957 yılında inşaa edilen lavvar tesisi uzun tartışmalardan sonra Anıtlar Kurulu tarafından kültür varlığı olarak koruma altına alınmış, bina dokunulmazlık zırhına bürünmüş ve çok da iyi olmuş. Bir şehir efsanesine göre de müze yapılması düşünülüyormuş. Umarım söylenti gerçekleşir ve burası maden müzesine dönüşür.

Burayı geçtikten sonra o ne çın çın çın önümüzdeki bariyerler iniyor ve herkes kenarda beklemeye başlıyor. Biraz sonra kara kara vagonlar önümüzden sallana sallana geçmeye başlıyor. İçinden tren geçen şehir:)
Bariyerler açılıp hayat normale döndükten sonra çarşı içine doğru ilerliyoruz. Çarşı girişinde Zonguldak'ın sembolü Madenci Anıtı, kafasında bareti, elinde kazmasıyla bu şehrin bir maden şehri olduğunu anlatmaya yetiyor.

Çarşının içinde çok güzel bir parkı var. İçinden geçerek kordonboyuna iniliyor. Denize karşı tavşan kanı bir çay iyi gidiyor doğrusu. Ufak kafeleri, balıkçı lokantalarıyla cıvıl cıvıl bir yer.
Biraz moladan sonra benim en çok sevdiğim ve her gittiğimde uğramadan dönmediğim Fener Mahallesine gidiyoruz. Zonguldak Fenerinin tam altında denizin ve yeşilin buluştuğu yer.
Fransız tarafından medenciler için inşaa edilmiş lojmanlar var. Hepsi restore edilmiş, fenerle bütünleşmiş. Zonguldak deniz feneri 1908'de inşaa edilmiş. Diğer fenerlerle aynı kaderi paylaşarak 1985 yılından itibaren elektrikle çalışmaya başlamış. Denizden yüksekliği 53m olan fenerin ışığı 20 deniz milini aydınlatarak Karadeniz'den geçiş yapan gemilere klavuzluk ediyor.           

Fenerin tam karşısı Kapuz. Zonguldak'ın en eski plajlarından. Az girmedim denize burada:)

İnişli, çıkışlı bir şehir burası. Sürekli bayır ya da merdiven inip, çıkıyorsunuz. Çıktığınız yerde ya çok güzel bir Karadeniz manzarası ya da yemyeşil ormanla karşılaşıyorsunuz. İster limanına girip çıkan gemileri seyredin, ister ağaçlardan gelen binbir çeşit kuş seslerini dinleyin Uzun Mehmet'in şehrinde.

Zonguldak ismi fransızlardan miras kalmış. Bölgenin ilk ismi bir rivayete göre Güldağ imiş. Madeni işleten fransızlar "Zone Guldag" (Güldağ bölgesi) olarak telaffuz ederlerken bu kelimeler türkçeye Zonguldak olarak geçmiş ve şehir bu isimle anılmaya başlamış.

Şehir her yıl biraz daha gelişiyor. Zonguldak'ın girişine Demirpark Alışveriş Merkezi açılmış. Yanında Dedeman Hotel yükseliyor. Öğretmen Evi yenilenmiş ve alışveriş merkezinin hemen yakınındaki yeni yerinde hizmet vermeye başlamış. Yapılaşma burada var. Yeni çok katlı binalar yapılıyor. Zonguldak'lılar bu gelişimden ne kadar memnunlar bilemiyorum ama ben buraya korkarak yazdım. Umarım çocukluğumda çok az bir sürede olsa yaşamış olduğum bu güzelim şehir günün birinde İstanbul gibi gelişime kurban gidip bölük pörçük gülümseyerek hatırlayabildiğim anılarımın üzerine beton çekilmez.
 

YAZIN OKUNACAK KİTAPLAR II :)

Dün kendime yazın okunacak kitaplar listesi yapmıştım ve içlerinde klasiklere, drama yer olmadığını yazmıştım. Bugün sabahtan Kadıköy'e her zaman gittiğim kitapçıya gittim ama gitmeden önce; Dostoyevski'yi Yeraltından Notlar almaya, Çehov'u Vişne Bahçesi'ndeki yazlığına, Balzac'ı Vadideki Zambak'ın peşine, Jane Austen'ı Northenger Manastırı'na Aşk ve Gurur'u yaşamaya, J.Steinbeck'i Gazap Üzümleri'ni toplamaya bağa, Pasternak'ı yıllık check-up'ını yaptırmak üzere Dr.Jivago'nun hastanesine, Virginia Woolf'u deniz havası alması için Deniz Feneri'ne ve Flaubert'i de Madam Bovary'nin peşine gönderdip evden çıktım.

Sanki evde az kitap varmış ve okuyacak hiç kitabım kalmamış gibi her Kadıköy'e gidişte türbe ziyaret eder gibi gittiğim kitapçıya yine gittim. Amacım kitap almak değildi desemde inanmayın. Zaten ne zaman bir şey almayacağım sadece bakmak için gidiyorum desem mutlaka bir şey alır çıkarım oradan. Kimi giysiye, kimi ayakkabıya düşkündür alışverişte bende kitaba. Bu konuda her ne kadar istesemde, kendi kendime sözler versemde, telkinlerde bulunsamda ıhhh bu konuda iflah olmaz bir alışveriş manyağıyımdır. Yakında kitapçının önüne heykelimi dikerlerse şaşmayın. (Gerçi heykelimin dikilmesin, filan istemem, sonra yıktırıverirler mazallah. Bu kitap delisi ucube de kim diye).

Neyse sözü uzatmayım kapıdan içeri girer girmez çok satanlar standı vardı. Genelde bu çok satanlara bakmam, hatta sinir bile olurum. Kime neye göre çok satıyor. Haa içlerinde çok güzel olup satılmayı hak edenler ayrı, yayınevlerinin gazlamasıyla bir şeye yaramadığı halde çok satanlarda yerini alan kitaplarada sinir olurum doğrusu. Bu sefer çok satanlarda ilk gözüme çarpan "vay kitabı nasıl çevirirsin" diye çevirmenini sorguladıkları Ölüm Pornosu kitabı vardı. Çeviriydi, konuydu, yasaklanmaydı derken kitap bayağı sansasyon yapmış olacak ki çok satanlara oturmuş. Onun yanında kader arkadaşı Yumuşak Makine Kitabı vardı.
Onların yanında ise beni baştan çıkaran, uzun süre almayacağım diye direndiğim ama kısa bir flörtten sonra elime alıp sayfaları okumaya başlayınca içimden sakın gülme, tek başına elinde kitap gülen bir kadın hoş karşılanmaz diye nasihat ettiğim kitabı alıp geldim. XIV baskısını yapmış Küçük Aptalın Büyük Dünyası-Pucca Günlük. Bugüne kadar okumam benim kaybım ama tam da yaz listeme uygun bir kitap. Komik, eğlenceli...Sıcak yaz günlerinde iyi gidecek limonata gibi:)

Bugünlükte bu kadar. Yarın iki günlüğüne Karadeniz'in güzel bir şehrine kaçamak yapacağım. Malum yaz başladı...Leylek havada...
Dönüşte görüşmek üzere:)



BU YAZ OKUNACAK KİTAPLAR:)


 Kitapları yaz kitabı kış kitabı olarak ayırmak nereden aklıma geldi bilmiyorum ama yazın okunacaklar listesi yaptım kendime. Deniz kenarında güneşlenirken, öğleden sonra mis gibi Türk kahvemi yudumlarken veya gece el ayak çekildiğinde sessizlikte (yazın zor ama) buz gibi bir bardak bira eşliğinde, kulağımda dalga sesleri keyifle okunacak eğlenceli kitaplar bunlar. Öncelikle klasikleri ve dramları bir kenara bıraktım. Kolay okunabilecek öyküler, gülümsetecek romanlar seçtim. Eski veya yeni çıkan hiç farketmez yeter ki yazın rengine uysun:)
Neler mi? Veeeeee işte liste:


1- Gölge Hırsızı -  Marc Levy
2- Yıldızlı ve Yağmurlu Geceler - Maeve Binchy
3- Kıyıdakiler - Joanne Harris
4- Sevgili Mathilda İnsanın Yürümesini Dört Gözle Bekliyorum - Susanna Tamaro
5- Yaza yolculuk - Tomris Uyar
6- Rüzgar Geri Getirirse - Mehmet Zaman Saçlıoğlu

 
Gölge Hırsızı, Yıldızlı ve Yağmurlu Geceler, Kıyıdakiler roman, Yaza Yolculuk ve Rüzgar Geri Getirirse ise öykü. Susanna Tamaro'nun Sevgili Mathilda İnsanın Yürümesini Dört Gözle Bekliyorum adlı kitabı ise ki bana göre yazarın çok satan Yüreğinin Götürdüğü Yere Git romanından bile daha güzel olan, benim kült kitaplarımdan biri. Yazarın hayalinde yarattığı afrikalı arkadaşı Mathilda'ya yazdığı mektuplardan oluşan güncesi.

"Arkadaşlık yaşanacak en güzel duygulardan biridir. Çünkü insana zenginlik, heyecan ve suç ortaklığı tattırır ve ayrıca bütünüyle bedavadır. Bir anda birbirini görürsün, birbirini seçersin, bu arada bir tür içtenlik oluşur; sonra yan yana yürünebilir, aşılan yollar ayrı bile olsa, arkadaşlar birbirlerinden uzak bile düşseler, birlikte gelişebilirler, aynen aramızda binlerce kilometre olan biz, ikimiz gibi." diye yazarken yaşadığı Umbria bölgesinin dört mevsiminide tüm renkleriye göz önüne seriyor.

Bu kitabı okudum ama bir kez daha zevkle okuyabilirim denizden gelen esintinin ve ağustos böceklerinin ışıltısı altında.

Bu arada ufak bir hatırlatma yazın pırıl pırıl parlayan yıldızlı gecelerde kayan yıldızlardan dilek dilemeyi unutmayın. Kimbilir bakarsanız dileğiniz gerçekleşir:)

Hepinize iyi okumalar ve mutlu bir yaz diliyorum:)  


BRIDA VE YEREBATAN SARNICI

Kitap Kulübümüzde bu ay Paulo Coelho'un Brida'sını okuduk ve sezonu kapadık. Sezonu kapadık derken yaz için yeni kitaplar seçtik tabii ki. Deniz, güneş, kum tamam ama okumadan koca yaz geçmez doğrusu:)

Kitap Brida'nın "Büyüyü öğrenmek istiyorum" cümlesiyle başlıyor ve bu isteğine ulaşma çabasını anlatıyor. Hedefine doğru ilerlediği yolda yanında ona yardımcı olmaya çalışan Büyücü, Wicca, erkek arkadaşı Lorens ve kitabın sonlarına doğru anlattığı hikayesiyle annesi yer alıyor. Ay töresi, güneş töresi, tarot, ruh ikizi, reenkarnasyon, yaratılış...Bütün bunları okurken kendi ruh ikizimi düşünmeden edemedim. Acaba benimde bir ruh ikizim varmıydı? Varsa nerede? Belki de kitapta yazdığı gibi ben farkına bile varmadan yanımdan geçip gitmişti. Eğer okumadıysanız Druid'lerden esintiler taşıyan Brida'yı okumanızı tavsiye ederim. Yazın iyi gider bence.

Bu kitabı nedense Yerebatan Sarnıcı ile özleştirdim okurken. Nedenini bende bilmiyorum. Konuyla ve romanın geçtiği mekanlarla hiç mi hiç ilgisi yok ama birbirlerini tamamlıyorlarmış gibi geldi bana. Belki de romanın cümlelerinden birinde yazdığı gibi "belki gizli ve gizemli, belki de romantik bir geçmişi çağrıştırdığı için...". Eh durum böyle iken bu yılın son buluşma mekanı Sultanahmet oldu.

Sabah on buçukta Yerebatan Sarnıcı'nın önünde bilet kuyruğundaydık. Biletimizi alıp turist gruplarının arasından, ıslak merdivenleri yavaş yavaş inerek görkemli yeraltı sarayının gizemli dünyasına indik. I.Justinianus tarafından şehrin su ihtiyacını karşılaması için  yaptırılan daha sonra unutulup, bir rivayete göre 1544 - 1550 yıllarında Bizans kalıntılarını araştırmak üzere İstanbul'a gelen Hollandalı gezgin P.Gyllius tarafından tekrar keşfedilen  ve 1985-87 yılları arasında yapılan büyük bir temizlik, onarım sonrasında ziyarete açılan sarnıcın ışıklandırılmış Korint ve Dor usülü sütunların arasından yürüyerek kaybolduk. Sarnıcın en ilgi çeken kısmı Medusa başlarının önünde biriken turistler birbiri ardına fotoğraf çekiyorlardı. Roma Dönemi heykel sanatının en güzel örneklerinden olan Medusa başlarının nereden geldiğine dair bir bilgi olmamakla birlikte genel görüş sarnıcın inşaası sırasında alt sütun kaidesi olarak kullanılmak üzere getirildikleri düşünülmekte ve haklarında çeşitli efsaneler bulunmaktadır. Bu efsanelerden bana en mantıklı geleni yapıldığı dönemde büyük yapıları ve özel yerleri korumak üzere Gordona resim ve heykelleri kullanıldığı için buraya da Yunan Mitolojisinde yeraltı dünyasının dişi canavarı üç Gordona'dan biri kabul edilen Medusa'nın heykellerinin konmasıdır. Kulağımızda klasik müzik, ayağımızın altında oynaşan balıklar, tepemize damlayan minik su damlacıkları... Bu muhteşem yapıya veda etmeden önce yerli turistler olarak Medusa'nın resmini çekip, son bir kez sütunların arasında uzayıp giden karanlığa göz gezdirdikten sonra gün ışığına çıktık.

Yavaş yavaş yürüyerek Arkeoloji Müzesinin ağaçların altındaki kafesine geldik. Ve işte keyif anı. Türk kahvelerimiz alıp, kitaplarımızı ferforje masanın üzerine çıkarttık. Ağaçların verdiği serinlik ve kuş sesleri arasında Brida'nın gizemli dünyasını konuştuk.

Dönüşe geçmeden bir önceki durağımız tabikii Arkeoloji Müzesi idi. Buraya kadar gelmişken geçmişe ufak bir yolculuk yapmadan eve dönmek olmazdı. Neredeyse hiç konuşmadan günümüze kadar gelebilmiş muhteşem eserlerin arasından süzülerek bir kitap kulübü günümüzüde tamamladık. Bir dahaki sefere kadar veda ederken son sözümüz bu gece ay tutulmasını unutmayın oldu. Eh Brida ve ay töresinden sonra söylenecek başka bir söz kalmamıştı:)

Bu kedi mi burada ne arıyor? Brida'nın kedisi. Kendisini Galata'daki martıya rakip görüyormuş. Öyle söyledi:)