Babamın küçük kızıydım ben.

Elinden tutup bakkala götürdüğü, şeker alıp mutlu ettiği küçük kızı.

Küçücük bir kızdım ben kanayan dizleri olan, pembe pembe elbiseler içinde saçı iki

 yana ,örülüp prenses ilan edilen.

Yetmedi bana bu mutluluk büyümek istedim. Ve bir gün geldi büyüdüm.

Babam artık elimden tutmuyor, şekerle alınacak bir gönlüm bile yok.

İnsan kanayan dizlerini özler mi? 

Ben özledim...

-Alıntı-